Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słowa nie przynoszą ukojenia, słowa nas rozdzielają.

I w tym najbardziej się pomyliłam. Zamartwiałam się o nich przez cały czas: kiedy były jeszcze w moim brzuchu, kiedy były niemowlakami, kilkulatkami. Gniazdka elektryczne, baseny, użądlenia pszczół. Martwiłam się o wszystko. Ale teraz już wiem, że tak naprawdę nigdy nie wierzyłam, że spotka je coś złego. To było jak głupie hobby albo łamigłówka. Nigdy nie sądziłam, że któraś z tych strasznych rzeczy naprawdę nam się przydarzy. tylko to, co było dobre, wydawało mi się możliwe- zastanawiałam się do jakiego college’u pójdą, gdzie będą mieszkać, jak będą zwracać się do mnie moje wnuki.

Jest ceremonia pogrzebowa, jest testament, jest ubezpieczenie. Ale nikt nie mówi Ci co dzieje się potem, kiedy teoretycznie wszystko powinno powoli wracać do normy. Myślę, że to nie tyle powrót do normy, ile udawanie normalności.