Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...ko­bie­ta sto razy wróci do męż­czy­zny, który ją skrzyw­dził, ale nigdy do ko­bie­ty, która spie­przy­ła jej pa­znok­cie.

Głów­nie ła­go­dzi ból zwią­za­ny z ży­ciem w tym kraju. Każdy Polak po­wi­nien mieć pła­co­ne za szko­dli­we wa­run­ki życia i dar­mo­wy, nie­li­mi­to­wa­ny do­stęp do al­ko­ho­lu, szcze­gól­nie po wi­zy­cie w urzę­dzie. Nie ręce po­win­ni­śmy de­zyn­fe­ko­wać po kon­tak­cie z urzęd­ni­kiem, ale myśli.

Kobieta sto razy wróci do mężczyzny, który ją skrzywdził
ale nigdy do kobiety, która speprzyła jej paznokcie".

Fa­ce­ci są jak pu­blicz­ne to­a­le­ty, dzie­lą się na za­ję­te i po­sra­ne, a on ra­czej ni­ko­go nie miał.

Można mieć Je­zu­sa w sercu, a gówno w gło­wie, uwierz mi. Nawet w naj­pięk­niej­szym domu może wybić szam­bo.

Kiedyś jej były powiedział o niej: "Ty jesteś słodki cukiereczek, ale masz nadzienie z bycia pierdolniętą".

Obec­nie każdy, kto sie­dział po pro­stu na ławce i nie wpa­try­wał się w ekran, wy­glą­dał po­dej­rza­nie, jakby zwy­kłe cie­sze­nie się pięk­nym po­ran­kiem, wy­sta­wia­nie twa­rzy do słoń­ca i słu­cha­nie śpie­wu pta­ków pod­pa­da­ło pod jakiś pa­ra­graf usta­wy o zdro­wym roz­sąd­ku.

Wziął kart­kę, białą i czy­stą jak jego uczu­cie, w pra­wej dłoni trzy­mał dłu­go­pis, czar­ny jak jego myśli tego po­ran­ka.

Na­kre­ślił ulu­bio­ne słowo.

MI­ŁOŚĆ.

MIŁ­ŚOĆ.

MI­ŚŁOĆ.

MŚI­ŁOĆ.

ŚMI­ŁOĆ.

ŚMI­ŁEĆ.

ŚMIEŁĆ.

ŚMIERĆ.

Dwie li­te­ry róż­ni­cy.

Ro­dzic staje się mi­strzem szan­ta­żu, wir­tu­ozem kłam­stwa, per­fek­cyj­nym ne­go­cja­to­rem i po­ten­cjal­nym psy­cho­pa­tycz­nym mor­der­cą, jeśli tylko ktoś pod­nie­sie rękę na jego dziec­ko. Naj­waż­niej­sze jed­nak, że bez trudu wy­ła­pu­je kłam­stwo swo­je­go dziec­ka, a przy kilku po­cie­chach ten szó­sty zmysł jest już tak wy­czu­lo­ny jak uczu­cia re­li­gij­ne prze­cięt­ne­go Po­la­ka.

- Jeśli opi­nia pu­blicz­na chce przed­sta­wie­nia, niech idzie do cyrku. Wmó­wi­li­ście lu­dziom, że in­for­ma­cja jest naj­waż­niej­sza, że muszą wie­dzieć już, teraz, na­tych­miast i od razu wszyst­ko. Na do­da­tek pod­no­si­cie to do rangi ja­kiejś misji, a jest to zwy­kłe pier­do­le­nie. Za­pew­niam, że gdyby spo­tkał pan w życiu cho­ciaż jedną ro­dzi­nę ofia­ry ja­kie­go­kol­wiek mor­der­cy, to nie pie­przył­by pan ta­kich głu­pot. Jedną ro­dzi­nę! A ja spo­tka­łem ich setki. Żadna nie chce in­for­ma­cji. Oni pra­gną spra­wie­dli­wo­ści i bez­pie­czeń­stwa, a ja sta­ram się do­star­czyć im jedno i dru­gie.

Ko­le­dzy po fachu sie­dzą­cy na są­sied­nich fo­te­lach wi­dzie­li to, co każdy po­li­cjant widzi aż na­zbyt czę­sto. Duży suk­ces na po­cząt­ku, prze­ro­śnię­te ego, które, za­miast skie­ro­wać na tory ka­rie­ry, młody funk­cjo­na­riusz trwo­ni na zo­sta­nie gwiaz­dą do­cho­dze­niów­ki. No i po co? Prę­dzej czy póź­niej zdaje sobie spra­wę, że jego praca jest gówno warta, świa­ta nie zmie­ni, że wszy­scy lu­dzie to skur­wie­le, a ci na stoł­kach są gorsi niż ci za krat­ka­mi. Tych na stoł­kach po­sa­dzić jest dużo trud­niej.

Pro­wa­dząc dzie­siąt­ki pro­gra­mów w róż­nych sta­cjach, miał do czy­nie­nia z set­ka­mi po­li­cjan­tów i każdy był po­dob­ny. Mógł mieć na sobie dobry gar­ni­tur lub pięk­nie od­pra­so­wa­ny mun­dur, ale oczy mó­wi­ły wszyst­ko, po­wie­ka im nie drgnę­ła na widok zdjęć z miejsc zbrod­ni czy opi­sów dzia­łań mor­der­ców. Ci lu­dzie wi­dzie­li w życiu wię­cej, niż prze­wi­dział dla nich Bóg.

Ko­lej­na fo­to­gra­fia uka­zy­wa­ła Pismo Świę­te otwar­te na Księ­dze Przy­słów Sta­re­go Te­sta­men­tu. Krwa­wy ślad palca dziew­czy­ny za­zna­czył jeden z frag­men­tów, wers pięt­na­sty: „Cie­szy się prawy z czy­nów uczci­wych, są one po­stra­chem dla nie­pra­wych”.

Borys uniósł ręce, jakby się pod­da­wał. Mię­śnie za­gra­ły pod jego ko­szul­ką i Ma­ciej z za­zdro­ścią spoj­rzał na wy­spor­to­wa­ną syl­wet­kę ko­le­gi. Po każ­dym takim spo­tka­niu mo­bi­li­zo­wał się, że ruszy na si­łow­nię i zrobi coś z brzu­chem, ale mi­ja­ło mu jakąś go­dzi­nę póź­niej. Jego przy­ja­ciel za­wsze po­wta­rzał, że taki wy­gląd to część jego pracy, po­dob­nie jak dla ad­wo­ka­ta drogi gar­ni­tur. Bez tego nie byłby wia­ry­god­ny.

Na każdą roz­pra­wę przy­bę­dą pięk­ni pa­no­wie w gar­ni­tu­rach i ślicz­ne panie w gar­son­kach w to­wa­rzy­stwie kamer i fo­to­gra­fów. Za­dba­ją o to, żeby pro­ces cią­gnął się w nie­skoń­czo­ność, a każde po­sie­dze­nie zbie­ra­ło wię­cej ki­bi­ców niż ko­lej­ny mecz o wszyst­ko na­szej kadry.

Gość był mocno umo­czo­ny w kwe­stie od­zy­ski­wa­nia ka­mie­nic, bu­do­wa­nia wie­żow­ców w miej­scach, gdzie nie było po­zwo­le­nia nawet na po­sta­wie­nie budki z lo­da­mi, i cały ten szajs, na który można sobie po­zwo­lić, gdy współ­pra­cu­jesz bli­sko z ekipą rzą­dzą­cą.

(...) była pewna, że każda te­le­wi­zja za­trud­nia kilka osób tylko po to, aby ro­bi­ły wiatr na ko­ry­ta­rzach i wpro­wa­dza­ły za­pro­szo­nych gości w po­czu­cie, że oto tra­fi­li do tęt­nią­cej ży­ciem in­sty­tu­cji, praw­dzi­we­go ukła­du krwio­no­śne­go pom­pu­ją­ce­go w Pol­skę krew świe­żych wia­do­mo­ści. Przy­spie­szo­ne kroki, pod­nie­sio­ne głosy, roz­wia­ne włosy, wra­że­nie do­nio­sło­ści chwi­li było wręcz na­ma­cal­ne.

Czas ucie­kał i obec­nie wszy­scy cze­ka­li już nie tyle na schwy­ta­nie ucie­ki­nie­ra, ile na pierw­szą ofia­rę. Za samą uciecz­kę ktoś bek­nie, ale za ko­lej­ne ofia­ry po­le­cą głowy tak gęsto, że sami fran­cu­scy re­wo­lu­cjo­ni­ści by się nie po­wsty­dzi­li.

Po­ścig media trak­to­wa­ły wręcz jako wy­da­rze­nie spor­to­we, ki­bi­co­wa­no po­li­cji, po­da­wa­no sta­ty­sty­ki, prze­ści­ga­no się w krę­ce­niu re­por­ta­ży i do­cie­ra­no do ar­chi­wów, świad­ków, ro­dzin ofiar.

Al­ko­hol wy­cią­gał z ludzi za­cho­wa­nia, któ­rych więk­szość się wsty­dzi­ła przed ob­cy­mi, dobre wy­cho­wa­nie, ogła­dę i po­czu­cie wsty­du zo­sta­wia­no w uczu­cio­wej szat­ni i od­bie­ra­no do­pie­ro po wy­trzeź­wie­niu.

Ko­bie­ta nie może w po­li­cji być ni­ja­ka, musi być naj­lep­sza.

(...) pa­trzył się na go­ścia z taką nie­na­wi­ścią, że ten po­wi­nien na­tych­miast sta­nąć w pło­mie­niach i za­mie­nić się w kupkę pyłu.

Li­piec nie miał li­to­ści, walił słoń­cem z błę­kit­ne­go nieba z pasją sza­leń­ca, topił as­fal­ty, na­grze­wał sa­mo­cho­dy, po­zba­wiał zie­mię każ­de­go grama wil­go­ci. Cała Pol­ska po­szu­ki­wa­ła chło­du nad wszel­kie­go ro­dza­ju cie­ka­mi wod­ny­mi i za­peł­nia­ła do gra­nic nie­przy­zwo­ito­ści nad­mor­skie plaże, tylko iry­tu­jąc garst­kę nie­szczę­śliw­ców, któ­rzy nie mogli sko­rzy­stać z urlo­pu.

Dziew­czy­na pach­nia­ła owo­ca­mi, równą grząd­ką pełną tru­ska­wek, świe­żo ze­rwa­ną miętą, zbyt cie­płym słoń­cem, ju­trzej­szym desz­czem. Mło­do­ścią. Gdy je­steś młody, my­ślisz o ju­trzej­szym desz­czu i czy aby nie po­krzy­żu­je ci pla­nów, a na sta­rość tylko wspo­mi­nasz, jak zmo­kłeś wczo­raj.

Kobieta 100 razy wróci do mężczyzny, który ją skrzywdził, ale nigdy do kobiety, która spieprzyła jej paznokcie".

Każde miej­sce zbrod­ni epa­to­wa­ło zim­nem, jakąś za­mro­żo­ną tra­ge­dią, która roz­ta­pia­ła się z każdą mi­nu­tą oglę­dzin, kro­pla po kro­pli uwal­nia­jąc be­stial­stwo, prze­ra­że­nie ofia­ry i nie­od­wra­cal­ność śmier­ci.

Kie­dyś jej były po­wie­dział o niej: „Ty je­steś słod­ki cu­kie­re­czek, ale masz na­dzie­nie z bycia pier­dol­nię­tą”.

Tak właśnie działa miłość, że zrobimy wszystko dla drugiej osoby.

W daw­nych cza­sach zwano by cię Gupi Maćko i rzu­ca­no w cie­bie kro­wi­mi plac­ka­mi. Ist­nia­ła wtedy zacna tra­dy­cja głup­ka wio­sko­we­go i wła­śnie udo­wod­ni­łeś, że ide­al­nie się na­da­jesz do roli.

Ko­cha­ła go, więc biła. A może biła, więc ko­cha­ła?