Wraca, wraca krok po kroku

Wolno się wyłania z mroku

Wraca wielka tajemnica

Już rumiane czyjeś lica.

Kiedy jakiś czas temu recenzowałem na naszym portalu pierwszy tom trylogii „Profanum” autorstwa Marcina Dudzińskiego pod tytułem „Przeciwko bratu”, napisałem, że chętnie poznam dalsze losy braci Walterów. Dziś, po skończonej lekturze drugiego tomu cyklu pod tytułem „Z moich kości”, muszę powiedzieć, że autor spełnił moje oczekiwania, co więcej, nawet je przekroczył.

Ale po kolei. „Z moich kości” również ukazało się nakładem wydawnictwa Czarna Owca. Oczywiście jest to książka, po którą sięgną wszyscy zainteresowani dalszym losem słynnych braci rządzących niemal całą Częstochową. Jednym słowem, tacy czytelnicy, jak ja. Pod koniec pierwszego tomu autor umiejętnie zaniepokoił swoich fanów i wystawił ich cierpliwość na ciężką próbę. Jednak dopiero końcówka drugiej części pokazała nam, co potrafi Dudziński. Potrafi zaś budować niesamowite napięcie, a nawet lekko zirytować. Jak to, książka kończy się w takim momencie? Co dalej? – wszyscy pytamy. Niestety odpowiedź poznamy dopiero w zwieńczeniu trylogii (mam nadzieję, że jak najszybciej).

Tymczasem wracamy do Częstochowy. Pozornie wszystko jest z nią w porządku. Wszechwładny i do szpiku kości zepsuty biskup Stanisław oczekuje w areszcie na proces. Jego brat, komendant policji Jerzy, zachował swoje stanowisko.

Jednak w lipcu 2015 roku nad miasto nadciągają trudne do zniesienia upały. Żar dosłownie leje się z nieba. Ludzie robią wszystko, aby jakoś się przed nim uchronić. Wydaje się, że pogoda nie przeszkadza tylko jednemu człowiekowi – brutalnemu mordercy. Tak, Częstochową wstrząsają makabryczne zbrodnie. Muszę tutaj zaznaczyć, że opisy, jakie serwuje nam autor, są naprawdę przerażające. Przy każdym ciele policja odnajduje wierszyk-zagadkę. Szybko okazuje się, że – jak to w rasowym kryminale bywa – jej rozwiązanie tkwi w przeszłości. Przeszłości nie byle kogo, bo samego komendanta Waltera.

Wraz z kolejnymi morderstwami Jerzemu robi się coraz bardziej gorąco. Był pewny, że niektóre sprawy z przeszłości zostały pogrzebane raz na zawsze. Jakże był naiwny. Co takiego zrobił Jerzy Walter i komu zależy, aby się teraz na nim zemścić? Jaką rolę odegra w tym wszystkim biskup Stanisław? Czy istotnie jest już tylko zwykłym osadzonym, który nie ma wpływu na bieg wydarzeń?

„Z moich kości” to świetna powieść, którą niemal pochłonąłem. Autor od pierwszej strony przykuwa uwagę czytelnika i nie zwalnia tempa aż do ostatniego zdania. Nie ma tutaj żadnej niepotrzebnej dłużyzny, nic nas nie nuży podczas lektury. Pragniemy tylko jednego: czytać i poznać wreszcie sekrety braci. Czy istotnie są oni tak jednowymiarowymi postaciami, jak sądziliśmy po pierwszym tomie? Wiemy już, że istnieje czyste zło. Czy jednak według Marcina Dudzińskiego istnieje także czyste dobro?

Po skończonej lekturze powiem jedno: już przebieram z niecierpliwością nogami w oczekiwaniu na trzeci tom. Książkę oceniam na w pełni zasłużone osiem gwiazdek, a tyle tylko dlatego, że wyższą ocenę zostawiam sobie na ostatni tytuł cyklu. Czyżby teraz do Częstochowy miała zawitać sroga zima?

Czekam z niecierpliwością na wielki finał trylogii „Profanum”.

Wojciech Sobański