Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O, być tylko sobą, to zbyt pospolite tutaj, zbyt wstydliwe, zbyt dotkliwe, to jakby zawinić przeciw sobie.

Niech się dręczą ci, co potrafią przed sobą udawać. Żebyś nie wiem jak długo nad sobą myślał, będziesz zawsze myślał o innych. Żebyś nie wiem jak długo się kłuł, dźgał, szarpał, będziesz tylko innych kłuł, dźgał, szarpał, a siebie otoczysz tkliwa tajemnicą. Nikt nie jest przeciw sobie.

Teraz wszyscy piszą, córuś. Tylko czytać nie ma komu. Niezadługo czytanie za złoto będzie, a pisanie już za psa jest.
Piszą ludzie, urzędy, fabryki. Jedna ziemia tylko milczy.

A każde drzewo, to okruch wieczności.

[...] co nie jest podejrzane, niegodne jest uwagi.

Jeść mi nie dała,spać mi nie dała,całą noc przepióreczkę głaskać kazała

Może ze wsi? Jako i my. Nazaciągali ich do szkół, poprzekabacali, że już samo to nie wie, co jest.

I tak naprawdę tylko w słowie żyjemy, w słowie się spełniamy. W słowie się rozprzestrzeniamy, wyzwalamy, odnajdujemy, każdy na miarę swojej wiary w słowo, lecz także na miarę wiary słowa w człowieku. Może nawet wiara, jaką słowo pokłada w człowieku, jest najistotniejsza. Bo to od wiary słowa w nas zależy, kim naprawdę jesteśmy.

Na jedno pytanie każdy skłamać potrafi. Ale na sto, tysiąc, milion musi prawdę powiedzieć. Albo tak się poplącze, że prawda sama z niego wybroczy.

I zapamiętaj sobie, kto był całe życie mądry, nie głupieje tak z dnia na dzień.

Bo tylko śmiechem możesz jeszcze coś chcieć. Płaczem nawet chcieć się nie chce. Tysiące lat płaczu. Kto by jeszcze chciał czegoś od płaczu.

Człowiek się musi z równym sobie mierzyć, wtedy dopiero z sobą się mierzy.

Krytyka nie lubi, jak się ją za głośno uprawia, staje się szkodliwa.

Nie mamy już głosu. Głos najpierw umiera. Potem słowa. Potem myśli. Ale można się przyzwyczaić.