Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet w dzisiejszych czasach, przy całym postępie technologii i rozwiniętej kulturze, wciąż musi być ważne, by przynajmniej raz na jakiś czas znaleźć dzikie miejsce, gdzie ziemia i zwierzęta, które ją zamieszkują, mówią najgłośniej, a słońce i księżyc dyktują rytm życia. Jedynie w ten sposób będziemy pamiętać, gdzie jest nasze właściwe miejsce w porządku rzeczy.

Tak wiele naszych wrodzonych instynktów tłumionych jest przez społeczeństwo,a w codziennym życiu kierujemy się w dużej mierze błędnymi celami,narzuconymi nam przez innych.

Nie wiem co zdarzy się jutro ani dokąd zaprowadzi nas życie. Życie nie ujawnia od razu wszystkich swoich planów, bo i dlaczego miałoby to robić? Lepiej poszukać szczęścia teraz, niż tracić czas, odkładając wszystko na przyszłość, która może nie nadejść, a już z pewnością nigdy nie ułoży się do końca po naszej myśli.

Nie wiem , co zdarzy się jutro ani dokąd zaprowadzi nas życie. Życie nie ujawnia od razu wszystkich swoich planów, bo i dlaczego miałoby to robić? Lepiej poszukiwać szczęścia teraz, niż tracić czas, odkładając wszystko na przyszłość, która może nigdy nie nadejść, a już z pewnością nigdy nie ułoży się do końca po naszej myśli.

Nikomu nie polecałbym, by podążył tą samą, co ja ścieżką, lecz zapytałbym, czy większa część ciebie jest szczęśliwa. A jeśli nie, co możesz zrobić, by to zmienić?

Kiedy krocząc po skrzypiącym śniegu, wracałem do chaty, czasem któryś pies zaczynał wyć, a wtedy stopniowo rozlegało się pobrzękiwanie oszronionych łańcuchów : to pozostałe psy wyłaniały się ze swoich bud, żeby dołączyć do solisty. Każdy dodawał inne brzmienie do tej upiornej pieśni; niektóre dźwięki cichły, inne narastały, niosły się i przenikały w mroźną noc. Stare wygi nazywają to "podziękowyciem" i mawiają, że następuje po dobrym posiłku, kiedy psy czują się bezpiecznie i ciepło, a w brzuchach ciąży im przyjemny balast.

Nie mieli wiele, ale wszystko co posiadali, otaczali tak wielkim szacunkiem, że nasza kultura konsumpcyjna wypada na tym tle wręcz karygodnie. Dla Dona i jego bliskich mniej bez wątpienia oznaczało więcej.

Niekiedy warto więc odmówić bycia racjonalnym i odwrócić się od wszystkiego, co narzuca nam społeczeństwo.

Moim największym sprzymierzeńcem podczas samotnego życia w lesie była pokora - świadomość, że gdyby zdarzyło mi się zapomnieć, jaki jestem słaby i mało znaczący, zginąłbym szybko. Pokora pomogła mi radzić sobie z bólem, samotnością, codziennymi trudnościami i głodem, dlatego że wierzyłem, iż nie zasługuję na nic więcej.

W wygodnym, bezpiecznym świecie łatwo zapomnieć, że nasze życie nie jest ani bardziej, ani mniej ważne od życia mrówki.

Niezależnie od tego, czy nasze przeznaczenie znajduje się na przeciwległym krańcu świata, czy w drugim pokoju, pewne jest tylko to, że życie mamy jedno i że należy ono do nas.