Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość jest tym, o czym marzysz, paląc trzeciego papierosa

Powiesz, że miłość jest jak Romeo i Julia,
Ale będziesz miała na myśli książkę.
Powiesz, ze miłość to anioły w Kaplicy
Sykstyńskiej,
Ale będziesz miała na myśli obraz.
Powiesz, ze miłość to to, co twoja sąsiadka czuje
do Maryi,
Ale będziesz miała na myśli opowieść.

Chcę wiedzieć,
Czy kiedykolwiek czułaś
Tornado w środku,
Trzęsienie ziemi w środku.
Przecież nie możesz przywiązać wszystkich
naczyń w swoich szafkach.
W środku trzęsie się morze.
Nie znajdziesz tysiąca kamizelek ratunkowych,
Które uchronią cię przed zatonięciem.

Ja wiem,
Miłość to tonięcie.
To ból i światło, piorun i magia, to żart!
Czy kiedykolwiek to przeżyłaś?

Bo chcesz napisać historię, w której będziesz Julią,
Bo chcesz namalować tysiąc niebieskich
Aniołów, grających na harfie.
Bo chcesz skończyć do tej swojej rzeki
I przemoczyć się do nitki.

Utonąć razem,
Rozpłakać razem,
Chwycić się za ręce,
Zatracić się w jej ramionach.

A ja będę tam,
Wśród publiczności,
Ucząc się cierpliwości Wschodu, cierpliwości
Rybaka,
Aż przyjdzie moja kolej.

Wiele nas ze sobą łączyło. Oboje mieliśmy nasze własne, osobne, milczące światy i szanowaliśmy nawzajem swoją ciszę.

Poczuła się kochana, i to sprawiło, że straciła głowę

Kiedy zamówiłam colę, Saining oznajmił, że powinnam przestać ciągle popijać colę. Kobiety powinny pić alkohol.

Nigdy się nie dowiesz, czym jest prawdziwe cierpienie, dopóki nie poczujesz, jak wszystkie delikatne uczucia zamieniają się w nienawiść.

Nie widywałam się z przyjaciółmi. Nie śpiewałam.
Miałam dwadzieścia dwa lata i umarłam śmiercią naturalną

Twarz, którą zobaczyłam w krzywym lusterku, była paskudna. Nigdy w życiu nie czułam do siebie takiego wstrętu. Wstyd, którego wtedy doznałam, moje ciało nosiło w sobie już zawsze. (...) Jaźń, która wyciekała ze mnie, była nicością. Kiedy próbowałam uspokoić oszołomione ciało, zamglone lustro odbijało moją pustą twarz.

Proszę, uwierz w to,
Mały strumyk powiedział mi,
Że chce mnie objąć, objąć czule,
Swobodnie płynąć,
Swobodnie spadać,
A strumień rwie naprzód, bez ustanku.
Będę oddychać pod wodą, w tym strumieniu,
Do końca życia.
Tylko strumień wie, jak to się stanie.
Proszę, uwierz mi,
Jeśli już nie potrzebujesz mnie,
Wkrótce odejdę,
Obiecuję ci, obiecuję,
Że utopię swoje ciało w winie.

Życie jest serią początków, nie łańcuchem zakończeń - dlatego jest takie piękne.

Jego nieśmiertelna kruchość wyrosła z nieśmiertelnej słodyczy i piękna.

Rzeczywistość jest murem, który oddziela nas od uzdrowienia. Musimy się przebić przez ten mur, a muzyka może nas ocalić.

Ciągle narzekamy na nasze nieszczęśliwe życie – teraz już wiem dlaczego. Dlatego, że nasze oczekiwania wobec miłości są coraz bardziej techniczne. Doszłam do wniosku, że miłość to wyłącznie kwestia osobistych skłonności.

Dowiedziałam się, że jestem "ciasteczkiem zaprawionym trucizną".

Kobieta, która nigdy się nie kochała, jest jak zielone jabłko, ta, która się kochała - jak czerwone, a ta, która kochała za dużo - jak robaczywe jabłko.

Dowiedziałam się, że jestem .

Zapach przestzeni między palcami (...) na zawsze pozostanie wyraźny w mojej pamięci

Jak to w końcu jest – czy tracimy kontrolę nad sobą, by w rezultacie osiągnąć wolność, czy też wolność jest tylko jednym ze sposobów utraty kontroli?

Wiem, pewnie gubię się gdzieś po drodze.

Jej ciało nosi w sobie tyle rozczarowań. Jestem uzależniony od tego uczucia beznadziei.

Zmrok. Sypialnia Kiwi. Chłodne barwy, lustro – owal na czterech kółkach. Rozebraliśmy się do pasa; chwycił mnie lewą ręką za ramię i oparliśmy się o siebie nawzajem, patrząc prosto w szklaną taflę. Zachodzące słońce i wschodzący księżyc muskały nas szarymi promieniami, gdy tak siedzieliśmy półnadzy przed lustrem. Nasze głowy miały identyczną wielkość, a włosy – tę samą średnią długość, były lśniące, idealnie proste, ani zbyt cienkie, ani zbyt grube. Mieliśmy takie same pociągłe, szczupłe twarze i duże, lśniące oczy, tak samo niestabilny poziom cukru we krwi, tak samo paskudne nosy i pełne usta, wysuszone i wygięte. Tę samą karnację, wzrost i wagę, identycznie wystające obojczyki i czarne włosy.

Wiele nas ze sobą łączyło. Oboje mieliśmy nasze własne, osobne, milczące światy i szanowaliśmy nawzajem swoją ciszę. Oboje chorowaliśmy na astmę, w dzieciństwie dokuczano nam, nie mieliśmy żadnych wzniosłych ideałów. Nie interesowało nas życie innych ludzi; byliśmy wrażliwi i brakowało nam wiary w siebie, nie wierzyliśmy w to, co pisali w gazetach, baliśmy się porażek, lecz myśl o oparciu się jakiejś pokusie zawsze wzbudzała w nas lęk. Chcieliśmy być na scenie, zostać artystami. Wydawaliśmy cudze pieniądze, przerażeni perspektywą, że to się kiedyś skończy. Nie chcieliśmy zamienić się w porządnych członków społeczeństwa, zresztą i tak nie wiedzielibyśmy, jak to zrobić. „I tak jesteśmy jeszcze młodzi" – powtarzaliśmy sobie. Wiedzieliśmy, że istnieje na świecie mnóstwo ludzi takich jak my, ale i tak sądziliśmy, że nasze spotkanie stanowiło wyjątkowo szczęśliwy traf. Dzieliliśmy radości i smutki, wrażliwość, poczucie humoru i wstyd. Saining codziennie patrzył na mnie, gdy zasypiałam, a ja patrzyłam na niego.

Czasami wydawało mi się, że nasza miłość jest czymś w rodzaju trucizny, bo gdy tak leżeliśmy razem w miękkich głębinach nocy, cisza i spokój odbierały nam mowę, sprawiały, że nie chcieliśmy się już obudzić.

kiedy się kochaliśmy, nawet powietrze było zawstydzone.

Piękno można zrozumieć, dopiero gdy jest się naprawdę kochanym.

Nie mieliśmy żadnych wzniosłych ideałów. Nie interesowało nas życie innych ludzi, byliśmy wrażliwi i brakowało nam wiary w siebie, nie wierzyliśmy w to, co pisali w gazetach, baliśmy się porażek, lecz myśl o oparciu się jakiejś pokusie zawsze wzbudzała w nas lęk. Chcieliśmy być na scenie, zostać artystami, nie chcieliśmy zamienić się w porządnych członków społeczeństwa, zresztą i tak nie wiedzielibyśmy jak to zrobić. I tak jesteśmy jeszcze młodzi, powtarzaliśmy sobie. Dzieliliśmy radości i smutki, wrażliwość i poczucie humoru. On codziennie patrzył na mnie, gdy zasypiałam, a ja patrzyłam na niego. Czasami wydawało mi się, że nasza miłość jest czymś w rodzaju trucizny, bo gdy tak leżeliśmy razem w miękkich głębinach nocy, cisza i spokój odbierały nam mowę, sprawiały, że nie chcieliśmy się już obudzić.

być może to właśnie wiara w tę twarz trzyma mnie wciąż przy życiu. Wierzę w tę twarz, Ta twarz jest moim przeznaczeniem.

- Wiesz, dlaczego mi się tak podobasz?
- Dlaczego? - spytała.
- Bo jesteś takim samym leniem jak ja.

ktoś, kto nie potrafi kochać samego siebie, sam także nie może być kochany.

Blask słońca w tym mieście był zatruty.

Nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy, straciłam moc przyciągania go, lecz nie czułam się zraniona, raczej zaniepokojona.