Świąteczny konkurs lubimyczytać.pl – wygraj pakiet książek [KONKURS]

DOstaliście już nagrody?

DOstaliście już nagrody?

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pakiet 1:
ogarbejbe
Justyna
Lattirre

Pakiet 2:
Magdalena
Nobeta Renax
lily_rose

Pakiet 3:
Mili
nitka91
Anex

Pakiet 4:
by_the_book
Joseheim
Joanna

Pakiet 5:
Arecki
nigrum
Pat

Pakiet 6:
Pola


Pakiet 7:
Ola


Pakiet 8:
bunny_


Pakiet 9:

whitemoth


Pakiet 10:
Karoleq

Pakiet: 11

Lilianna
Anksunamun
Persephone

Pakiet 12:

sloneczko89
the_bowska
Matka_z_książką

Pakiet: 13

Książkoholik14
Natalia
EnolaHolmes

Pakiet: 14

malizna777
emilkae
Audrey


Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pakiet 1:
ogarbejbe
Justyna
Lattirre

Pakiet 2:
Magdalena
Nobeta Renax
lily_rose

Pakiet 3:
Mili
nitka91
Anex

...

DZień dobry Serwisie. Kiedy wyniki?

DZień dobry Serwisie. Kiedy wyniki?

[2, 4, 7]
Zapowiadała się BARDZO CICHA NOC.
– Wojtek, kuźwa, zostaw tego piernika! – Z salonu dobiegła uprzejma sugestia ciotki.
– Przecież kazałaś mi go pokroić! – odkrzyknął wyżej wspomniany Wojciech, odkrawając następny kawałek.
– Więc ładuj go na talerz, nie do gęby!
– Przepraszam, źle zrozumiałem polecenie!
To ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE nie było pierwszym i z pewnością nie miało być ostatnim tego wieczoru, pomyślał chłopak, przeżuwając kolejny kęs.
W tym samym czasie w salonie rozgorzała kłótnia.
– Musisz układać ozdoby z przodu!
– A ja ci ostatni raz powtarzam, że choinka ma też tył! – wrzasnął Wicek.
No tego już za wiele! Ciotka chwyciła mocniej kubek z resztkami melisy na uspokojenie, wzięła rozmach i nagle… nastała ciemność.
– Mamy jakieś świeczki? – dało się słyszeć po chwili.
– W szufladzie.
Jak się okazało, brak prądu potrafi być sprzymierzeńcem (o czym przekonał się Wicek), jednak może też powodować nieprzyjemne skutki w postaci wyłączonego ogrzewania.
Godzinę później w domu panował już ziąb. Wszyscy siedzieli na rozłożonej kanapie wtuleni w siebie, owinięci w koce lub ubrani w kurtki.
– Ciociu, myślę, że to dlatego, iż podniosłaś na mnie rękę i Bóg cię pokarał… i przy okazji nas wszystkich – stwierdził ostrożnie Witek, który najwyraźniej nie miał problemu z dolewaniem oliwy do ognia.
– Ja cię jednak wydziedziczę. – podjęła decyzję, nie mając bladego pojęcia, czy to wykonalne.
– To dlaczego jeszcze tego nie zrobiłaś?
– BO NADAL CIĘ KOCHAM, ale chyba za chwilę przestanę!
– Kochani, mamy problem.
– Co znowu? Karp ci uciekł do odpływu?
– Mamy ubitego pstrąga, że tak przypomnę. Nie w tym rzecz. Dostałem wiadomość od kolegi, prądu raczej nie będzie do rana.
Ciotka już szykowała w głowie wiązankę adekwatną do sytuacji, gdy odezwała się Zuza.
– Słuchajcie, przecież nie jest tak źle. Z pewnością nie nazwałabym tego GORĄCĄ GWIAZDKĄ, ale i tak mamy ubrania, jedzenie, dachu też nam nie zwiało. Jesteśmy tu razem. A rozgrzać się możemy na zewnątrz przy bałwanie!
I tak też zrobili.

[2, 4, 7]
Zapowiadała się BARDZO CICHA NOC.
– Wojtek, kuźwa, zostaw tego piernika! – Z salonu dobiegła uprzejma sugestia ciotki.
– Przecież kazałaś mi go pokroić! – odkrzyknął wyżej wspomniany Wojciech, odkrawając następny kawałek.
– Więc ładuj go na talerz, nie do gęby!
– Przepraszam, źle zrozumiałem polecenie!
To ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE nie było pierwszym i z pewnością...

[1][5][10]
Dzień pierwszy.
Nie było już dla niej iskry nadziei. Była "Bardzo Cicha Noc”. Była całkiem sama. Tak sama jak ten drobny mały „Mopsik, który chciał zostać reniferem”. Teraz siedział naprzeciwko niej pod brudną ścianą jakiegoś miejskiego budynku.

Dzień drugi
– A może „Wigilijne opowieści”. Dziś wigilia. Stworzyłyby one atmosferę nader świąteczną. – rzekła młoda kobieta pięknym głosem
– Już bardziej świątecznej się nie da, prawda? Może jeszcze każemy zwierzętom ubrać choinkę na święta i hmm – nagle przerwał – I „przemówiły ludzkim głosem” – odezwał się nachmurzony, sądząc po tonie głosu, młody mężczyzna
– Ty się nie odzywaj Tom. O nie przepraszam bardzo. Powinnam cię nazwać raczej „Świąteczne nieporozumienie”… To bardziej pasuje do ciebie, nie sądzisz? – nawet jak kobieta mówiła z wyraźnie słyszalnym rozdrażnieniem to jej głos nadal brzmiał tak cudnie pięknie.
– Podoba mi się choć – odparł wolno i nonszalancko – wolałabym abyś mnie nazwała „Gorąca Gwiazdka”, bo w ten wieczór nie zamierzam próżnować. Oo, w żadnym razie. Mój czas dzisiejszy można zatytułować: Tom i 12 randek na gwiazdkę”. Czy to nie brzmi przezabawnie?
– Absolutnie uroczo – odrzekła zbyt słodko młoda kobieta – Widzę, iż „Dworska Tancerka: ci nie wystarczyła. Mimo, iż zachwycała urodą nawet samego zimnego szefa.
– Dobrze, już dobrze – odezwał się trzeci głos… głos mężczyzny – Przestańcie oboje. I słuchajcie: Po pierwsze uważajcie na „Złodziejki Świąt” Ostatnio kręci się ich tu wyjątkowo dużo. Mam na myśli naszą okolicę. Po drugie jeśli znajdziecie jakieś "Listy Pełne Marzeń" na drodze, to szybko je zbierzcie. Wiecie, iż nie możemy pozwolić sobie na takie ryzyko. Po trzecie Oskar jest chory. To "Szamańska Choroba". Sami wiecie… – przerwał na chwilę, aby po chwili nagle klasnąć w dłonie – a teraz trzeba działać. Już do roboty.
To wszystko co udało jej się usłyszeć. . Choć jeszcze milej byłoby usłyszeć „Bo nadal cię kocham”. Byłoby miło.

[1][5][10]
Dzień pierwszy.
Nie było już dla niej iskry nadziei. Była "Bardzo Cicha Noc”. Była całkiem sama. Tak sama jak ten drobny mały „Mopsik, który chciał zostać reniferem”. Teraz siedział naprzeciwko niej pod brudną ścianą jakiegoś miejskiego budynku.

Dzień drugi
– A może „Wigilijne opowieści”. Dziś wigilia. Stworzyłyby one atmosferę nader świąteczną. – rzekła młoda...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

4, 12, 2
- CHODŹ ZE MNĄ! Ty, ja-MY, NIC WIĘCEJ się nie liczy, tylko CHODŹ ZE MNĄ! CO NAM ZOSTAŁO w ten wigilijny wieczór? – powtarzało moje odbicie w lustrze, jakby nieco starsze, zmienione upływem lat. Wszędzie lustra, istne MUZEUM LUSTER i ja wśród nich, NA PÓŁ żywa. OSTRZE delikatnie tańczyło po bladej i cienkiej jak pergamin skórze nadgarstka. Ja – CZŁOWIEK DO PRZERÓBKI, KOBIETA NA KRAWĘDZI, którą na tym świecie trzymał jedynie STRACH, NIC WIĘCEJ. Czekałam na OSTATNI CUD, który sprawi że otworzy się dla mnie DOLINA NADZIEI i nadejdzie CZAS ZMIAN. To był dziwny dzień. Zawsze lubiłam Boże Narodzenie.W tym roku LOCKDOWN pokrzyżował mi plany. Zostałam sama w wigilijny wieczór, na obcej ziemi. Nie było by w tym nic złego, gdyby nie moja NIESPOKOJNA KREW i STRACH, KTÓRY POWRACA jak bumerang. Od dawna czułam, że coś jest ze mną nie tak. POD POWIERZCHNIĄ, pod maską entuzjazmu zakładaną na co dzień, krył się OCEAN UCZUĆ, BLIZNY, które nie chciały się goić i UTRACONA MIŁOŚĆ –bo NAJGŁOŚNIEJ KRZYCZY SERCE. Chciałabym być teraz w rodzinnym domu, przytulić się do matczynej piersi i czuć jak BEZ RESZTY zatapiam się w jej ramionach, bo TYLKO MATKA kocha bezgranicznie – JEDNA KREW. Patrząc na gałęzie zielonej jodły, ubrane w światło choinkowych lampek czułam, jak STALOWE NIEBO przygniata mnie bezlitośnie.
- CHODŹ ZE MNĄ! – wołał głos w mojej głowie – Zamknij OSTATNI ROZDZIAŁ swojego życia ZANIM POWRÓCI STRACH. Na tym świecie jesteś NIEOBECNA –więc CHODŹ ZE MNĄ! – głos zasiewał CZARNE ZIARNO zwątpienia – GDZIEKOLWIEK SPOJRZYSZ spowija cię KRAINA NOCY! Czeka na ciebie NASZE NIEBO!
To jest BARDZO CICHA NOC, samotna i pełna smutku, choć na świat przychodzi Zbawiciel. Ja,DWORSKA TANCERKA tańcząca nad przepaścią….
- OTWÓRZ OCZY... – Ktoś szarpał mnie za ramię. Moje odbicie w lustrze rozmywało się co raz bardziej i bardziej, a głos milknął.
- OTWÓRZ OCZY kochanie!
I zobaczyłam ją-moją mamę, jej uśmiech i piękne siwe włosy.
- ZAWSZE BĘDZIEMY RAZEM? –zapytałam.
- Tak kochanie, to NASZE NIEBO…

4, 12, 2
- CHODŹ ZE MNĄ! Ty, ja-MY, NIC WIĘCEJ się nie liczy, tylko CHODŹ ZE MNĄ! CO NAM ZOSTAŁO w ten wigilijny wieczór? – powtarzało moje odbicie w lustrze, jakby nieco starsze, zmienione upływem lat. Wszędzie lustra, istne MUZEUM LUSTER i ja wśród nich, NA PÓŁ żywa. OSTRZE delikatnie tańczyło po bladej i cienkiej jak pergamin skórze nadgarstka. Ja – CZŁOWIEK DO...

(2), (13), (6)

- Co powiesz na „Gorącą Gwiazdkę”? - zapytała kobieta w zieleni, unosząc jedną z książek. Jej koleżanka odpowiedziała coś, czego Ada nie zdołała usłyszeć z miejsca, w którym się ukryła.
W tej małej księgarni czuła się lepiej niż w domu. Zawsze chętnie rozmawiała z właścicielką - staruszką o pogodnej twarzy i oczach, w których czasem można było dostrzec ślad jakiegoś nieokreślonego cierpienia.
Wkrótce wszyscy klienci zniknęli. Wybiła trzecia i Ada obserwowała, jak zmęczona kobieta gasi światła, wychodzi i zamyka drzwi na klucz. „Nie zwróciła uwagi, że nie wyszłam” , pomyślała dziewczyna i jej serce wypełnił smutek. „A co sobie wyobrażałaś?”, zapytała ostro samą siebie. „Że zaprosi cię na Wigilię, bo przeczytałaś ukradkiem wszystkie świąteczne książki, jakie miała w sklepie? Teraz będziesz musiała je zjeść!”.
Nastała bardzo cicha noc - tak przynajmniej wydawało się Adzie, która głodna i zmartwiona zapadła w niespokojny sen na krześle. Śniła o zwierzakach, które patrzyły jej w oczy i przemówiły ludzkim głosem. Mopsik, który chciał zostać reniferem, zaczął ją przesłuchiwać, przekonany, że należy do złodziejek Świąt. „To jakieś świąteczne nieporozumienie”, powtarzała Ada, ale mopsik był nieugięty. „Proszę nam nie wciskać takich wigilijnych opowieści” , mówił, pokazując ostre ząbki. „Proszę zeznać, co pani zrobiła z listami pełnymi marzeń!”.
Gdy Ada otworzyła oczy, zobaczyła łagodnie uśmiechniętą staruszkę.
- No, proszę, znalazłam nie tylko swój notes, ale i zbłąkanego wędrowca!

(2), (13), (6)

- Co powiesz na „Gorącą Gwiazdkę”? - zapytała kobieta w zieleni, unosząc jedną z książek. Jej koleżanka odpowiedziała coś, czego Ada nie zdołała usłyszeć z miejsca, w którym się ukryła.
W tej małej księgarni czuła się lepiej niż w domu. Zawsze chętnie rozmawiała z właścicielką - staruszką o pogodnej twarzy i oczach, w których czasem można było dostrzec ślad...

[13][14][8]
Był początek grudnia. Lily siedziała z kubkiem gorącej czekolady i pilnie pracowała nad wypisywaniem świątecznych kartek. Dziewczyna uwielbiała Boże Narodzenie i całą tą świąteczną otoczkę, dlatego przywiązywała dużą wagę do wypisywania pocztówek. Szukając inspiracji zajrzała do pudełka z mnóstwem listów i kartek. Grzebiąc w nim natknęła się na wielką kopertę z napisem LISTY PEŁNE MARZEŃ i fala wspomnień uderzyła ją momentalnie. Przypomniało jej się zeszłoroczne ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE, którego konsekwencje ponosiła do dziś. Rok temu straciła swoją miłość. Zamiast wesołych świąt, miała BARDZO CICHĄ NOC pełną łez. Teraz siedząc samotnie, czytała stos listów miłosnych wymienianych przez okrągły rok z jej ówczesnym chłopakiem. Wspominała WIGILIJNE OPOWIEŚCI, które sobie opowiadali, przygotowane przez Alana 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ i to jak świetnie się wtedy bawili. Żałowała, że ich relacja skończyła się przez głupstwo i nieprzychylne koleżanki, które w myślach nazywała ZŁODZIEJKAMI ŚWIĄT. Minął rok, a Lily nadal nie przestała tęsknić za chłopakiem.
- Dość użalania się. Muszę wziąć sprawy w swoje ręce. Może jeszcze mamy szansę. - pomyślała i przez kilka godzin pisała bardzo długi list, który zakończyła zdaniem : BO NADAL CIĘ KOCHAM.
- Oby te słowa do niego dotarły I PRZEMÓWIŁY LUDZKIM GŁOSEM.- powiedziała do siebie niczym zaklęcie.
Nadeszła Wigilia i tego dnia Lily zupełnie straciła nadzieję na to, że dostanie odpowiedź od Alana.
Wtem usłyszała dzwonek do drzwi, a kiedy je otworzyła, jej oczom ukazał się jej ukochany. Para bez słów rzuciła się sobie na szyję i zaczęła się całować. „Chyba czeka nas GORĄCA GWIAZDKA” - wyszeptała Lily, po czym dostrzegła stojącego obok Alana psa.
- To MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM - mój...nasz nowy towarzysz. - odrzekł z uśmiechem chłopak.

[13][14][8]
Był początek grudnia. Lily siedziała z kubkiem gorącej czekolady i pilnie pracowała nad wypisywaniem świątecznych kartek. Dziewczyna uwielbiała Boże Narodzenie i całą tą świąteczną otoczkę, dlatego przywiązywała dużą wagę do wypisywania pocztówek. Szukając inspiracji zajrzała do pudełka z mnóstwem listów i kartek. Grzebiąc w nim natknęła się na wielką kopertę z...

[8,2,4]
Kto w święta nie chce spotkać swojej drugiej połówki? Żyjemy nadzieją, że nasze największe pragnienia się spełnią. Piszemy LISTY PEŁNE MARZEŃ licząc na ten NAJMILSZY PREZENT. Niestety, życie to nie bajka rzadko zdarza się prawdziwa GORĄCA GWIAZDKA i wszyscy stajemy się jak MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM- pragniemy niemożliwego. Zajadając ostatni kawałek serniczka zatapiamy się w świątecznej atmosferze, aby puścić w zapomnienie, że Św. Mikołaj zapomniał o najważniejszym dla nas prezencie. A może ona go spotkała? A może on spojrzał na nią ukradkiem? A może wśród zgiełku świątecznych przygotowań minęli się bezpowrotnie? A może to tylko ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE? Niestety, a może stety? Życie nie jest takie proste. Czekając z założonymi rękoma szczęście ominie nas szerokim łukiem, przecież nikt nie lubi leni. Bierność nie popłaca, przecież nawet choinka sama się nie ubierze… Zostaw zakładkę z ulubionym cytatem w książce z biblioteki, uśmiechnij się do sprzedawcy w cukierni, napisz miłe słowa w internecie. Innymi słowy zostawiaj znaki. A może staną się one czyimś świątecznym prezentem? A może będą one znaczyły więcej... może powiedzą BO WCIĄŻ CIĘ KOCHAM?

[8,2,4]
Kto w święta nie chce spotkać swojej drugiej połówki? Żyjemy nadzieją, że nasze największe pragnienia się spełnią. Piszemy LISTY PEŁNE MARZEŃ licząc na ten NAJMILSZY PREZENT. Niestety, życie to nie bajka rzadko zdarza się prawdziwa GORĄCA GWIAZDKA i wszyscy stajemy się jak MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM- pragniemy niemożliwego. Zajadając ostatni kawałek...