Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszyscy narzekają, że są zmęczeni i źle się czują. Ja nie jestem ani trochę zmęczona, fizycznie mam się świetnie, tylko dolega mi melancholia, w którą popadam co jakiś czas, ale na to, obawiam się, nie ma rady. Czasami zastanawiam się, dlaczego żyję, w ogóle dlaczego ludzie żyją. Ale o tym mówię tylko Tobie (...).
Jeśli wiesz, dlaczego ludzie żyją, to mi o tym napisz.

Długie lata życia ze świadomością, że codziennie można je stracić, dokładnie rzecz biorąc, przyzwyczajanie się do śmierci jako wydarzenia, do którego może dojść każdego dnia, nauczyło mnie nie odkładać ani nie zaniedbywać niczego, z czego z jakiegokolwiek powodu nie chciałabym w życiu rezygnować.

(...) nie ma żadnego sposobu uwolnienia bezczynnego człowieka od jego myśli i uczuć. A ja, ta głupia, wyobrażałam sobie, że ogrom nowych wrażeń, nowych ludzi, nigdy niewidzianych krajobrazów mógłby uodpornić mnie nieco na przesłaniający wszystko obraz jednej jedynej tak bardzo kochanej osoby i na wpływ, jaki ona nieprzerwanie na mnie wywiera. Co za szaleństwo!

Słusznie twierdzisz, że w tym życiu trzeba umieć pomóc samemu sobie – jest wielu ludzi, którzy tego nie rozumieją, wierzą, że życie jest tak urządzone, że ktoś przecież musi się włączyć i pomóc, gdy bliźni jest w najwyższej potrzebie – ale życie nie jest tak urządzone. Ostatecznie każdy człowiek jest małym samotnym stworzeniem, które nie ma się na kim oprzeć.

Gdybym ci mogła przesłać coś z naszej porywającej pięknej jesiennej pogody. To łagodne, niemal serdeczne powietrze, opadające żółte listowie, kolor w górze, kolor na dole, do tego barwne astry, kwitnące, jakby zima nigdy nie miała nadejść.

Żeby przestawić się na ciemną jesienną egzystencję, potrzeba czasu.

Było szaleńczo pięknie, te wszystkie jesienne barwy, przejrzyste powietrze i błękitna woda. Ach, teraz nastanie mroczna jesień i staniemy się bardzo zmęczeni i wyczerpani!

Nie jestem równie zachwycona deszczem dziś wieczór, ale to odpowiedni akompaniament do pisania listu.