Tristan Lopez nie jest psychopatą. Nie jest socjopatą, choć tacy właśnie ludzie go otaczają i za takiego sam powinien uchodzić. Jego ojciec wraz ze swoim najlepszym przyjacielem założyli gang. Czy chce, czy nie, należy do niego już od urodzenia. „Czasami różnica pomiędzy darem a przekleństwem nie jest zbyt wielka” (str 19). Ojciec Tristana umarł w więzieniu. On też wie, że prędzej czy później do niego trafi. Jakby nie mogło czekać go nic innego. College? Studia? Wolne żarty. Tak jak przeniesienie go na zajęcia do zaawansowanej grupy, gdzie spotyka Riley.

Dziewczyna przez ostatnie dwa lata zmieniała miejsce zamieszkania częściej, niżby tego chciała. Ale tak to jest, gdy twoja matka znika nagle bez słowa wyjaśnienia i nie stać cię już na dom, w którym się dotychczas mieszkało. I kolejny dom. I kolejny… Znów jest nowa, znów nie pasuje i wszyscy zdają się jej o tym na każdym kroku przypominać. A Riley chce tylko grać w kosza. I będzie to robić, choćby nie wiem co.

„To nie miejsce dla ciebie”, powiedział jej Tristan, ale chyba nie miał na myśli tylko jej. On też jest dobry, gdzieś tam głęboko w środku. Wie o tym i właśnie to go przeraża… Bo zaczyna pragnąć innego życia. Życia, które nigdy nie będzie mu dane. Ale czyż nie warto chociaż spróbować?

„Cry baby” pod wieloma względami przypomina mi „Idealną chemię” Simone Elkeles. Mamy tu dwoje nastolatków pragnących czegoś więcej, niż oferuje im ich los. Uwięzionych w rzeczywistości, o którą wcale się nie prosili, a która to trzyma w szachu ich najgłębsze pragnienia. Choć tamta pozycja wywarła na mnie o wiele większe wrażenie (być może dlatego, że pojawiła się w moim życiu jako pierwsza), „Cry baby” Ginger Scott ma równie wiele do zaoferowania. To książka o dojrzewaniu do pewnych decyzji, o trudnych wyborach, o pragnieniu przynależności i szukaniu własnego miejsca na ziemi, o wpływie innych ludzi – czasem destrukcyjnym, a czasem zbawiennym – oraz o wierze w to, że z czasem wszystko może się zmienić na lepsze.

„Nikt nie rodzi się przestępcą. To ten świat uczynił Tristana takim, ale on ciągle walczy, by się od tego uwolnić. To nierówna walka” (str 227). Niech was nie zwiedzie jego ksywka – Beksa nigdy nie płacze. Nie jest w stanie. Widział już tyle… Aż nazbyt wiele zła i przemocy. Chciałby powiedzieć, że przestała robić na nim wrażenie, ale wcale tak nie jest. On po prostu nie płacze.

I wy też nie powinniście płakać nad tą książką, choć nie mówię, że na pewno nie będziecie. Złość, rezygnacja, poczucie beznadziei, bezsilność wobec własnego losu – te uczucia aż wylewają się z tej książki. Ale między nimi jest też coś innego: ciekawość, napięcie, nieosiągalne pragnienia i… nadzieja.

A także podskórne przeczucie, że Ginger Scott znów złamie mi serce. Choć, o dziwo, finalnie tego nie zrobiła. A przynajmniej nie tak mocno, jak było to w przypadku wspomnianej już „Idealnej chemii”. Łaskawość autorki, po doświadczeniach z lektury dwóch jej poprzednich książek, była dla mnie niemałym zaskoczeniem, ale równocześnie i wyczekiwanym, zasłużonym wytchnieniem. Finalnie więc książka ta nie wzbudziła we mnie tylu emocji, ilu oczekiwałam, ale za to zostawiła mnie z poczuciem, że wszystko jest tak, jak być powinno, za co jestem jej ogromnie wdzięczna.

Katarzyna de Castellatti-Gotin