Najnowsza książka Eweliny Ślotały to dalsze losy głównej bohaterki znanej z „Żon Konstancina”, która odchodzi z córeczką od męża i stara się nadal wieść luksusowe życie, tyle że pod innym adresem. Zamieszkuje wraz z matką w Wilanowie, gdzie poznaje kobiety, które świadomie, niekiedy z premedytacją, godzą się na rolę tych trzecich. Żyją w cieniu, umilają życie swoim sponsorom, kolekcjonują torebki i inne drogie precjoza. Są zadbane, gotowe na wszystko, łase na pieniądze i zdeterminowane. Idą po trupach do obranego celu, żyją na własne życzenie w złotych klatkach niczym niewolnice. Właściwie nie różnią się za wiele od luksusowych prostytutek. W ich życiu nie ma miejsca na uczucia. Czy są szczęśliwe i czy warto płacić tak wysoką cenę za drugą pozycję w szeregu w życiu bogatego mężczyzny, który nie zna terminu „wierność”?

Ten tytuł tylko z pozoru jest niewiele wartą lekką lekturą, która pokazuje próżny i zmanierowany świat bogaczy pozbawionych jakiegokolwiek kręgosłupa moralnego. Tak naprawdę jego przeczytanie zmusza do refleksji nad tym, co w obecnym świecie jest przedmiotem pożądania wielu. Pieniądze, luksus są w wielu przypadkach złotem, które niby świeci, ale szczęścia nie daje. Życie na świeczniku w dostatku jest tak naprawdę złotą klatką, która nie pozwala na swobodne oddychanie i zadowolenie z codzienności. Nałogi, zabawa do utraty tchu są próbą ucieczki od rzeczywistości, która mimo luksusu uwiera i nie pozwala czuć się wolnym.

Autorka „Kochanek Konstancina” napisała po raz kolejny odważnie i ostro. Zdemaskowała reguły gry świata bogaczy, ukazała w nim rolę kobiet, które za dobra materialne zapominają o uczuciach i brylują w blasku pieniądza, zdążając ku dostatkowi i uczuciowej pustce. Czy są ofiarami, czy wyrachowanymi graczami? Ocenę Ewelina Ślotała pozostawiła czytelnikom.

Refleksja po lekturze jest jedna. Eden okazuje się luksusowym piekiełkiem, kobiety bez względu na status są tylko pionkami w grze, w której obrzydliwie bogaci szukają ekstremalnej rozrywki, pozbawionej wyższych uczuć i wartości moralnych. Wycieczka do świata pustego i próżnego okazała się ciekawym doświadczeniem. Po przeczytaniu tego tytułu inaczej patrzę na świat dolce vita. Widzę także jego cienie, których w ostrym blasku nie każdy dostrzeże. Czy warto być wilanowską kochanką? Czy życie konstancińskiej żony jest godne pozazdroszczenia? Moja opinia jest jednoznaczna, ale każdy czytelnik może osądzić inaczej. Gorąco zachęcam do przeczytania niesztampowej, nietuzinkowej, odważnej i szokującej książki, która obala mity, dostarcza rozrywki i prześwietla hermetyczne środowisko będące obiektem marzeń wielu. Czy warto w nim zagościć? Sprawdźcie sami!

Bernardeta Łagodzic-Mielnik