Piotr Wołoszyk

Mimo skondensowanej zawartości takich treści nie połyka się na śniadanie. W ogóle czyta się dość trudno, gdy kolejny raz dziecko przeżywa niewyobrażalny dramat, gdy spotyka je najgorsze od najbliższych. Losy nastoletniej Katarzyny przerażają, bo takich rodzin jest wokół mnóstwo. Nie wiemy co tak naprawdę dzieje się za drzwiami ich domów, ale pozory normalności nie trwają wiecznie. Jesli dziecku dzieje się krzywda to rodzić staje w obronie, a co jeśli krzywdzi właśnie rodzic? Co jeśli dom rodzinny nie daje bezpieczeństwa? Pozorancka rodzina, która w niedziele udaje sie do kościoła, a na co dzień opluwa się, nie dbając o żadne wartości, nie zwracając uwagę na potrzeby dziecka. Dziewczyna jako odskocznie, a zarazem wyciszenie po kłótniach rodziców i przeniesienie się w inny świat traktuje malowanie. Ewidentnie uzdolniona, ale zaniedbywana i opuszczona nie tylko przez rodziców, ale i środowisko rówieśników, w którym nie może znaleźć dla siebie miejsca, żyje jak niewidzialna. Wkroczenie w wiek dojrzewania przynosi jej sprzeciw wobec tego jak jest traktowana. Niestety przewraca się tez jej życie do góry nogami, gdy zostaje napiętnowana przez gwałt. Niewyobrażalne co musiała przejść w swojej sytuacji, jednak podjęcie przez nią decyzji o zakończeniu swego życia nie może dziwić. To przecież nie chodzi jedynie o ten "wypadek", ale całe dotychczasowe życie Katarzyny, gdzie dziewczyna nie dostała zainteresowania od bliskich, nie odwzajemniano jej miłości, nie zapewniano poczucia bezpieczeństwa, a ważne były sprawy dorosłych. Jako osoba już pełnoletnia podejmuje ostateczne decyzje. Tylko że czasem los, a raczej inni ludzie, ingerują w nasze postanowienia.. Książkę trzeba przeczytać żeby zrozumieć tę młoda osobę - a zrozumieć ja to zrozumieć wiele nastoletnich istnień borykających się z podobną sytuacją w domach - żeby przyjrzeć się temu, co prezentują niektóre rodziny pod pozorami zwyczajności. Zaniedbywanie, poniżanie czy maltretowanie dziecka, kogokolwiek słabszego jest karane. Ale kara nie spotyka tak szybko tych, którzy nie są wskazani palcem i pociągnięci do odpowiedzialności. Największą odrazę czuję do tych wszystkich matek, które nie dają wiary swoim dzieciom, że są gwałcone przez ojców, ojczymów, konkubentów. Powinny być tak samo oceniane jak gwałciciele, bo są współwinne tego co się dzieje w ich domach. A nieprzyznawanie przez nie racji skarżącym sie córkom jest tylko nieludzkim świadectwem odwracania się od ofiary dramatu i zacieraniem śladów krzywdy. W pewnym sensie bohaterka "Opuścić wczoraj" poradziła sobie z sytuacją, ale czy można takie krzywdy wybaczyć? Zdarzeń nie zatrze się w pamięci nawet jeśli minie sto lat, a takie zdarzenia zaciążą na całym życiu choćbyśmy się starali udawać, ze było - minęło.