Ból. Fizyczny, duchowy, ból istnienia...? W gruncie rzeczy niewiele wiem o bólu. Chwalę sobie, że poznałem głównie ten pierwszy rodzaj, i to w umiarkowanych dawkach, jak niesmaczne lekarstwo, którego podaje się jedynie kilka kropel na łyżeczkę cukru. Do bohaterki powieści Shalev tytułowy ból powraca po latach. Niezapowiedziany. Po bardzo bolesnych zdarzeniach z przeszłości – porzuceniu przez największą miłość życia i zamachu terrorystycznym, z którego cudem uszła z życiem, ale po którym na długie miesiące została przykuta do łóżka. Wystarczył drobiazg, bez refleksji rzucona wzmianka o przeszłości, która poruszyła lawinę wspomnień i zdarzeń. Wraz z nimi wrócił ból. Ten fizyczny, nigdy nieuleczony, ukryty płytko pod skórą. Z ciekawości wyszukałem hasło „leczenie bólu” w Google. Od razu pojawiła mi się przed oczami mapka Poznania z zaznaczoną wysypką czerwonych punktów, które spełniają wybrane kryteria. Wyniki są interesujące. W razie potrzeby do wyboru mam gabinety rehabilitacji, medycyny naturalnej, chiropraktyki kręgosłupa, terapii manualnej, poradnie leczenia uzależnień i wpółuzależnień, a nawet plazmoterapię (nie mam nawet pojęcia, co to takiego). Czy wszystkich coś boli? Mnie w weekend za całą anestetykę wystarczy na razie sam „Ból” Zeruyi Shalev.

Jestem świeżo po lekturze fenomenalnego „Trzeciego szympansa” i zainspirowana rozdziałem o ewolucji na innych planetach (króciutkim, ale dającym do myślenia, jak cała książka zresztą) potrzebuję porządnego kosmicznego SF. Dlatego najbliższy weekend spędzę z Arthurem C. Clarkiem i obcymi z „Końca dzieciństwa”.

Pobawmy się przez chwilę w „co by było, gdyby”.

Co by było, gdyby kosmici okazali się o niebo inteligentniejsi od nas?

Co by było, gdyby przybyli na Ziemię i uznali nas za mało rozgarnięte stworzenia?

Co by było, gdyby zniewolili nas, zaczęli hodować na jedzenie, polować i wieszać w swoich statkach jako trofea, traktować jak maskotki?

A teraz zejdźmy z naszym rozumowaniem o poziom niżej – tzn. kosmitów zastąpmy w naszym gdybaniu ludźmi, a ludzi innymi zwierzętami… Widzicie już, dlaczego według wielu naukowców i pisarzy kosmici wcale nie będą nastawieni do nas przyjaźnie i nie docenią naszej inteligencji? My, ludzie, nie doceniamy innych stworzeń. Jestem ciekawa, czy Arthur C. Clarke również wychodził z takiego założenia. Czas poznać jego obcych.

Czasem literatura sprawia, że zaczynamy snuć rozważania nad życiem, innym razem to życie kieruje nasze myśli ku literaturze. Tym razem miałem do czynienia z tym drugim przypadkiem. Podczas rozmowy o wolności – własnej, ale też dawaniu jej innym – przyjaciółka poleciła mi książkę, która, wedle jej słów, mocno wpłynęła na postrzeganie przez nią rzeczywistości. To dla mnie wystarczająca rekomendacja, by sięgnąć po „Przebudzenie” Anthony’ego de Mello – cykl wykładów nieżyjącego już jezuity, duszpasterza i psychoterapeuty, który w swych dociekaniach łączył tradycyjną europejską myśl chrześcijańską z filozofią Wschodu.

Ponieważ moja przyjaciółka jest osobą znacznie bardziej uduchowioną niż ja i w przeciwieństwie do mnie potrafi patrzeć na świat holistycznie, „Przebudzenie” będzie dla mnie nie tylko przyjemnym spędzeniem czasu, ale też – a raczej przede wszystkim – spotkaniem z drugim człowiekiem. Z jego przekonaniami, perspektywą, punktem widzenia. W weekend dam się pochłonąć lekturze, bo wiem, że po zapoznaniu się z ostatnimi stronicami książki pchnie mnie ona w stronę kolejnej pasjonującej rozmowy, kolejnej konfrontacji światopoglądów – zatem ponownie ku życiu.