Gdyby ktoś ogłosił konkurs na książkę o najbardziej przewidywalnej fabule, postawiłabym wszystkie swoje oszczędności na zwycięstwo „Przepisu na miłość”. Już na samym początku wiadomo, jak potoczą się losy nie tylko Tilly, ale i wszystkich innych istotnych postaci. Myślę jednak, że w przypadku powieści Katy Cannon schematyczność nie stanowi aż tak wielkiego grzechu.

Każdy, kto sięga po książkę w okładce usianej różnokolorowymi serduszkami, zapewne ma już jakieś wyobrażenie o jej fabule – oczekuje ciepłej miłosnej historii, przy której można się uśmiechnąć, zrelaksować, a nawet rozmarzyć. I dostanie dokładnie to, czego się spodziewał: pogodną opowieść o – czasem nieco pogmatwanych – uczuciach inteligentnej nastolatki, przyjemną odskocznię od ważnych, ale często trudnych w odbiorze treści, tekstów nasyconych goryczą, cierpieniem i gniewem, takich, w których ludzie mierzą się z wielkimi tragediami i zostają poranieni na całe życie. W „Przepisie na miłość” nie pojawiają się żadne traumatyczne doświadczenia – owszem, Tilly musi stawić czoło kilku problemom, przystosować się do pewnych zmian, ale dzięki wsparciu bliskich przychodzi jej to dość łatwo. O dziwo, powieść, choć pełna miłości i zrozumienia, nie jest przesłodzona, więc jeśli przypadkiem trafi w ręce jakiegoś zatwardziałego cynika, raczej nie spowoduje u niego trwałego urazu.

Książkę Katy Cannon polecam tym, którzy do tego stopnia kochają romantyczne historie, że mogą przymknąć oko na brak oryginalności. Albo na przykład niedawno obejrzeli „Cześć, Tereska” i wciąż nie potrafią otrząsnąć się z przygnębienia. Ci, którzy zasiądą do lektury bez wygórowanych oczekiwań, a jedynie z nadzieją na mały zastrzyk optymizmu, na pewno się nie rozczarują.

Małgorzata Pawlak