Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Język miłości nie powinien być ani pozytywny, ani negatywny - tylko osobisty.

Najlepszym prezentem. jaki rodzice mogą dać dziecku, jest świadomość, że myślą, to co mówią, i mówią, to co myślą.

Człowiek tylko wtedy może z pełnym przekonaniem na coś się zgodzić,jeśli czuje, że ma możliwość niegodzenia się.

Człowiek niepotrafiący zadbać o własne granice, jest jak ogród bez ogrodzenia, z którego każdy może korzystać, kiedy tylko mu się podoba.

Miłość to nie to samo co obsługa.

Nie‍ możemy zapominać – i łudzić się, że jest inaczej – iż dzieci rodzą się dla zaspokojenia naszych własnych potrzeb. Staramy się o nie, ponieważ chcemy kochać i troszczyć się o kogoś – ponieważ chcemy dawać – i jesteśmy na to gotowi, na długo zanim ten ktoś ujrzy światło dzienne.

Jakość dialogu między dorosłym i dzieckiem polega na woli i zdolności do obrony swojego punktu widzenia oraz do wysłuchania głosu drugiej strony. Jeśli natomiast punkt widzenia i wzajemne życzenia będą tylko krytykowane i sprowadzane do zera, to z dialogu zrobi się walka, a z niej nie wyniknie na pewno nic konstruktywnego. I to niezależnie od tego, czy będzie prowadzona w sposób cywilizowany, czy nie. Zarówno ten, kto ją wygra, jak i ten, kto przegra, będą na końcu tak samo samotni – i to jest jedyny możliwy do przewidzenia jej rezultat.

Rodzice, którzy czują frustrację z powodu braku autorytetu u dzieci i niedostatecznej siły przekonywania, są pod tym względem najczęściej równie poszkodowani w stosunku do ludzi dorosłych. Czy chodzi o partnera, rodziców, teściów, przełożonych czy kolegów – czują, że nie dostają od nich dość szacunku i zrozumienia, że są wykorzystywani, obrażani albo ignorowani. Tak to właśnie jest z dziećmi: dotykają nieświadomie naszych czułych miejsc i w ten sposób pomagają nam stać się naprawdę dorosłymi.

Za mało troszczymy się o nasze indywidualne granice i potrzeby, a potem zrzucamy za to winę na innych. Sztuka mówienia NIE oznacza również umiejętność wzięcia odpowiedzialności za swoje życie - w interesie wszystkich.

Dziecka nie da się rozpieścić dawaniem mu za dużo tego, czego naprawdę potrzebuje.
Rozpieszczone dzieci to te, które nie potrafią zaakceptować słowa NIE.
Liczą, że ich życzenia będą natychmiast spełniane - i zachowują się roszczeniowo.
Jednak tak rozwijają się tylko te dzieci, które dostają za dużo tego, co niepotrzebne.

Tylko wtedy możemy mówić szczerze TAK do innych i do siebie, kiedy jesteśmy w stanie także szczerze powiedzieć NIE.

Każdy, kto nie chce, żeby jego uczucia, myśli, czyny i decyzje były ignorowane, musi przejąć za nie osobistą odpowiedzialność.

Niewykluczone, że rodzic usłyszy czasem, iż "nie ma pojęcia o niczym" lub coś podobnego, ale nie jest to istotne.
Istotne jest, żeby można było spojrzeć sobie w oczy.

Człowiek niepotrafiący zadbać o własne granice, jest jak ogród bez ogrodzenia, z którego każdy może korzystać, kiedy tylko mu się podoba. (41).

(...) rodzice zawsze mieli problem z odmawianiem. Były czasy, kiedy dzieci zbyt często słyszały NIE, i były takie, kiedy słyszały je za rzadko. (15).

(...) kobiety tradycyjnie miały w rodzinie mniej możliwości mówić TAK względem swoich potrzeb. Stąd też pewna trudność, żeby mówić NIE wobec cudzych. (86).

Najlepszym prezentem, jaki rodzice mogą dać dziecku, jest świadomość, że myślą to, co mówią, i mówią to, co myślą. (84).

Kiedy gaśnie spontaniczna radość z dawania i brania, znikają również miłość i wzajemne zaufanie.

Dla jakości wzajemnych relacji trzeba czasem powiedzieć NIE, żeby sobie samemu móc powiedzieć TAK.

Ludzie, którzy lubią mówić TAK, rzadko akceptują, kiedy ktoś mówi do nich NIE.

Kiedy rodzice próbują naśladować pedagogów, dzieci przeżywają rozczarowanie, ponieważ zależy im na zupełnie innej relacji z rodzicem - na czymś, co jest bardziej osobiste i bliskie.

Nie­któ­rzy mogą tę­sk­nić za cza­sa­mi, kiedy słowo ro­dzi­ca było pra­wem, a próbę dys­ku­to­wa­nia z nim uzna­wa­no za bez­czel­ność. Jeśli ktoś chce w ten spo­sób trak­to­wać swoje dzie­ci, musi mieć świa­do­mość, że cena, jaką przyj­dzie mu za to za­pła­cić, bę­dzie wy­so­ka.