Na tę książkę czekałem z ogromnym zaciekawieniem. Po "Podszeptach", debiucie Autorki moja cierpliwość została wystawiona na próbę. Udało się. Jeszcze przed końcem roku do moich rąk trafiła druga książka spod pióra Autorki.

Od pierwszych zdań zafascynowałem się tą historią. Zanurzenie się w przeszłości, by poznać nieodkryte było niesamowitym doświadczeniem. Miałem wrażenie ciasnoty pod czaszką. Ucisk ten był dokuczliwy. Rozpraszał. Musiałem na moment przerwać lekturę. Otworzyć szeroko okno i nabrać głęboko powietrze. Poczuć mrowienie na plecach, jakby po moim ciele rozchodził się rój mrówek. To mnie otrzeźwiło i zmobilizowało do sięgnięcia ponownie po tę książkę i spędzenia z nią kolejnych godzin.

#eratosfera odkrywała przede mną wiele odniesień do mojego życia. Te odkrycia bolały – musiały boleć, by uleczyć, zmienić i dać nadzieję.

Czytając marzyłem, by czasem być jak Emma Wanssen – anonimowym, być niebytem, rozpłynąć się w powietrzu. Uświadomiłem sobie, że w swoich myślach ostatnio pogrążony jestem w mroku. Gęsty i tajemniczy zakrył moje plany i nadzieje. Poczułem ogromne pragnienie uwolnienia się z tego stanu; towarzyszyło mi ono przez cały czas czytania książki. Chciałem wrócić do świata jasności, do żywych emocji przepełnionych nadzieją i ufnością.

Ta historia im głębiej w nią wkraczałem otwierała przede mną nowe wątki, od których huczało mi w głowie. Nic z tego nie rozumiałem. Gubiłem się. Odczuwałem lęk. Traciłem poczucie rzeczywistości. W pewnym momencie poczułem, że jestem w emocjonalnym potrzasku. Przygnieciony prozą życia usilnie zacząłem szukać wyjścia z labiryntu własnych myśli i emocji. Poszedłem w złym kierunku i nie mogę odnaleźć wyjście. Utknąłem w nim.

Ta historia powodowała napływ łez do moich oczu. Nie mogłem ich pohamować. Chyba nawet nie chciałem. Łzy są potrzebne. Oczyszczają. Potrzebowałem tego.

Ta opowieść emanowała smutkiem i troską, pachniała bólem i stratą. Nade mną rozciągnęły się literackie chmury bezmiaru rozpaczy. Byłem rozdarty. To grzebanie w przeszłości bohaterek i bohaterów "Eratosfery" przeniosło mnie wspomnieniami do mojego dzieciństwa, gdy beztrosko biegałem po łąkach i polach u babci na wsi; gdy wstawałem skoro świt, by wydoić krowy i nakarmić kury; gdy jako młodzieniec nieszczęśliwie się zakochiwałem; gdy już jako dorosły chłopak mierzyłem się z chorobą matki i bólem straty... Karty, na których zapisana była historia mojego życia miały nierówne krawędzie – to strzępy emocji jakie we mnie buzowały.

Ta historia owładnęła mną. Otuliła moje ciało i umysł. Zostawiła po sobie "myśli błąkające się pośród ścian".

Szanowna Autorką.
Droga Estero.
Gdy te słowa wychodzą spod moich rąk stoję w oknie i patrzę na bezmiar ciemnej nocy. Mój wzrok zwrócony jest w stronę księżyca, na chmury przesuwające się po niebie. I myślę sobie, że Wy w tym samym momencie patrzycie na to samo. W ten sposób łączymy się. "Przeszłość miesza się z teraźniejszością ". Szkoda, że nie możemy się spotkać. Bardzo bym chciał móc z Wami porozmawiać. Zbieram strzępki moich myśli. Próbuję je dopasować. Myślę, że spotkanie i rozmowa z Wami bardzo by mi w tym pomogły.
__________
Jeżeli szukasz powieści, która połączy Cię niewidzialnymi więzami z bohaterkami i bohaterami; pragniesz natknąć się w "czytelniczej podróży" na miłość i zbrodnię, cierpienie i niewyobrażalny ból; szukasz zanurzenia się w filozofii, poezji i sztuce - koniecznie sięgnij po "Eratosferę" .

Na tę książkę czekałem z ogromnym zaciekawieniem. Po "Podszeptach", debiucie Autorki moja cierpliwość została wystawiona na próbę. Udało się. Jeszcze przed końcem roku do moich rąk trafiła druga książka spod pióra Autorki.

Od pierwszych zdań zafascynowałem się tą historią. Zanurzenie się w przeszłości, by poznać nieodkryte było niesamowitym doświadczeniem. Miałem wrażenie...