Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się, co działo się w Krainie Czarów po wizycie Alicji albo co wy byście zrobili na jej miejscu, ta książka powinna was zainteresować. A.G. Howard zręcznie gra motywami znanymi z klasycznej opowieści Carrolla i fantazyjnymi wizjami Tima Burtona. Jednak nie robi tego odtwórczo. Wszystkie elementy zaczerpnięte z innych dzieł filtruje przez własną wyobraźnię, budując świat magiczny, psychodeliczny i mroczny. Nie spodziewajcie się uroczej krainy rodem z animacji Disneya. „Alyssa i czary” to nie książeczka dla dzieci. Bohaterka po wkroczeniu do magicznej krainy musi zmierzyć się z niebezpieczeństwami realnie zagrażającymi jej życiu oraz z oczekiwaniami mieszkańców spodziewających się, że potomkini Alicji przywróci zburzony ład. W drodze towarzyszą jej postacie osobliwe i groteskowe, czasami wręcz przerażające.

Właśnie kreacja świata przedstawionego to największy atut tej książki. Barwne i bardzo plastyczne opisy silnie działają na wyobraźnię, wywołując sugestywne wizje miejsc akcji – psychodelicznie kolorowych, koszmarnie mrocznych, groteskowo karykaturalnych, pozornie ciepłych i przytulnych. W tej krainie nic nie jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Za jaskrawymi barwami i wróżkowym blaskiem kryją się bowiem upiorne sekrety. A mimo to nie sposób oderwać się od lektury – tak jak trudno odwrócić wzrok od makabrycznych gotyckich filmów Guillerma del Toro i Luki Guadagniniego.

Na tym zachwycającym tle trójka głównych postaci wypada jednak dość blado. Ale Alyssa i tak jest jedną z najbardziej interesujących bohaterek, z jakimi się zetknęłam. Choć introwertyczna, nie stroni od ekstrawaganckich strojów i fryzur, tworzy nietypowe obrazy z owadów. Bywa irytująco niezdecydowana, momentami udaje damę w opałach, ale podczas pobytu w Krainie Czarów dojrzewa, odkrywa swoją prawdziwą naturę i uczy się ją akceptować.

Jej tajemniczy przewodnik, netherling Morpheus, to osobnik nieprzewidywalny, porywczy, egoistyczny i kłamliwy, a przy tym charyzmatyczny i pociągający. Trudno odgadnąć jego prawdziwe motywy, nieustannie bowiem snuje intrygi, w które wplątuje wszystkich naokoło. Wzbudza przy tym skrajne i niejednoznaczne emocje. Natomiast Jeb, przyjaciel głównej bohaterki, to klasyczny rycerz w lśniącej zbroi. Do bólu idealny, pozbawiony wad, a przez to literacko nudny. Jednak fabuła znacząco zyskałaby, gdyby autorka darowała sobie ogrywanie tego wyświechtanego schematu powieściowego. Trójkąty już nam się chyba przejadły. Ale to jedyny zarzut, jaki mam do tej powieści.

A.G. Howard stworzyła fascynujący świat i świetnie go opisała. Jej bohaterowie w większości dają się lubić, akcja toczy się dynamicznie, a fabuła wciąga. Warto zajrzeć do tej wersji Krainy Czarów i pozwolić się oczarować fantazyjnym opisom, ekscentrycznym postaciom drugoplanowym oraz klimatowi z pogranicza baśni i koszmaru. Ja będę czekać na kontynuację.

Ewa Jemioł