Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość to nic innego, jak pragnienie wspólnego przeżywania każdego dnia i wzbogacania się dzięki poznawaniu różnic nas dzielących.

Szczęście to mieniąca się jak tęcza bańka mydlana, która jak i ona pęka przy bele dotyku.

Zdarza się, że kobieta spotyka strzęp człowieka i postanawia go uzdrowić. Czasem się jej to udaje. Zdarza się, że kobieta spotyka człowieka zdrowego i postanawia uczynić z niego wrak. To udaje jej się zawsze.

Co do mnie, ponieważ nie byłem ani z niej wyleczony, ani od niej odzwyczajony, cóż - poległem. Widok jej sprawił mi wielki ból. Kiedy mnie opuściła, zabrała ze sobą wszystko to, co miałem w sobie pozytywnego: nadzieję, zaufanie i wiarę w przyszłość. gdy jej uśmiechnięta barwna postać znikła z mego życia, stałem sie pustynią. Zabiła moje serce pozbawiając je na zawsze umiejętności kochania. moje życie wewnętrzne stało się wypaloną ziemią, taką, na której nie rosną drzewa, nad którą nie fruwają ptaki i gdzie wiecznie panuje styczniowe zimno. (...), jedynie czego chciałem to otumanić się lekarstwami, żeby nigdy nie wracać do bolesnych wspomnień.

Całe piekło znajduje się w jednym słowie: samotność.

To, co dla jednych jest nieszczęściem, dla innych może okazać się uśmiechem losu.

Karty rozdaje los, ale my nimi gramy.

Rzeczywistość jest tak pozbawiona nadziei, że dwakroć cenniejsza jest dla mnie wyobraźnia.

Trochę ciebie weszło we mnie na zawsze jak trująca skaza

Najtrudniejsze jest utrzymać to co się zdobyło, a nie zdobyć!

Życie nie było grą video, nie było egzaminem, do którego można podchodzić kilka razy, za każdym razem zakreślając inną możliwość. Czas mija i my przemijamy razem z nim, robiąc częściej to, co możemy, niż to, co chcemy. Do tego dochodzi przeznaczenie i szczęście- i oto wszystko.

Recytowałem nieustającą litanię pocieszeń, którymi bezskutecznie faszeruje się ofiary złamanych serc (...). Nie ma bowiem słowa, które pocieszyłoby faceta zrozpaczonego po stracie ukochanej.

Książka ożywa dzięki czytelnikowi. To on wlewa w nią życie, tworzy w wyobraźni scenę, na której żyją jej bohaterowie.

Następuje chwila ciszy. Oboje milczymy. Bardzo pragnę wsiąść ją w ramiona, może nawet pocałować, więcej, wyznać miłość. Ale ona, ani ja nie jesteśmy na to gotowi.

Kiedy mnie opuściła, zabrała ze sobą wszystko to, co miałem w sobie pozytywnego: nadzieję, zaufanie i wiarę w przyszłość. Gdy jej uśmiechnięta, barwna postać znikła z mego życia, stałem się pustynią. Zabiła moje serce, pozbawiając je na zawsze umiejętności kochania.

Niektóre sprawy łatwo zacząć, ale nie mają sensu, jeśli się ich nie zakończy.

Jedyni warci zachodu przyjaciele to ci, do których można zadzwonić o czwartej rano. /Marlena Dietrich.

Zrozumiesz, że jesteś kochany, jeśli będziesz mógł zdradzić swoje słabości bez obawy, że partner wykorzysta je, by stać się silniejszy.
Cesare Pavesa.

Czasem szuka się i nie znajduje, czasem zaś znajduje się bez szukania.

Najbardziej użyteczne książki to te, których połowę tworzą sami czytelnicy [Voltaire].

Często nie zdajemy sobie sprawy z wagi problemów obciążających istoty nam najbliższe, pomyślał ze smutkiem.

Rzeczywistość jest tak pozbawiona nadziei, że dwakroć cenniejsza jest dla mnie wyobraźnia. /Emily Bronte.

Czytelnik to właściwie główny bohater opowieści, na równi z autorem – bez niego nic się nie dzieje [Elsa Triolet].

z czasem wszystko odchodzi(...)
tak samo zapomina się o pasjach, jak i o głosach, które kiedyś szeptem błagały, żeby nie wracał za późno i się nie przeziębił...

Tylko wewnętrzny chaos może urodzić tańczącą gwiazdę./ Friedrich Nietzsche.

Czas lektury jest zawsze czasem skradzionym. Z pewnością dlatego metro to największa biblioteka na świecie [Françoise Sagan]...

(...) człowiek jest istotą, która przyzwyczaja się do znoszenia wszystkich upokorzeń.

Jeśli sztuka istnieje dlatego, że świat realny człowiekowi nie wystarcza, może nadchodzi moment, w którym sztuka również nie wystarcza, i wtedy nadchodzi szaleństwo i śmierć.

Miłość to kiedy jesteś dla mnie nożem, którym mogę ryć w sobie jak w ziemi.

Pisarz burzy dom swego życia i z uzyskanych cegieł buduje dom swojej powieści [Milan Kundera].