Życie to jakby przejście od jednych drzwi do drugich w ciemność. Jedne i drugie są takie same i naprawdę wieczne, i może da się powiedzieć, że spotykamy się w ciemności – Allen Ginsberg

Był kimś, kto stale odchodził, nie miało znaczenia dokąd; był kimś, kto mnie zaniepokoił, nie przypuszczałem bowiem, że kiedykolwiek dojrzeje – Allen Ginsberg

Poznałem Ginsberga, gdy robiliśmy w 1995 roku dokument Zjednoczone Stany Poezji – czytałem w tym filmie wiersze Kerouaca. Po tym, jak skończyliśmy tego dnia kręcić zdjęcia, zaproponowałem Allenowi, że odwiozę go do domu… Całą drogę flirtował bez umiaru i ani trochę nie odpuszczał. Za każdym razem, gdy go widziałem, chciał trzymać się za ręce. To było urocze. Myślę, że potrzebował czułości, w każdej możliwej postaci.

Kokietował mnie non stop, niespeszony, nic nie zbijało go z tropu. Był tak miły wobec mnie, że pozwolił mi zapalić pod warunkiem, że będę siedział przy kuchennym oknie i będę wypuszczał dym na zewnątrz. Podpisał dla mnie książkę, dał mi kilka autografów (w tym jeden dla mojego brata) i wróciłem do swojego hotelu. Ledwo tam dotarłem, już dzwonił do mnie, by zaprosić mnie do siebie pod byle pretekstem.

Sięgnął po moją rękę i trzymał mnie za nią, bo ja wiem, przez półtorej godziny? – jechaliśmy przed siebie, gadając itd. – i on po prostu chciał trzymać mnie za rękę, wiesz, tak dla komfortu, no nie wiem, chciał potrzymać kogoś za rękę, jak przyjaciela. To był niezwykle piękny gest. Każdej innej osobie w takiej sytuacji powiedziałbyś: „Hej, hej, spokojnie”. W jego przypadku w ogóle tak nie było, on… on po prostu chciał się trzymać za ręce. Czuł się wtedy spokojny, bezpieczny, chciał czuć bliskość innej osoby, jej puls, cokolwiek. To było niesamowite.

Rozmawialiśmy ze sobą często, a ostatni raz na trzy dni przed jego śmiercią. Zadzwonił do mnie, by powiedzieć mi, że umiera i że byłoby miło jeszcze raz mnie zobaczyć, zanim się wymelduje z tego świata. Był tak spokojny i pełen ukojenia, że spytałem, jak on się czuje w tej sytuacji. Powiedział, że to uczucie przypomina niewielką falę na spokojnym morzu. Potem przez chwilę płakał, ja też. A potem powiedział, że mnie kocha, ja też mu to powiedziałem. Powiedziałem mu, że przyjadę do Nowego Jorku tak szybko, jak to będzie możliwe, i ku…, zrobiłbym to – ale w parę dni później dowiedziałem się, że zmarł.

spogląda na wylot i wokół widzi okropności, którymi dzieli się w najintymniejszych szczegółach swojego poematu. Niczego nie ukrywa, wszystkiego doświadcza do samego dna. Pochłania to. Przekonuje, że to jest jego własne - i, jak się wydaje, śmieje się i znajduje czas i bezczelność, by kochać kogoś, kogo wybrał – Allen Ginsberg