Poznajcie więc Augusta. W swoim domu jest on zupełnie normalnym dziesięciolatkiem, którego najbliżsi otaczają szczelnym murem miłości i troski. Wszystko się zmienia, gdy tylko przekroczy jego próg, bo wtedy staje się prawdziwą osobliwością ze względu na poważną deformację twarzy spowodowaną wadą genetyczną. Nic więc dziwnego, że chłopak na wiadomość o tym, że będzie normalnie chodził do szkoły reaguje przerażeniem. I tak, August szybko przekonuje się jak wygląda szkolna rzeczywistość; tym bardziej, że rówieśnicy przypominają mu na każdym kroku, że jest inny. Wobec fali ostracyzmu i ciągłych uszczypliwości, jest on całkowicie bezbronny, ale na szczęście nie jest też zupełnie sam. Wkrótce okazuje się, że choć August nie może się zmienić, to inni są jednak w stanie.

O powieści zrobiło się głośno, również ze względu na jej adaptację. Trudno tutaj przemilczeć sprawę charakteryzacji, która stanowiła bodaj jedno z poważniejszych wyzwań dla twórców filmu. W książce August to chłopiec, który gdziekolwiek się nie pojawi staje się obiektem komentarzy i drwin - wszyscy się na niego gapią, wytykają go palcami, a czasami wręcz uciekają z krzykiem (dobrze, jeśli stłumionym). Zdarza się, że dorośli(!) potrafią wyciąć go ze zdjęć, a własna siostra odruchowo wzdryga się na jego widok, choć równocześnie zrobiłaby dla niego wszystko. Wreszcie sam August przyznaje, że „cokolwiek sobie wyobrażacie, w rzeczywistości jest pewnie gorzej”. Wydaje się, że akurat w tej kwestii film stanowi tylko namiastkę dramatu, jaki w książce zafundowała Palacio swojemu bohaterowi (nie są to zresztą jej wymysły, lecz niestety rzeczywistość).

R. J. Palacio swoją książką pochyla się nad losem tych, którzy już na pierwszy rzut oka znacznie odbiegają od reszty, a w przypadku Augusta ta różnica jest akurat uderzająca. Pisarka jednak nie oczekuje od nas współczucia ani litości, a zamiast tego stara się zaszczepić w nas zrozumienie i otwartości na tych, którzy z jakichś względów są inni (swoją drogą, udaje jej się to przecież znakomicie). Wierzę, że świat pokochał nie tylko fikcyjnego bohatera książki, ale będzie również łaskawiej spoglądał na tych prawdziwych Augustów obecnych wśród nas. „Cudowny chłopak” ma więc wszelkie atrybuty, by uczynić świat, a przede wszystkim nas samych trochę lepszymi. Dlatego polecam.

Cytat za autorką.

Anna Aniszczenko