Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyżbyśmy my, zrodzeni na tym padole łez, byli tym właśnie? Bohomazami jakiejś malującej małpy? Czy też kukiełkami stojącymi pośrodku pokoju i powielanymi przez dwa ustawione naprzeciw siebie lustra….?

Teraz, gdy mam już swoje lata, śmierć mi nie straszna. Ale straszna mi myśl, że jestem igraszką na wietrze historii, której nie rozumiem.

Czyżby mi się to wszystko przyśniło? Czyżbym śnił nadal? (…) Będę to wiedział za chwilę i w tej samej chwili nie będę już wiedział, że wiem.

Czy w galimatiasie, jakim było moje życie, byłem dyrygentem czy dyrygowanym; i czy pod maską męczennika nie kryje się we mnie plugawy i fanatyczny barbarzyńca.

Niech każdy mówi o sobie. Na przykład jak i kiedy, w jakimś przełomowym momencie swego życia i choćby przypadkiem, miał się, czy inni go mieli, za szczęśliwego.

My wszyscy jesteśmy apokryfami, ale apokryfem jest także ten, kto nam popuszcza lub ukróca cugle, kto nas łączy lub dzieli; metafizyczne zera, my i on, przemieszane bez ładu i składu przez pomyłkę, która wciąż się powtarza.

Człowiek żyje w pamięci innych. Dlatego każdy umiera po trochu za każdym razem, gdy umiera ktoś, kto o nim pamiętał, a sam zabija tych, o których przestaje myśleć i których zapomina.

Obawiam się, że to nie ja ich okpiłem, a oni mnie i że przebrałem się za lisa, żeby skończyć w norze morderczych kun. Czyżby się spostrzegli od początku, do czego zmierzam i kim jestem?

Nie skarżę się: ciekaw życia, jestem równie ciekawy śmierci.

Obawiam się, że tutaj stają przed sobą, patrząc na siebie spod oka, cztery, nie wyłączając mojego, przykłady tchórzostwa.

Kiedy mi kradną wszystko, chciałbym jednak coś ofiarować.

Jeśli tak, nic nie jest prawdziwe. Gorzej:' niczego nie ma, każdy fakt jest zerem i zawsze będzie zerem.

- Ja napisałem tylko merde – powiedział spokojnie baron. – Co zresztą było plagiatem.

Nie żądam od was, rozumie się, zdrady idei, a tylko nazwiska człowieka. Co więcej, w taki sposób, że imienia tego, kto zdradził, nie będą znać nie tylko inni, ale nawet ja, i nie będzie musiał się wstydzić, chyba ze sam za siebie, w tajemnicy. A jest to wstyd, który - o ile znam się na ludzkim sercu – łatwo zapomnieć”.

Ukryliście w ziemi bombę, która gdy raz wybuchnie, zburzy starożytne modele, precedensy waszego doświadczenia, prawa i akta wszelkich zgromadzeń i senatów… Bombę , która nazywa się „prawa człowieka”.

Niech każdy opowie, co uważa za najlepsze, by innym i samemu sobie pokazać prawdę, lub rzekomą prawdę, o sobie. W tej sytuacji wybór jest niewielki. Wiec opowiedzmy, albo chociaż wymyślmy, taką chwilę w naszym życiu, która najbardziej godna jest pamięci.

My natomiast – powiedział dumnie baron - uważamy, że garstka ludzi, byleby potrafili umrzeć z podniesioną głową, wystarczy aby poderwać wszystkich.

Kochałem, jak się kocha w wieku dziewiętnastu lat, i we Włoszech.

- Kto może mnie chociaż zapewnić, że gdy umrze tyran, będziemy mieli szczęśliwszy świat?

Poczułem nienawiść tak pełną i doskonałą, że można ją było wziąć za miłość.