Gdzie nie spojrzę, piętrzą się tomy przywiezione z Warszawskich Targów Książki – na biurku, przy łóżku, na stole – masa nieprzeczytanych tytułów, które agresywnie pchają się w ręce, walcząc o moją uwagę. Obliczyłam, że lektur na nasz cykl „Czytamy w weekend” powinno wystarczyć mi do końca roku. A gdzie tu zmieścić jesienne nowości? Przysłowie mówi, że od przybytku głowa nie boli, więc od nadmiaru książek też nie powinna. Podobno… I nagle kurier przynosi prezent z Wydawnictwa Poznańskiego. Książkę, którą bardzo polecał mi Jakub Małecki. Popełnił nawet rekomendację, którą wydawca umieścił na okładce: „Najchętniej wymazałbym sobie pamięć, żeby móc przeżyć tę książkę raz jeszcze”. Biorąc pod uwagę mój wstęp o mnogości tytułów, to bardzo mocna rekomendacja, dlatego tytuł przesuwam na przód mojej czytelniczej kolejki. Zawsze jestem ciekawa takich zachwycających debiutantów, więc w ten weekend oddaję się w ręce autora o oryginalnym nazwisku Gabe Habash – wkrótce ocenię czy będzie ono godne zapamiętania.  

Miljenko Jergovića darzę miłością czystą i nieskalaną. W moim prywatnym panteonie ulubionych pisarzy osiągnął status premium, legitymuje się złotą kartą, jest obsługiwany bez kolejki, facet na bramce bez słowa kieruje go do loży VIP, dostaje za darmo dodatkową porcję mięsa na talerz i kieliszek wiśniówki na koszt firmy. Jest to poziom, na którym spijam z kartek wszystkie napisane przez niego słowa. Każdą nową książkę kupuję bez mrugnięcia okiem i nawet jeśli do jego twórczości nie podchodzę bezkrytycznie (bo nie podchodzę, prawda?) i coś mogę uznać za słabszą pozycję w jego bibliografii, to zawsze zważam na wysokość piedestału, z którego musiała spaść, bo przecież gorsza książka Jergovića i tak jest lepsza niż dobra kogoś innego (nie wymieniając tu nikogo z nazwiska). Dlatego w ten weekend będę czytał „Bębny nocy. Studium”. Historię botanika, autora fikcyjnego „Dziennika sarajewskich nocy”, który trafia do stolicy Bośni i Hercegowiny niemal w przededniu zamachu na Franciszka Ferdynanda. To z kolei pięknie współgra z moją słabością do klimatu schyłku CK Monarchii i literatury spod znaku Musila lub Rotha. Oglądanie upadających imperiów to jeden z najpiękniejszych widoków na świecie. Czeka mnie zatem przyjemny koniec tygodnia.

Matka Boska objawiła mu się na działkach pod Oławą. Chciał być prorokiem, ale został heretykiem, szaleńcem i dziwakiem. Literacki Henio, bohater książki „Kult”, którą przywiozłam z Warszawskich Targów Książki, jest wzorowany na prawdziwej postaci Kazimierza Domańskiego. Kościół nigdy nie uznał jego wizji, ale przejął jego ziemie i majątek. „Mamy tutaj do czynienia z podwójną moralnością, która nie jest domeną Kościoła, ale, drogi Bartku, nas wszystkich.” – tak w wywiadzie z naszym publicystą, Bartkiem Czartoryskim, mówił Łukasz Orbitowski.

W tej rozmowie poruszył mnie jeszcze jeden fragment, w którym pisarz przyznaje, że podobnie jak Domański, sam jest trochę wykolejeńcem. „Gdyby to mi nie dopisało [szczęście i ciężka praca – przyp. red.], to byłbym po prostu wariatem żyjącym w sferze fantazji, którego tragedią jest brak możliwości robienia czegokolwiek ze swoją wyobraźnią.” Jak wiele jest w nas szaleństwa? Kiedy nadchodzi ten moment, gdy nasze fantazje nie pomagają w codziennym życiu, ale coraz bardziej nas od niego odrywają? Sprawdzę, czy w tej książce znajdę na te pytania odpowiedzi.