Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wciąż jeszcze nie wiedział, że większość ludzi żyje dla kilku chwil swojego życia. Nie wiedział także, że większość ludzi już przeżyła te chwile i pozostaje im przeżywać to, co przynoszą przerwy między trzema posiłkami.

Bardzo łatwo jest uwierzyć, kiedy ktoś mówi, że nas nienawidzi, bardzo trudno — kiedy mówi, że kocha. Nie wierzę kobietom, które mówią, że mnie kochają. Przedtem lubiłem im wierzyć, ale teraz wiem, kiedy są jeszcze młode, to po prostu opowiadają brednie, podyktowane przez hormony. Kiedy przybędzie im lat, mówią to samo ze strachu i z samotności.

Uczucie, które przez długi czas nie jest podzielane, zmienia się w rozdrażnienie, a później — w obojętność. Z pięknymi nowymi uczuciami dzieje się to samo, co z najpiękniejszymi świątecznymi prezentami — czyste, kolorowe i zachwycające, z czasem starzeją się, tracą barwę i aromat, pękają i któregoś dnia wrzucasz je do chłodnej piwnicy własnej duszy...

Idę i nie mogę się zatrzymać, bo kiedy człowiek jest pełen rozpaczy i zatrzyma się, to umiera.

Musiał jeszcze wiele lat żyć wśród ludzi, nim zrozumiał, że uparte i monotonne życie przekształca ich w suche, nieczułe, złośliwe mumie, owinięte w szmaty zależne od pory roku, poruszane niejasnymi, nieciekawymi mechanizmami.

Zrozumiał, że będzie musiał cicho i potajemnie nienawidzić otaczających go ludzi, ale jednocześnie będzie musiał się z nimi liczyć, bo są od niego silniejsi, a silniejsi są dlatego, że są nikczemniejsi.

Gdybym był człowiekiem mającym nadzieję, gdybym był kochany — gdziekolwiek i przez kogokolwiek — gdybym miał wspomnienia o dobrych rzeczach, przypominających mi dobrych ludzi, to nie byłbym sam, nawet w małej tytanowej kapsule, zakopany na głębokości jednego kilometra pod lodami Antarktydy.

Domy w Sofii są brzydkie, bo są stare, a starość nie przydaje im szlachetności, tylko nadkrusza tynki.