Pomysł na książkę popularnonaukową o czasie i przestrzeni zrodził się w głowie Stephena Hawkinga, zmagającego się z postępującym paraliżem fizyka, w 1983 roku. Zwrócił się z nim do Simona Mittona, redaktora Cambridge University Press, odpowiedzialnego za książki astronomiczne. To Mitton zdecydował o wyrzuceniu z manuskryptu wszystkich wzorów poza jednym – słynnym E = mc² Einsteina. Hawking przyjął jego radę, choć z ciężkim sercem, a w podziękowaniach na początku książki napisał:

Gdy „Krótka historia czasu” trafiła do księgarń, jej autor, Stephen Hawking, nie był za bardzo kojarzony poza środowiskiem naukowym. Tego, że książka popularyzująca fizykę przyniesie jej twórcy międzynarodową sławę, nie mógł przypuszczać nawet sam Hawking. A jednak „Krótka historia czasu” zelektryzowała świat. W ciągu 20 lat sprzedano ponad 10 milionów jej egzemplarzy. Została też przetłumaczona na 35 języków i wielokrotnie pojawiała się na listach bestsellerów. Hawking stał się ikoną.

Ogromną popularność Hawkinga zwiększyło stwardnienie zanikowe boczne, choroba, która uwięziła jego nieprzeciętny umysł w niesprawnym ciele. Jak napisał Oliver Sacks: „Pacjenci z problemami natury neurologicznej to podróżnicy po niezwykłych krainach”. Wybitny naukowiec poruszający się na wózku inwalidzkim, nie mógł poruszyć niemal żadnym mięśniem i przemawiał głosem robota – choć ciało Hawkinga nie było w stanie samodzielnie pokonać ani centymetra, jego umysł podróżował po bezmiarach Wszechświata.

Swoimi błyskotliwymi teoriami naukowiec pokazał milionom ludzi na świecie, że mimo tak dużej niepełnosprawności możemy spełniać swoje marzenia i podbijać świat. Zaś słynny robotyczny głos stał się z czasem elementem jego tożsamości:

Aż do swojej śmierci, 14 marca 2018 roku, Hawking pracował intensywnie nad kolejnymi teoriami (badania nad czarnymi dziurami, kosmologią kwantową, inflacją kosmologiczną, teorią strun, teorią grawitacji i wieloma, wieloma innymi), zakładał się z kolejnymi naukowcami (jak choćby przegrany zakład z Kipem Thorne’em, noblistą z 2017 roku, czy galaktyczne źródło promieniowania rentgenowskiego Cygnus X-1 zawiera czarną dziurę) i występował w kolejnych serialach i filmach animowanych. Jego głos usłyszycie m.in. w kilku odcinkach animacji „Simpsonowie”, a samego Hawkinga zobaczycie w serialu „Teoria wielkiego podrywu”.

Stephen Hawking urodził się w 300. rocznicę śmierci Galileusza. Zmarł w dzień liczby Pi i rocznicę urodzin Einsteina. Bardzo ciekawy zbieg okoliczności. Astrolodzy z pewnością stwierdzą, że w gwiazdach zapisany był Hawkingowi sukces, astronomowie zaś powiedzą, że gwiazdy nie mają nic do tego. No, może poza tymi supermasywnymi gwiazdami, które zapadając się, tworzą byty zwane czarnymi dziurami, których badaniu Hawking poświęcił swoje życie.

Dziś przypada pierwsza rocznica śmierci tego jednego z najwybitniejszych umysłów naszych czasów.