Shane Primaveri potrzebuje świeżego startu. Odkąd poszła do liceum, kuzyni stale jej dokuczają, a rodzice już zaplanowali całą karierę. By się od tego oderwać, korzysta z nadarzającej się okazji i wyjeżdża do Wielkiej Brytanii na kurs przygotowawczy. Rodzina jest zachwycona – będzie studiować medycynę za granicą! Jednak Shane ma inny plan, obejmujący kurs kreatywnego pisania, podróżowanie, prowadzenie bloga i przygotowanie swojej wielkiej amerykańskiej powieści. Jak łatwo zgadnąć, idealnie zaplanowane kłamstwo okazuje się mieć bardzo krótkie nogi. Dziewczyna będzie musiała podjąć kilka ważnych decyzji, które zaważą na jej przyszłości.

Powieść jest podzielona na dwie części. Akcja pierwszej rozgrywa się w 2011 roku podczas brzemiennego w skutki pobytu Shane w Londynie. To zapis codziennych zmagań zahukanej dziewczyny, niepewnej co do swojej przyszłości, ograniczonej przez ambicje rodziców. Dziewczyny, która próbuje spełniać marzenia i której nie zawsze wszystko się udaje. Na początku myślałam, że dokładnie wiem, w jakim kierunku zmierza ta historia. A jednak autorka mnie zaskoczyła. Pozytywnie. Pierwsza część bardzo realistycznie, w stylu wielkich amerykańskich powieści, pokazuje, że życie bywa wyboiste, wszechświat nie zawsze nam sprzyja, a największe kłamstwo warto dopracować w najdrobniejszych szczegółach, inaczej cała mistyfikacja zda się psu na budę.

W drugiej części towarzyszymy Shane sześć lat później. Żeby za wiele nie zdradzać, napiszę tylko, że dziewczyna nie jest zadowolona z tego, jak potoczyło się jej życie. I tutaj wkracza tajemnicza kobieta z czerwonymi włosami, a realizm bierze urlop. To było moje drugie zaskoczenie. Tym razem zupełnie niepozytywne. W tym momencie kończy się amerykańska powieść, a zaczyna pluszowa historia zmierzająca do przewidywalnego celu. Choć autorka stara się dodać nieco życiowego dramatyzmu, ginie on w oparach brokatu. Nie pomaga fakt, że narracja jest pierwszoosobowa, a przez to niestety jednowymiarowa. Książka sporo traci na braku perspektywy męskiego bohatera. Mimo że dwie części powieści dzieli sześć lat, bohaterka praktycznie się nie zmienia. A to jest totalnie niewiarygodne. Przypomnijmy sobie siebie samych w wieku dwudziestu i dwudziestu sześciu lat – czy różnica polegała tylko na tym, że zaczęliśmy nosić ze sobą butelkę wody i częściej mówić szczerze, co myślimy? Nie sądzę. Drugie podejście Shane jest przedstawione jako lepsze tylko dlatego, że ma wiedzę, nie dlatego że czegoś się przez te sześć lat nauczyła. No i nie jest tylko jej zasługą – niemałą rolę odgrywa chłopak poznany w Londynie (ponownie boleję nad brakiem narracji z jego punktu widzenia).

Gdyby to była tylko romantyczna historia o nowym początku, drugiej próbie, nie miałabym zastrzeżeń. Ot, miła, pluszowa lektura do poczytania letnim wieczorem przy kubku herbaty. Ale to jest książka z aspiracjami. Porusza wątek homofobii, trudnych relacji rodzinnych, despotycznych rodziców, radzenia sobie z presją i nieswoimi ambicjami. To nie są tematy, które można wspomnieć mimochodem i liczyć, że czytelnik coś tam sobie sam dopowie. Nie chodzi mi tu o zasadę decorum czy ramy gatunkowe, bo mnożące się jak grzyby po deszczu young adulty w ostatnich latach wyraźnie pokazują, że historie miłosne bardzo się lubią z całą gamą „trudnych spraw”. Pod tym względem „Drugie podejście” rozczarowuje. Na domiar złego stylistycznie bliżej tej książce do bloga niż literatury.

Gdyby autorka pozostała wierna pierwszej części i poprowadziła tę historię w takim stylu, przywodzącym na myśl „Buszującego w zbożu” i „Normalnych ludzi”, byłaby to bardzo ciekawa pozycja na półce z amerykańskimi powieściami. Jednak Riccio poszła w kierunku Nicholasa Sparksa i Cecelii Ahern – i powstała miła dla serduszka powieść o miłości, która przetrwa każdą próbę, zwłaszcza czasu. Powieść jakich wiele.

Ewa Jemioł