Główny bohater Vuko przybywa na planetę Midgaard ze specjalną misją. Ma odnaleźć wysłaną tam wcześniej grupę badawczą, z którą urwał się kontakt. Nasz komandos dysponuje wprawdzie najnowszymi cudami techniki, lecz musi uważać, by nie ingerować zbytnio w porządek panujący w obcym świecie. Już krótki rzut oka na fabułę uświadamia nam, że problematyka powieści bliska jest historii znanej z książki Strugackich „Trudno być bogiem”, gdzie Ziemianie trafiają do królestwa Arkanaru i muszą zmierzyć się z podobnymi dylematami moralnymi. Bawić się w bogów czy się nie bawić?

Przygody Vuko przeplatają się z historią Filara, który ma zostać następcą tronu, lecz traci wszystko i musi uciekać ze swego królestwa. Losy powyższej dwójki toczą się osobno, lecz wyczuwamy również, iż nierozłącznie splatają się ze sobą. Opisując perypetie obu bohaterów, pisarz dokonuje prezentacji wykreowanego przez siebie mrocznego i dziwnego świata. Midgaard przypomina zresztą w wielu aspektach Ziemię sprzed kilkuset lat.

Właśnie ów tajemniczy klimat, wykreowany w powieści, stanowi jej największy atut. Przesiąknięte przemocą i magią uniwersum okazuje się spójne i przekonujące. Równie zgrabnie rozwijają się różne wątki fabularne dotyczące poszczególnych postaci. Jednym słowem, książka powinna z dużym prawdopodobieństwem zadowolić miłośników fantasy.

W jednym z wywiadów autor stwierdził: „Fantastyka to jest sposób na znalezienie odpowiedzi na pytania, które zostaną zadane jutro, to jest artystyczna metafora pozwalająca opowiadać o kondycji człowieka w przyszłości, to jest sposób na mówienie o teraźniejszości bez banałów, to jest doskonała rozrywka dla wyobraźni, to jest metoda pozwalająca przewidzieć przyszłe konsekwencje decyzji, które są podejmowane dzisiaj, to jest gra z czytelnikiem milion rzeczy”.

Nie da się ukryć, że będący doskonałą rozrywką pierwszy tom „Pana Lodowego Ogrodu” świetnie łączy powyższe cele. Fantastyczna przygoda potrafi wciągnąć czytelnika bez reszty, skłaniając równocześnie do refleksji nad kondycją człowieka. Po prawie dwudziestu latach od daty pierwszego wydania nadal warto do niej wracać.

Ewa Szymczak