Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla wielu ta książka to smak dzieciństwa, dla mnie totalne zaskoczenie. Czekała na swoją kolej bardzo długo – lata temu kupiłam ją w antykwariacie i zwyczajnie o niej zapomniałam. Ale prawdą jest też, że nie spodziewałam się wiele nawet po jej otwarciu: ogromne litery i strony w linie (wydanie stylizowane na zeszyt) mają za zadanie przekonać nas, że to pełnoprawna powieść, a nie zwykła nowelka, która tylko przez magię grafika DTP została zamieniona w pełnoprawną książkę...

A jednak mnie do siebie przekonała.

To nie jest długa lektura, naprawdę. Przeczytanie jej od deski do deski zajmie wam może półtorej godziny. Dłużej, jeśli będziecie postępować zgodnie z instrukcjami i oglądać załączone filmy (polecam bardzo!).

Cóż, może i dobrze, że książka ta nie trafiła w moje ręce krótko po pierwszym wydaniu. Choć już wtedy miałam wiek szczenięcy dawno za sobą, i tak pewnie nie dałaby mi spać. Mimo że sama w sobie nie jest aż tak niepokojąca, to filmy, które stanowią jej uzupełnienie (i do których odsyłają nas poszczególne wpisy) robią niesamowicie horrorowi klimat. I muszę przyznać, że oglądanie ich nocą tylko tę atmosferę wzmaga.

Bardzo żałuję, że wspomniane filmy nie są już dostępne – jak łatwo się domyślić, strona internetowa już nie istnieje. Na szczęście Internet nie zapomina i na YT znajdziecie playlistę z nagraniami, choć warto pamiętać, że są one w języku angielskim (bez polskich napisów).

Spodziewałam się słabej młodzieżówki à la Scoobie Doo, a dostałam naprawdę kreatywną historię z dreszczykiem. Wspaniale sprawdzi się jako lektura dla tych młodych, którzy lubią się bać, ale nie chcą nurzać się we flakach i opisach okropnych zbrodni. No i tych, którzy znają angielski, bo bez filmów uzupełniających lektura straci na swoim uroku. Nie jest to jednak lektura dla dzieci – powiedziałabym raczej, że dla młodszej (i nieco starszej) młodzieży i warto o tym pamiętać, gdybyśmy chcieli ją komuś sprezentować.

Jeśli nadarzy się okazja, sięgnę po dalszą część. Ot, dla czystej rozrywki i miłego spędzenia wieczoru.

Dla wielu ta książka to smak dzieciństwa, dla mnie totalne zaskoczenie. Czekała na swoją kolej bardzo długo – lata temu kupiłam ją w antykwariacie i zwyczajnie o niej zapomniałam. Ale prawdą jest też, że nie spodziewałam się wiele nawet po jej otwarciu: ogromne litery i strony w linie (wydanie stylizowane na zeszyt) mają za zadanie przekonać nas, że to pełnoprawna powieść,...

To nie jest historia, która zostanie z Tobą na dłużej, a jednak czyta się ją przyjemnie i z pewnością stanowi zarówno doskonały prequel do "Przewodnika po zbrodni...", jak i miłe zakończenie cyklu dla tych, którym ciężko było rozstać się z młodą detektywką. Ci, którzy zapoznali się już z całą trylogią i część "0,5" czytają jako ostatnią, z pewnością wyłapią dodatkowe smaczki. Niestety, nowi czytelnicy nie będą mieli okazji zżyć się z którymkolwiek z bohaterów. Choć historia ta świetnie zadziała jako wprowadzenie do "Przewodnika..." lub do kryminałów w ogóle, nie znając dalszych tomów nie sposób w pełni zaangażować się w sprawę: przedstawieni tu bohaterowie wydają się płascy i pozbawieni osobowości (tylko Ant się wyróżnia), sama historia nie jest angażująca emocjonalnie (to tylko gra, a i jej reguły są wyjawiane nam etapami), a Pippa... Cóż, choć autorka stara się wskazywać na jej cechy szczególne (niechęć do zabawy, wieczne myślenie o nauce, nienawiść do wymawiania "nie wiem"), to jednak nie jest to coś, co sprawia, że możemy jakkolwiek się z nią zżyć, jeśli to nasze pierwsze spotkanie z nią. Choć więc "Zgadnij kto" stanowi przyjemną lekturę, bardziej przypomina dobrze napisanego fanfika, gdzie autorka nie poczuwa się już do przedstawiania nam postaci (w końcu to fanfik, prawda?), niż samodzielną powieść. Sam pomyśl: gdybyś przeczytał nawet najlepszego fanfika, ale nie znał materiału źródłowego, czy byłbyś w stanie czerpać z tej historii aż tyle przyjemności? W końcu założeniem fanfików jest jednak to, że czytelnik jest już zaznajomiony z uniwersum i występującymi weń bohaterami...

Warto zwrócić uwagę na to, że powieść ta jest niezwykle krótka i bardziej przywodzi na myśl nowelę niż powieść per se (tak, 4YA, widzimy, że staraliście się, by książka wyglądała na grubszą, ale nie zmienia to faktu, że treść jest krótka, a cena okładkowa absurdalnie wysoka). Historia ta jest bardzo lekka w czytaniu - osobiście przeczytałam ją w niespełna dwie godziny.

Co do stylu: zgadzam się, że historia ta przywodzi na myśl klasyczne książki Agathy Christie, a Pippa niejako występuje tu w roli Herculesa Poirota - mamy grę w "zgadnij, kto zabił", mamy grupę przyjaciół próbujących jak najlepiej odegrać swoje role, a w tym wszystkim Pippę, która usilnie stara się znaleźć mordercę, odkrywając w sobie detektywistyczną żyłkę.
Książka oznaczona jest jako 15+, jednak tom ten jest znacznie lżejszy od kolejnych tomów tego cyklu, a język bardzo, bardzo przystępny: nie widzę więc powodów, dla których i młodszy czytelnik nie mógł po tę lekturę sięgnąć.

Zamierzałam dać tej pozycji ocenę 6/10, ponieważ czyta się ją lekko i przyjemnie oraz może stanowić pierwszy kryminał w życiu, ale zaraz potem dotarło do mnie, że gdyby nie moja znajomość "Przewodnika po zbrodni..." historia ta byłaby znacznie bardziej mdła, choć i teraz nie ma niczego, czym mogłaby się wyróżnić. Zostawiam więc piątkę.

To nie jest historia, która zostanie z Tobą na dłużej, a jednak czyta się ją przyjemnie i z pewnością stanowi zarówno doskonały prequel do "Przewodnika po zbrodni...", jak i miłe zakończenie cyklu dla tych, którym ciężko było rozstać się z młodą detektywką. Ci, którzy zapoznali się już z całą trylogią i część "0,5" czytają jako ostatnią, z pewnością wyłapią dodatkowe...

Nieświadomy niczego czytelniku wiedz, że to nie książka, to telenowela - na odpowiedź poczekasz jeszcze wiele odcinków...

Na pewno znacie to uczucie, gdy do końca książki zostaje wam 10%, a wy wciąż czekacie na to, aż na jaw wyjdzie, kto jest mordercą i jak do tego wszystkiego doszło... No właśnie. Problem w tym, że tutaj dochodzi do 100% i wciąż niewiele wiecie, bo - cytując - "ciąg dalszy nastąpi". Cała książka pisana jest przyjemnie, ale zakończenie to ogromne rozczarowanie - głównie przez jego brak! Właściwie żadna z dwóch spraw, które "rozwiązywane są" przez całą lekturę, nie zostaje doprowadzona do końca. Trochę tak, jakbyście odpalili film i po jego obejrzeniu zorientowali się, że to jednak serial i jeszcze przez wiele godzin nie dostaniecie żadnej odpowiedzi. Lubię trylogie, ale w tym wypadku czuję się zwyczajnie oszukana - pierwszy tom zdaje się tylko wprowadzeniem do historii, nie oferuje nam nic, oprócz większej ilości pytań niż odpowiedzi. Jeśli oczekujesz błyskotliwych zagadek i ich rozwiązywania, wartkiego tempa akcji i ciekawego zakończenia lub domknięcia któregokolwiek z wątków kryminalnych, to może od razu sięgnij po coś innego. Biorąc do ręki tę książkę nastaw się na to, żeby poznać jakiekolwiek rozwiązanie, przyjdzie Ci przeczytać kilka tomów...
Cztery punkty daję tylko dlatego, że język jest przyjemny, postacie też całkiem wiarygodne. Szkoda tylko, że nie mogę ocenić fabuły i jej logiki, bo na ten moment wygląda na to, że autorka wymyśliła początek, ale sama chyba jeszcze nie wiedziała, jak ta historia się skończy. Miejmy nadzieję, że podczas pisania kolejnych tomów już to odkryła...

Nieświadomy niczego czytelniku wiedz, że to nie książka, to telenowela - na odpowiedź poczekasz jeszcze wiele odcinków...

Na pewno znacie to uczucie, gdy do końca książki zostaje wam 10%, a wy wciąż czekacie na to, aż na jaw wyjdzie, kto jest mordercą i jak do tego wszystkiego doszło... No właśnie. Problem w tym, że tutaj dochodzi do 100% i wciąż niewiele wiecie, bo -...