I dobrze, bo obojętne, co wygadują sceptycy, to nie są małe miki. Nieważne, czy traktujemy „Wiedźmina” jako naszą dumę narodową, czy raczej mamy tę ogólnopolską podnietę za rekompensację głęboko zakorzenionego kompleksu, czy znamy gry na pamięć, czy to może saga Sapkowskiego była dla nas lekturą formacyjną, czy po prostu lubimy fantastykę i to niekoniecznie pisaną prozą, to jednak jest to wydarzenie bezprecedensowe. Wydaje mi się, że nie trzeba nawet tłumaczyć, dlaczego, chyba że ktoś przypomina sobie podobny casus. Ja nie.

Bo przecież Warszawa była dla ekipy odpowiedzialnej za serial kolejnym przystankiem po światowej, londyńskiej premierze. Nie przyjechali tutaj aktorzy z trzeciego planu, ale sama wiedźmińska śmietanka. A to fajny ukłon ze strony Netflixa, bo przecież marketingowo zabieg ten można porównać – mniej lub bardziej sprawiedliwie, jestem krytykiem, a nie specem od promocji i reklamy – do przekonywania przekonanych; przecież i tak plany na 20 grudnia już dawno mieliśmy ustalone. I nie chodzi bynajmniej o ugniatanie ciasta na pierogi. Na premierę nie było łatwo się dostać, dla prasy przeznaczono jedynie garść wejściówek, reszta gości musiała swoje wywalczyć, na szczęście konkursami obrodziło. I, oczywiście, trzeba też było swoje odstać chwilkę przed halą na służewieckim torze. Szczęśliwie warszawska zima była dla nas łaskawa.

Imprezy z taką pompą są u nas rzadkie, i choć część gości — czytaj: ja — narzekała na brak napojów alkoholowych, to na chętnych czekały stylowe gary pełne zupy grzybowej, którą można było zagryźć pajdą chleba, oraz rozmaite eliksiry wiedźmińskie, a na krzesełkach (wyjątkowo niewygodnych) czekała torba popcornu i butla przeźroczystego płynu, który, ku rozczarowaniu tej samej części gości, okazał się czystą wodą. Ponadto czas na oczekiwanie na fotkę z kikimorą umilali minstrele. Kto pamięta kultowy już żart z „Kajka i Kokosza” o okrętowym trubadurze, ten załapie, o co chodzi. Zanim rozpoczął się seans, dało się, i to tak realnie, bez przepychania się łokciami i kombinowania, dorwać część serialowej ekipy, która przyszła na ściankę na sesję i setki. Bez cienia gwiazdorzenia (rym zamierzony) Henry Cavill dał autograf chyba każdemu oczekującemu nań fanowi, zamienił słowo, strzelił zdjęcie. Zresztą, jak przekonałem się już po raz kolejny, facet faktycznie gra Geralta sercem, sam o rolę zabiegał i jest to dla niego projekt tak samo istotny, jak dla tych, którzy się na sadze Sapkowskiego wychowali.

I nie jest to z mojej strony żadne tam gadanie na potrzeby tekstu, niektórych rzeczy nie da się markować (chyba że Cavill jest lepszym aktorem, niż się powszechnie uważa). Przed samym seansem on, aktorki grające Yennefer i Ciri, showrunnerka Lauren Schmidt Hissrich oraz Tomasz Bagiński porozmawiali chwilę na temat serialu, odpowiadając na te same pytania, które słyszeli już zapewne po sto razy. Szczęśliwie zabawniejszy niż prowadzący był automatyczny translator wypisujący niekiedy na ekranie kompletne głupoty. Zanim pokazano trzy odcinki (kolejny fajny prezent, bo londyńczycy dostali tylko jeden), wyświetlono jeszcze krótki materiał o kulisach serialu, żeby podgrzać i tak już rozgrzaną atmosferę, a potem ruszono z kopyta. Ba, pomiędzy kolejnymi odcinkami usunięto nawet listy płac, co by zaserwować nierozrzedzony niczym materiał.

Odpuszczę sobie fabularne spoilery, o co zresztą prosiła ze sceny Lauren, poza tym zakładam, że kto czyta te słowa, lekturę wiedźmińskich opowiadań Sapkowskiego ma dawno za sobą. I tak już za niecałe dwadzieścia cztery godziny będziecie mogli obejrzeć sami to, co pokazano kilkuset osobom wczoraj, dlatego skupię się na rzeczach ogólnych, acz istotnych. Niemałe emocje budziły decyzje castingowe. I choć nadal, od Comic-Conu w San Diego, gdzie zaprezentowano kilka scen, mam wątpliwości co do obsadzenia głównych postaci kobiecych, tak Geralt jest niemalże idealny. Niemalże, bo Cavill chyba aż nadto usiłuje ukryć emocje i momentami gra z aż nazbyt demonstrowaną obojętnością, ale nadrabia w scenach dynamicznych. Wygląda jak wiedźmin, rusza się jak wiedźmin i walczy jak wiedźmin – będą państwo zadowoleni. Choreografia walk, często przedstawionych w dłuższych ujęciach, nieposzatkowanych teledyskowym montażem, gdzie możemy prześledzić padające ciosy, jest doskonała; ogląda się je z brzeżka fotela.

Powiem tylko, że pierwszy odcinek otwiera pojedynek Geralta z kikimorą i mimo że spodziewam się narzekań na CGI (czyli komputerowe efekty specjalne), to móc zobaczyć tak znakomicie zrealizowany kawałek obrazowej przecież prozy Sapkowskiego, jest przeżyciem dla czytelnika/czytelniczki niezwykłym. Zachowano też ducha opowieści, moralne dylematy, ambiwalentne charaktery, będący wyróżnikiem sagi relatywizm, oraz pytania o miejsce bohaterów w przedstawionym świecie. Dodajmy, przedstawionym z pomyślunkiem i, co mogę stwierdzić po szybkich popremierowych konsultacjach, łatwym do odczytania także przez tych, którzy lekturę mają dopiero przed sobą. Nie obyło się, oczywiście, bez uproszczeń – jest tu trochę klasycznej gadaniny rodem z generatora kwestii dialogowych do seriali fantastycznych i niekiedy postaci mówią aż za dużo, tłumacząc akcję, ale nie psuje to odbioru całości. Późniejsze odcinki przyniosą retrospektywy i różne plany czasowe, narracja się nieco pokomplikuje, ale podobne zabiegi to chyba konieczność, żeby nie wytrącić z rytmu osób nieznających tych wszystkich opowiadań.

Słowem, bez paniki. Kto zasiądzie jutro przed ekranem, nie powinien być zawiedziony, choć zdaję sobie sprawę z ryzykowności tego sądu, bo polscy fani z przyczyn oczywistych będą zapewne ostrzejsi niż reszta świata. Drugi sezon został już przyklepany, czyli Netflix musiał uwierzyć w ten projekt, a to dobrze, bo gwarantuje to większe pieniądze i, co za tym idzie, rozmach. Czyli Geralt i inni zostaną z nami na dłużej. Oby na tych parę lat koniecznych do zekranizowania calutkiej sagi.

Fotografia otwierająca: Adam Jankowski/REPORTER, 18.12.2019, Warszawa, uroczysta premiera serialu „Wiedźmin”