Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Toż to szok jakie to jest dobre. Aż po przeczytaniu chce się być Żydem

Toż to szok jakie to jest dobre. Aż po przeczytaniu chce się być Żydem

"Prawdziwy artysta spirytualiów pije wyłącznie bez powodu i bez okazji, co więcej, typowych okazji, w których zwyczajni śmiertelnicy nurzają się w błocku nieoczekiwanych dla siebie uniesień, on z całym arystokratyzmem unika."
"Tysiąc spokojnych miast" jest moim drugim spotkaniem z Pilchem. Tak samo jak w "Pod Mocnym Aniołem", język głównych bohaterów jest suto zakrapiany alkoholem a nad ich losami unosi się chmura absurdu. Osią fabularną powieści jest planowane morderstwo Władysława Gomułki, który ma otóż zginąć zabity skrytobójczo z chińskiej kuszy. Nie wokół samego zamachu toczy się jednak akcja, fabułę nakręcają bowiem częste spotkania ojca narratora z Panem Trąbą, znajomym rodziny. Pan Trąba, alkoholik, erudyta i autor otwierającego tekst cytatu, co parę stron odwiedza Pana Naczelnika, czego świadkiem cały czas jest przenikliwy nastolatek(narrator). Z przyjemnością przysłuchiwać się można ich rozmowom przy jałowcówce, a także licznym myślowym dygresjom narratora. Nawet siermiężna rzeczywistość PRL lat 60 jest dla bohaterów polem do popisu jeśli chodzi o rozmów o znajomości Biblii, chińskiej filozofii czy chociażby opisywania w fantazyjny sposób przywar dawnych oblubienic i kochanek. Nawet wypicie pierwszego w życiu kieliszka jest u Pilcha opisane z wirtuozerią godną mistrzów. Aż chciałoby się powiedzieć " Piękna książka i słusznej nagrody godna".

"Prawdziwy artysta spirytualiów pije wyłącznie bez powodu i bez okazji, co więcej, typowych okazji, w których zwyczajni śmiertelnicy nurzają się w błocku nieoczekiwanych dla siebie uniesień, on z całym arystokratyzmem unika."
"Tysiąc spokojnych miast" jest moim drugim spotkaniem z Pilchem. Tak samo jak w "Pod Mocnym Aniołem", język głównych bohaterów jest suto zakrapiany...

Według mnie całą serię można nazwać "Wiedźminem dla kobiet". Młodych.
Mamy tutaj te same elemkenty sprawiające, że dzisiaj kiedy wymawiamy słowo "fantasy", myślimy "Wiedźmin". Niestety, przekleństwa, narkotyki i seks to nie wszystko. Serii brakuje moim zdaniem tego pazura, opisów, które nadawały historiom Sapkowskiego atmosferę swojskości. Zdecydowanie, da się odczuć, że Ziemiański nie jest Sapkowskim. A przynajmniej w "Achai". Nie znajdziemy tutaj filozofowania o życiu, tak charakterystycznego dla podchmielonych krasnoludów ani równie jawnych odniesień do polskości. Historie są po prostu ubogie w klimat.

Według mnie całą serię można nazwać "Wiedźminem dla kobiet". Młodych.
Mamy tutaj te same elemkenty sprawiające, że dzisiaj kiedy wymawiamy słowo "fantasy", myślimy "Wiedźmin". Niestety, przekleństwa, narkotyki i seks to nie wszystko. Serii brakuje moim zdaniem tego pazura, opisów, które nadawały historiom Sapkowskiego atmosferę swojskości. Zdecydowanie, da się odczuć, że...