Po książki Leonie Swann chciałam sięgnąć już od jakiegoś czasu. Byłam wielokrotnie namawiana przez znajomych do poznania historii owiec szukających sprawiedliwości, jednak zawsze coś rozpoczęciu lektury stawało na drodze. A to nowy Pratchett, a to fascynujący cykl o malowanym człowieku, a to znowuż postanowienie: muszę przeczytać całego Lovecrafta. Nadeszła jednak długo wyczekiwana i wiekopomna chwila. Kolejna książka Leonie Swann trafiła na półki księgarń (a na tylnej okładce znajdziecie logo lubimyczytać.pl).

Tym razem książka nie traktuje o owcach prowadzących śledztwo, a o... cyrkowych pchłach i ich treserze. Jak napisał Grzegorz w oficjalnej recenzji dla Lubimyczytac.pl: To pchli kryminał z domieszką fantasy, w którym drogi Juliusa i Greena w końcu się przetną, a sprawy rusałki, wielkiego magika i dziwnego stworzenia ze skrzydełkami, zaczną się z sobą łączyć.

Pani Swann, obiecuję, że przeczytam „Krocząc w ciemności” w nadchodzący weekend.

W pracy i poza nią sporo piszę – m.in. dlatego interesuje mnie wszystko, co wiąże się z pisaniem. Książka Pinkera jest dla tych wszystkich, którzy chcą nauczyć się pisać jasno, komunikatywnie i ciekawie – i nie chodzi tu bynajmniej wyłącznie o literatów. To fascynująca lektura dla redaktorów i dziennikarzy, dla publicystów, autorów rozpraw naukowych, prawników oraz dla wszystkich tych, którzy posługują się słowem pisanym na co dzień. „Fascynująca” to nie słowo na wyrost, bo już przeczytałam parę rozdziałów i naprawdę podoba mi się – a momentami mnie bawi – to, jak Pinker łączy konkretne porady dotyczące stylu z przykładami ich prawidłowego i nieprawidłowego użycia zaczerpniętymi czy to z literatury pięknej, czy to (częściej) z prac naukowych wyjaśniających, dajmy na to, teorię istnienia światów równoległych.  

Bardzo ją lubiłam – podziwiałam jej minimalistyczny styl, jej uwodzicielski głos i... brwi. Audrey Hepburn – ikona stylu, aktorka, ambasadorka UNICEF-u, ale, jak się też okazuje, żona i matka. Nigdy nie myślałam o niej w ten sposób! Postrzegałam ją tylko przez pryzmat Hollywood. Aż tu nagle WL zaproponowało mi przeprowadzenie wywiadu z jej synem, Lucą Dottim i Audrey stała się dla mnie kobietą z krwi i kości, kobietą, która spędzała czas w kuchni, kobietą, która miała rodzinę i powiedzmy sobie szczerze – była normalna! Ta książka z pewnością nie zrzuci mi Audrey z piedestału, co najwyżej przyozdobi ten piedestał spaghetti.

A Wy co czytacie w weekend?