Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie pamiętam, kto kogo pierwszy pocałował, kto kogo pierwszy dotknął, kochaliśmy się, rżnęliśmy, pieprzyliśmy, wykorzystywaliśmy, traktowaliśmy przedmiotowo, byliśmy jednością, byliśmy nieznajomymi i kochankami, małżeństwem i zranionymi exami, byliśmy dziwkami, damą i gentlemanem, prawiczkami i doświadczonymi singlami, w tym jednym akcie byliśmy wszystkim i niczym, istnieliśmy i zmieniliśmy się w pył, powstaliśmy jak feniks z popiołów i upadliśmy jak Tytani pod Olimpem, ona mnie malowała, a ja ją opisywałem.

To umowa, którą podpisuje się bez długopisu czy adwokata, to umowa z miłością i życiem, że dziecko jest Twoim wszystkim, ona i tylko ona.

Trzynaście godzin rodzenia to chwilę, kiedy mężczyzna zaczyna darzyć kobietę nowym rodzajem uczucia, nowym szacunkiem - choc wcześniej i tak go posiadał wobec niej, ale ten szacunek miesza się z podziwem, czystą adoracją jej naturalnej siły.

W milczeniu kryje się więcej słów, niźli we wszystkich książkach i piosenkach, ustach tego świata, cisza krzyczy, my tylko nie umiemy jej słuchać.

W końcu gdyby nie świa­tło, to i ciem­ność by nie ist­nia­ła, bez cie­pła, chłód by się nie po­ja­wił, gdyby nie mi­łość to nie mie­li­by­śmy wy­star­cza­ją­ce­go po­wo­du, żeby za­cząć nie­na­wi­dzić. Naj­gor­sze z ludz­kich emo­cji, czy­nów, wszyst­kie wy­wo­dzą się z cze­goś od­wrot­ne­go, dru­gie­go bie­gu­na, w końcu naj­pierw był raj, do­pie­ro póź­niej po­ja­wi­ło się pie­kło. Szczę­ście i cier­pie­nie idą ze sobą w parze, jak dwoje ro­dzeń­stwa, trzy­ma­ją­ce się za ręce i nigdy nie pusz­cza­ją­ce, nie ma jed­ne­go bez dru­gie­go.

Jeden pocałunek, masz tylko jeden pocałunek, albo mnie rozpalisz, albo znikniemy ze swojego życia.

Pamiętam promienie słońca w których kąpała się jej twarz, i to jak lśniła jej skóra, delikatna i gładka, ale i twarda z bliznami zarazem, była paradoksem, mieszaniną skrajności, miejscem gdzie Yang kłóci się z Yinem, ciemność przeplata ze światłem, ogień walczy z lodem, miłość kocha się z nienawiścią.

Nieważne są powody, choć może i ważne, ale co liczy się to puste miejsce na zdjęciach i puste krzesło przy stole, puste miejsce w łóżku i puste miejsce w szafie, pozostawiła po sobie pustkę.

Ludzie mają nieznośny zwyczaj nazywania wszystkiego, jak gdyby bez nazwy to coś, co choć trwalsze od skał i złota, miałoby przestać istnieć, jeśli nikt tego nie nazwie.

Bo ja muszę mieć siłę, by ona mogła znaleźć we mnie oparcie.