Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szpitale to piekło w bieli.

- Zastanawia mnie, dlaczego ryzykuje pan życie dla ludzi, którzy chcą pana zabić.
- Może lubię ich towarzystwo.

Spodziewał się zobaczyć człowieka złamanego, pogrążonego w rozpaczy, człowieka, który nagle zdał sobie sprawę z ruiny wszystkich swoich nadziei i planów.
Zamiast tego zobaczył człowieka spokojnego i pewnego siebie.

- Wiesz, z Pittem trudno dyskutować.
- Dlatego, że taki uparty?
- Nie... Dlatego, że przeważnie ma rację.

Powiadają, że po śmierci trudno o miejsce pobytu bardziej romantyczne niż wiejski cmentarz gdzieś w Anglii. Tutaj kamienne nagrobki, przytulone do parafialnego kościoła, obrastające mchem w wieczystej ciszy i spokoju i tylko deszcz pracuje niestrudzone, zacierając przez lata najgłębiej nawet ryte inskrypcje.

I nie było już nic, absolutnie nic.

Nie bawiła go rola Boga, decydującego o życiu lub śmierci ludzi...

- Jestem inżynierem marynarki, panie prezydencie. Trzymam się z dala od polityki.
- Mądry kurs. - Prezydent uśmiechnął się ze zrozumieniem. - Naprawdę mądry kurs.

- Do widzenia, panie Gly. Może spotkamy się w piekle.
- Już w nim jesteśmy...