Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet kiedy ży­je­my, nie­zba­dane są wy­ro­ki bo­skie, ale po śmier­ci to już w ogóle szko­da gadać. Gość na górze za­czy­na total­nie świ­ro­wać.

Nawet się nie oszu­kuj, że go­tów­ka w kie­szeni w jakim­kol­wiek stop­niu pod­wyż­sza twój sta­tus. Nie wierz w to ani przez chwi­lę. Po­rząd­niej­sze ubra­nia nie zmie­nią tego, jaki je­steś na­praw­dę. Mogą tylko za­kryć smród uwię­ziony pod po­wierzch­nią. Jak płach­ta zakry­wa­jąca ster­tę gnoju zosta­wioną na słoń­cu.

(...) powi­nie­neś się na­uczyć żyć chwi­lą. Prze­szłość mi­nę­ła, a przy­szłość jest za­wsze odro­binę poza na­szym zasię­giem. Liczy się tylko tu i teraz.

Mia­łem w sobie pust­kę, która wypeł­niała się, kiedy ona była bli­sko – to miej­sce w sercu nale­żące wy­łącz­nie do niej, pokój, do któ­rego tylko ona miała wstęp.

(...) nic na świe­cie nie boli tak jak śmierć osoby, którą ko­chasz.

Są takie chwi­le w życiu, kiedy wy­da­je się nam, że wiemy, co na­stą­pi póź­niej. Przy­padki prze­wi­dy­wal­no­ści, iden­tycz­no­ści. Kiedy ko­lej­ny krok jest nam rów­nie do­brze znany jak po­przed­ni, więc idzie­my pew­nie, świa­domi, że nie czai się na nas nic strasz­nego. Kro­czymy wtedy przed sie­bie, jak­by­śmy prze­czy­tali ostat­nią stro­nę książ­ki i mogli teraz wró­cić do po­cząt­ku, abso­lut­nie pewni, jak poto­czy się histo­ria, i cie­szyć się prze­wi­dy­walną po­dró­żą.

(...) moi ro­dzi­ce nie żyją. Odwie­dza­łem ich groby. Roz­ma­wia­łem z nimi na cmen­ta­rzu. Modli­łem się za nich. Za­wsze nale­żeli do prze­szło­ści. Zna­łem ich twa­rze tylko ze sta­rych foto­gra­fii i snów, a dźwięk ich gło­sów był nie­uchwyt­ny ni­czym woda w by­strym stru­mie­niu. Pogo­dzi­łem się ze śmier­cią rodzi­ców na długo przed­tem, zanim zro­zu­mia­łem, co to wła­ści­wie ozna­cza. Kiedy traci się rodzi­ców w tak mło­dym wieku, to tak po pro­stu jest. Nie zna się innej sytu­acji.

Nie­na­wi­dzi­łem jej za to, że ukry­wała przede mną praw­dę, a jed­no­cze­śnie kocha­łem ją za to, że mnie chro­niła, a oba te uczu­cia wyda­wały się jed­nym.

Czy można ko­chać dwie dziew­czyny? Zaczy­na­łem wie­rzyć, że to moż­liwe. Oczy­wi­ście nie tak samo, to różne od­mia­ny miło­ści, każda wypeł­nia inną pust­kę.

Po­dusz­ka też nie nale­żała do naj­wy­god­niej­szych. Można by pomy­śleć, że ktoś owi­nął szma­tą worek z kloc­kami lego i uznał to za odpo­wied­nie pod­par­cie dla głowy.

Mówił tro­chę beł­ko­tli­wie. Nie jak pi­ja­ny, ale ktoś, kto pił tak dużo, że orga­nizm już się przy­zwy­czaił i stale prze­by­wał w tym sta­nie „lekko na rau­szu, ale nie schla­ny” zawo­do­wego alko­ho­lika.

- Cio­cia Jo ma­wia­ła, że le­piej jeść śmie­ciowe żar­cie. Układ odpor­no­ścio­wy się nie roz­le­ni­wia.

Mój orga­nizm chęt­nie zre­zy­gno­wałby z tlenu w za­mian za łyk go­rza­ły. Tylko mała kro­pelka, żeby tro­chę się znie­czu­lić, tak sobie mówi­łem. Mało prze­ko­nu­jące kłam­stwo, w które sam już nie wie­rzy­łem.

Wszyst­ko jest towa­rem. Go­rza­ła, dragi, fajki, dziew­czyny, ha­zard. Jeśli ktoś cze­goś chce, można okre­ślić cenę. Cena może się róż­nić w zależ­no­ści od klien­ta, ale każdy za­pła­ci. (...) infor­ma­cje na­le­żą do naj­bar­dziej lukra­tyw­nych towa­rów, bo można je zdo­być bar­dzo ni­skim kosz­tem, a sprze­dać za naj­wyż­szą staw­kę, oczy­wi­ście odpo­wied­niemu na­byw­cy.

Aby roz­wi­jać się jako czło­wiek, na­le­ży zro­zu­mieć swoje ogra­ni­cze­nia, przy­znać się do błę­dów, a nawet pora­żek.

Nawet jeśli ktoś używa fał­szy­wych doku­men­tów, pozo­sta­wia za sobą ślady.

Miło­śnik kana­pek z tuń­czy­kiem nie prze­staje się nimi zaja­dać, choć­by kil­ka­krot­nie zmie­nił toż­sa­mość.

Skoro mógł być szczę­śliwy, mając za towa­rzy­stwo wy­łącz­nie dobrą książ­kę, to chęt­nie za­miesz­kałby nawet w dziu­rze w ziemi kry­tej strze­chą.

(...) miała sła­bość do pizzy, zwłasz­cza pep­pe­roni. Cza­sami jadła nawet pizzę z ana­na­sem. Cio­cia Jo twier­dziła, że są­siad­ce na sta­rość mie­sza się w gło­wie. Coś chyba było na rze­czy – nikt przy zdro­wych zmy­słach nie kładł­by ana­nasa na pizzy.

Sły­szał raz histo­rię, jak jeden ku­charz zamo­czył ka­nap­kę z kur­cza­kiem w wo­dzie po brud­nych naczy­niach, bo zamó­wiła ją jego na­uczy­ciel­ka histo­rii z li­ceum, która trzy lata wcze­śniej posta­wiła mu czwór­kę z minu­sem. Można sobie tylko wy­obra­żać, co taki czło­wiek by zro­bił, gdyby nagle po­czuł nie­chęć do sta­łego klien­ta, tylko dla­tego, że zacho­wał się nie­uprzej­mie albo pod­czas po­przed­niej wi­zy­ty zosta­wił marny napi­wek.

Cza­sem nie­wy­po­wie­dzia­ne słowa zna­czą wię­cej niż długa roz­mowa.

Docho­dziło połu­dnie, słoń­ce po­win­no stać wy­so­ko na nie­bie. Tym­cza­sem udało się chyba na Flo­rydę, zosta­wiw­szy na za­stęp­stwo słabą ża­rów­kę.

Ko­bie­ta odpo­wie­dzia­ła uśmie­chem – zim­nym jak u kota wita­ją­cego się z myszą, zanim pożre malut­kie stwo­rzon­ko w cało­ści, razem z ogo­nem. Ten uśmiech był maską, za którą nie chciał­bym zaglą­dać.

Bę­dzie dla cie­bie wszyst­kim. Każdy od­dech, który wy­rwiesz świa­tu, bę­dzie do niej nale­żał, wszyst­ko, co bę­dziesz robił, bę­dzie dla niej, a w za­mian nie bę­dziesz dla niej zna­czył abso­lut­nie nic. Bę­dziesz ja­kimś pa­skudz­twem, które zdra­pie z buta i zo­sta­wi na dro­dze, gdzie roz­szar­pią je sępy, zje­dzą i wy­sra­ją. Je­steś i za­wsze bę­dziesz odrzu­tem, śmie­ciem, ele­men­tem wszech­świa­ta, z któ­rego po­win­no było się zbu­do­wać coś lep­szego, wypad­kiem przy pracy.

W ta­kich blo­kach miesz­kańcy zwy­kle trzy­mali się razem. (...). Nie mógł­by miesz­kać w takim miej­scu i nie rozu­miał, dla­czego kto­kol­wiek z wła­snej woli się na to decy­do­wał.

To jest pudło.

Pudło usta­wione na in­nych pu­dłach, obok na­stęp­nych pudeł i pod jesz­cze kolej­nymi. To nie dom, tylko cela. W ta­kich wła­śnie miej­scach za­my­ka czło­wieka spo­łe­czeń­stwo.

(...) za­wsze trak­to­wał per­so­nel kel­ner­ski z naj­wyż­szym sza­cun­kiem. Nie dla­tego, żeby uwa­żał, że mają trud­ną pracę albo że zasłu­gują na wię­cej niż prze­cięt­nie, bo bywał uciąż­li­wym klien­tem, ale dla­tego że mieli do czy­nie­nia z jego jedze­niem, czę­sto poza zasię­giem wzro­ku. Nie wy­obra­żał sobie, żeby po­trak­to­wać taką osobę jak śmieć, a potem wy­słać ją do kuch­ni po swoje danie.

Lu­dzie, któ­rzy się przed czymś ukry­wają, mają ten­den­cję do trzy­ma­nia się na ty­łach każ­dego po­miesz­cze­nia, w któ­rym się znaj­dują.

Je­dy­na róż­nica mię­dzy dziec­kiem a doro­słym to czas.

Do­brze, że inte­re­su­jesz się kla­syką, ale nie wy­da­je ci się, że powi­nie­neś za­cząć od cze­goś w ro­dza­ju Hucka Finna? Mark Twain jest znacz­nie lep­szy od tam­tego Bry­tola. Dic­kens okrop­nie leje wodę. Cza­sem myślę, że mu­siał spraw­dzać okład­kę, żeby sobie przy­po­mnieć, jaką książ­kę wła­ści­wie ba­zgro­li, tak bar­dzo się zapę­dza w te swoje opisy. Twain jest przy­stęp­ny i bez­po­śred­ni, kon­kret­ny, znacz­ne zwięź­lej­szy.

Są takie chwi­le w życiu, kiedy sta­jemy na roz­drożu. (...). Decy­zja pod­jęta na takim roz­drożu to punkt zwrot­ny w na­szym życiu.

Życie to seria roz­droży, z któ­rych zwy­kle odcho­dzą wy­łącz­nie drogi jed­no­kie­run­kowe.