Paul J.H. Schoemaker

Przykład beznadziejnej książki, w dodatku nie na temat. Dobrnąłem do połowy i poległem. Szkoda czasu. Z tytułu wynikało by, że będzie to rzecz popularnonaukowa o postępach biotechnologii i o tym, jak mniej lub bardziej niepostrzeżenie pomysły, które były 20 lat temu fantazją i bajaniem futurystów, stają się realną rzeczywistością przenikającą do codziennego życia. Hm… może nie w Polsce, ale w USA i bogatych krajach Zachodu na pewno. Spodziewałbym się więc opisów najnowszych technik, które wychodzą właśnie z doświadczalnych laboratoriów i trafiają „pod strzechy”, o najbliższych perspektywach, o zagrożeniach, obawach etc. No i oczywiście o podstawach teoretycznych. Jak to działa i dlaczego. A tu bryndza. Tylko na końcu mamy mały dodatek objaśniający na poziomie podstawowym kilka tematów od strony teoretycznej. Reszta książki zaś sprawia wrażenie przerobionego raportu pisanego na potrzeby… być może prezydenta USA albo innej, ważnej szychy. Tekst omawia (i to w sposób dość lakoniczny) możliwości i perspektywy rozwoju różnych biotechnologii i jej wpływu na inne działy gospodarki oraz życia społecznego. W sporej części skupia się na rozpatrywaniu przyszłości branży jako biznesu i jej wpływu na przemysł farmaceutyczny. Ogólniki, ogólniki, ogólniki…O tym, co się robi i jakie są szanse na to, żeby ludzie dożywali (o przekraczaniu nie wspominając) stu lat we względnym zdrowiu praktycznie nie ma ani słowa. No, poza tym, że na początku dowiemy się, że w USA rośnie populacja stulatków. O biotechnologii i jej możliwościach znacznie więcej i treściwiej można się dowiedzieć z czasopism popularnonaukowych typu „Wiedza i życie” czy „Focus” o „Świecie nauki” nie wspominając. Z czystym sumieniem oddaję książkę do biblioteki i tylko trochę się zżymam, że jednak nie mogę jej w pełni zaliczyć do przeczytanych.