Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Choroba przychodzi nagle i niespodziewanie. Nie od razu wiesz, jaką ma barwę i jak smakuje. Powie o tym czas, który mierzy i analizuje jej skutki. Często jest tak szybka, że zalewa nas jak wysoka fala, pokrywa całkowicie, dusi niemalże. Udaje nam się jednak zaczerpnąć powietrza, napełnić płuca, a potem znowu znajdujemy się z głową zanurzoną w czymś, co nas dusi i nie pozwala myśleć. Wszędzie panuje atmosfera silnego, bezgranicznego bólu. Później nachodzi nas ochota, by ją ukryć, traktujemy ją jak swego rodzaju wstyd, sądzimy, że nie będziemy już mogli należeć do wspólnoty, w której żyjemy, bo to tak, jakby wszyscy wiedzieli, że ją mamy i patrzyli na nas innymi już oczami.

Książka to cenny przedmiot, ogród pełen cudownych kwiatów, magiczny dywan, na którym można lecieć ku nieznanym przestworzom.

Tylko miłość rodzi miłość.

Musicie zawsze być wierni swojej wyobraźni, tylko wtedy wasze marzenia będą szczere.

Każdy człowiek jest w ciągu swojego życia świadkiem wielu zdarzeń. Zachowuje z nich te szczegóły, które zrobiły na nim największe wrażenie. Czas jest doskonałym filtrem upływającego życia. Jest też artystą, bo nadaje poetycki wymiar niedalekiej i odległej przeszłości. Wspomnienia stają się książkami naszej najbardziej osobistej biblioteki. Są ustawione na różnych półkach, obok siebie, ale nie w porządku alfabetycznym. Przy odrobinie wprawy można wybrać to, które jest nam potrzebne w danym momencie.

Uczucie miłości posiada wyjątkowy i niewytłumaczalny rytm.

Miłość jest podstawą, którą istota skończona przyjmuje wobec czegoś nieskończonego.

Nawet odważny człowiek często boi się swoich pragnień. Próbując je stłumić, sprawia, że krążą potem w jego ciele, jak trucizna i stają się wezbranymi falami tęsknot. Należy więc ulegać pokusom, bo jeśli zbytnio się opierasz, chorujesz z pragnienia tego, czego sobie zakazałeś.

Kształt człowieka, czyli budowa kostna i pokrywająca go skóra, są wytworem biologicznego procesu, ale swoją twarz każdy kreuje samodzielnie. Nakłada ją jak maskę, narzędzie, aby budzić w innych emocje, które go dopełniają. Jeśli się boi, będzie chciał, aby i inni się go bali, jeśli pragnie, będzie chciał, aby i inni go pragnęli. Twarz to ekran, który skrywa nagość umysłu.

Taka właśnie jest miłość. Spotykasz ją w najbardziej nieoczekiwanym momencie.

Czasem lepiej pozwolić człowiekowi żyć w przekonaniu, że wie wszystko, wtedy jest szczęśliwszy.

Czasem człowiek potyka się o prawdę, ale w większości przypadków podnosi się i idzie dalej swoją drogą.

Nasze życie byłoby niemożliwe, gdybyśmy zawsze mieli na uwadze każdą sytuację. Musimy przecież wybrać to, o czym chcemy zapomnieć.

Śmierć jest silniejsza od życia, ale są rzeczy, które pozwalają lepiej ją przyjąć.

Głupcem jest ten, kto wierzy w bliźniego. Sprawiedliwość istnieje tylko dla tych, którym pięści i upór pozwalają jej się domagać.

Gdyby człowiek całym sobą przeżywał swoje doświadczenia, nadając swoim uczuciom realny wymiar, zyskałby ożywczy powiew radości, zdolny oddalić wszelkie udręki, nawet starość. Ale nawet najodważniejszy człowiek boi się siebie i rujnuje się dobrowolnymi wyrzeczeniami. A porywy, które w sobie dusimy krążą w ciele jak trucizna i stają się wezbranymi falami żalu. Dlatego trzeba ulegać pokusom, bo jeśli się opierasz, gnębi cię pragnienie tego, czego sobie zabroniłeś.

Człowiek umiera naprawdę dopiero wtedy, kiedy umiera ostatni z ludzi, którzy dobrze go znali, pamiętali. Innymi słowy, przestaniemy istnieć, kiedy na świecie nie ma już żywej pamięci o nas.

Szczery przyjaciel, z którym możesz wszystkim się podzielić, jest niezastąpiony.

Choroba to cena, jaką dusza płaci za zajmowanie ciała, jak lokator płaci czynsz za mieszkanie, w którym żyje.

Istnieją sytuacje, w których człowiek, przekonany, iż jest panem własnego losu, znajduje się w rzeczywistości na łasce i niełasce okoliczności wymykających się spod jego kontroli.

-Czy kiedykolwiek myśli ojciec o przyszłości?
-Tak.
-A ja nie, za szybko nadchodzi.

Kiedy Twoje życie się skończy, nie wszystko odejdzie wraz z Tobą.

Miłość bierze się z czystego serca, z dobrego sumienia i ze szczerej wiary.

Poszedłeś za uczuciem miłości. A to uczucie czasami zabija.

Człowiek spacerujący ma w sobie coś duchownego, bo czyni go gotowym, by przyjąć z radością i otwartością każde nieoczekiwane spotkanie.

Dla większości ludzi niedowierzanie w jedną rzecz opiera się na ślepej wierze w inną.

Wszystko zawsze zaczyna się od marzeń.

Celem życia jest rozwijanie siebie.

Miłość powinna przekraczać wszystkie bariery.

Tłumienie uczuć i emocji jest równoznaczne z ich okaleczeniem.