Na Gwiazdkę polecam Syna Philippa Meyera. Powieść ta – podobnie jak debiut pisarza, „American Rust”– zbiera znakomite recenzje na całym świecie. Nie są to opinie bezpodstawne, o czym świadczy nominacja do Nagrody Pulitzera.

Napisana z rozmachem powieść o amerykańskim Zachodzie. Niepokojąca i działająca na wyobraźnię. Opowieść, która stawia wiele pytań, ale powstrzymuje się od jednoznacznych odpowiedzi. Bohaterowie mówią sami za siebie. Bez wątpienia można powiedzieć, że Meyer napisał arcydzieło i kontynuuje tradycję amerykańskiego kanonu. Snując swoją wielką opowieść, autor stawia sobie za cel nie tylko świeże spojrzenie na rodzącą się potęgę Teksasu – głównego miejsca akcji – lecz także na Amerykę jako całość. Na przyszły rok zaplanowano premierę serialu na podstawie „Syna”, w którym główną rolę zagra Pierce Brosnan.

Rachel Abbott to chyba najciekawsze ubiegłoroczne odkrycie Wydawnictwa FILIA. Skoro mam wybrać jeden tytuł, to padnie na Obce dziecko. Autorka w niekonwencjonalny sposób operuje na prostych emocjach, przy tym robi to wyjątkowo umiejętnie. Ma znakomity warsztat i zero skrupułów.

Pierwsza żona Davida w tajemniczych okolicznościach rozbija samochód, a Natasha, ich sześcioletnia córeczka, znika z miejsca wypadku. Po sześciu latach dziecko pojawia się na progu domu rodzinnego. To początek kłopotów, kilkanaście pierwszych stron. Sprawę prowadzi detektyw Tom Douglas, chodzący ideał: porządny, wrażliwy i diabelnie inteligentny. Taki młodszy brat Cormorana Strike’a.

Sama Rachel Abbott jest też interesująca jako zjawisko na rynku wydawniczym. Nikomu nieznana autorka szturmem zdobyła brytyjskie listy bestsellerów, plasując się między największymi nazwiskami w branży. Rzuciła pracę i już od jakiegoś czasu nic nie musi. Do końca życia może czytać cudze książki i pisać swoje. Sytuacja idealna, prawda?

Kryminał pod choinkę to zawsze dobry wybór. Po pierwsze dlatego, że kryminały lubią wszyscy (nawet ci, co się do tego nie przyznają). Po drugie, choć generalnie kobiety czytają więcej, fanami kryminałów bywają także panowie – trzeba tylko wybrać odpowiedni tytuł! Konkurencja skandynawska jest ostra, ja jednak polecam zagranicznego autora, który pisze o rzeczywistości znacznie nam bliższej – Słowaka Dominika Dána. To pseudonim zawodowego detektywa, który od lat zajmuje się śledzeniem zbrodni. Pisze mrocznie, krwiście, a duży autentyzm fabuły i uwielbiany u nas tzw. czeski (w tym wypadku: słowacki) humor dodają jego książkom walorów, których próżno szukać w innych kryminałach. Wydany w tym roku Grzech nasz codzienny skupia się na śledztwie dotyczącym zbrodni na kilkunastoletnim chłopcu. Autor umiejętnie myli tropy, a w toku dochodzenia nie oszczędza nikogo: obojętnych nauczycieli, zapracowanych rodziców, bezdusznych rówieśników, a nawet... Kościoła. Emocje gwarantowane!

Użytkownikom serwisu LubimyCzytać.pl polecam debiutancką powieść Laline Paull Rój. Historia pszczoły Flory 717 oraz innych mieszkańców sfeminizowanej populacji ula pokazuje nam, że nie jesteśmy jedynym ziemskim gatunkiem o skomplikowanej strukturze społecznej. Przypomina nam również o tym, jak wiele zależy od pszczół – tych małych, inteligentnych istot (kto widział niepokojące doniesienia medialne, jak wygląda zapylanie kwiatów w Chinach, ten wie, o czym mowa). Ta alegoryczna opowieść wiele nam mówi o nas samych, o zamkniętych, hierarchicznych społecznościach, w których często dominuje przemoc – również ta psychiczna. To mądra lektura, do nieśpiesznego czytania, na dodatek bardzo ciekawie wydana. Jestem pewna, że to doskonały pomysł na gwiazdkowy prezent.

Z całego serca polecam Piątą porę roku Nory K. Jemisin. Powieść na tle innych wyróżniają dwie rzeczy: wykreowany świat – tajemniczy, niebezpieczny, przygnębiający oraz prawa, czy też siły, nim władające z intrygującymi górotworami i enigmatycznymi zjadaczami kamieni na czele. Autorka niczego nie tłumaczy wprost; z porozrzucanych elementów musimy zbudować kompletny obraz, który powinien pozostawić czytelnika z głową pełną pytań. Nie są to jednak pytania o fabułę, a o świat nas otaczający. To, co Jemisin robi świetnie – poza prowadzeniem zajmującej fabuły i kreowaniu zapadających w pamięć bohaterów – to zmusza do myślenia, stawia wykrzyknik przy sprawach, nad którymi wypadałoby się pochylić, podsuwa problemy do przeanalizowania. Bo koniec świata można rozpatrywać różnie: zarówno w skali makro, jako zagłady całego globu, ale również w ujęciu mikro, gdzie giną poszczególne jednostki albo wręcz umiera coś w nas samych. I o tym właśnie jest ta książka. O końcu świata, ale każdy musi sam znaleźć odpowiedź, czym dla niego jest świat. Dawno nie czytałem tak przemyślanej i tak dobrze napisanej książki.

Nie mam żadnych wątpliwości, że tę powieść każdy wielbiciel zbrodni powinien przeczytać. Biała wódka, czarny ptak to wyśmienity kryminał Wiesława Weissa! Zaskakujący już na samym początku pomysł – komu i dlaczego miałoby zależeć na odszukaniu niemieckiej pisarki, która odwiedziła Polskę w 1981 roku i, prawdopodobnie, zaginęła bez wieści. Jak można zajmować się taką sprawą, gdy w kraju zostaje wprowadzony stan wojenny?! A jednak młody dziennikarz, pod wpływem swoistego szantażu emocjonalnego podejmuje się wyjaśnić tę zagadkę.

Napięcie narasta, gdy bohater udaje się do Starego Krzyża, rządzącego się swoimi mało miasteczkowymi prawami w czasach PRL-u. Tu właśnie trafiamy na zbrodnie – i te z lat 80. XX w. i te, które przenoszą nas do czasów wojennych.

W tej powieści mamy dobrze wybrane motywy morderstw, wartką akcję, przekonująco pokazany PRL (wcale nie Barejowski!) i płynnie przenoszoną akcję między dwoma ważnymi okresami w historii Polski. I najważniejsze: mamy tu znakomitego autora, który opisał prawdziwą (tak!) historię i na kartach swojej książki wreszcie ukarał sprawcę zbrodni, o której usłyszał w dzieciństwie. Gwarantowany dobrze spędzony czas z książką!