Skoro mój kolega redakcyjny, Mateusz, sięgnął po Rotha, to ja w końcu zabiorę się za długo wyczekiwaną, nagradzaną, głośną Ferrante. Tak, wiem, że Genialna przyjaciółka miała premierę przed kilku laty, ale zdążyła już zachwycić czytelników na całym świecie i zapisać się do kanonu literatury must read. Do tej lektury przymierzam się już od dawna, tym bardziej, że wszyscy dokoła mnie zachwycali się Ferrante i mówili, że w końcu muszę ją przeczytać. Ponadto, nie chciałabym po raz kolejny przegrać w wyścigu z Netflixem, który na podstawie cyklu neapolitańskiego przygotowuje już 8-odcinkowy serial. Oczywiście obejrzę go z ogromną przyjemnością, ale tym razem muszę być wierna idei: najpierw książka, potem film. Także czeka mnie słoneczny, upalny weekend, w którym razem z bohaterkami „Genialnej przyjaciółki” przeniosę się w lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku, na przedmieścia Neapolu. Naprawdę nie mogę się doczekać!

Uderzę na wstępie w bardzo podniosłe tony, ale musicie mi wybaczyć, bez tego nie mogłabym przejść do mojej weekendowej lektury. Odnoszę wrażenie, że żyję w jakimś dziwnym uniwersum, gdzie książki zostały mi odgórnie przydzielone, bo większość moich wyborów (o ile mogę mówić o wyborze) idealnie wpasowuje się w moje rozterki. W zawoalowany sposób trafiłam kiedyś na „Zjadanie zwierząt” i po kilku latach mogę powiedzieć, że to pozycja z ogromnym oddziaływaniem społecznym. Do momentu sięgnięcia po reportaż Foera zdawałam sobie sprawę, jak mniej więcej wygląda chów przemysłowy oraz pozyskiwanie produktów odzwierzęcych, ale nie miałam pojęcia o złożoności problemu i raczej nie pozwiązywałam zawartości swojego talerza z tymi informacjami. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jest źle.

Po „Zjadaniu zwierząt” szukałam odpowiednika książki przybliżającej sytuację zwierząt hodowlanych w Polsce. Myślę, że potrzebowałam w jakimś stopniu pozycji, w której autor zaprzeczy istnieniu nagannych procederów. Nowość od Krytyki Politycznej, zbiór felietonów Dariusza Gzyry wywołuje dyskomfort, stawia pytania etyczne i punktuje ludzkie wykroczenia wobec innych gatunków. Chociaż nie jest to książka spójna i kompletna jak Foer, do którego Gzyra bezpośrednio nawiązuje w tytule, jej wielowątkowość jest dla mnie przyczynkiem do nowych rozmyślań. Pognieciony bilet zbliża się do połowy objętości książki. Trudno jednak mówić o przyjemności zagłębiania się w Dziękuję za świńskie oczy, zatem napiszę, że czyta się ją sprawnie i w skupieniu.

No i doczekaliśmy się tropikalnych upałów w Polsce. Od kilku już dni żar leje się z nieba i końca nie widać. Nawet czytać się nie chce, ale nie ma wyjścia idzie weekend, którąś z książek-wyrzutów sumienia należałoby przytulić do serca. Myślę o czymś lekkim i przyjemnym. Przypomniało mi się właśnie, że na jednej z ostatnich internetowych wyprzedaży upolowałam wydane przez wydawnictwa W.A.B opowiadania Etgara Kereta Tęskniąc za Kissingerem.

Keret to mistrz krótkiej formy. Od lat 90-tych tworzy krótkie, zjadliwe, nasycone ironią i czarnym humorem historyjki. Nie zawsze są one łatwe i przyjemne, ale często pozostawiają czytelnika z niedopowiedzeniem i wieloznacznością. Sądzę, że na leniwy weekendowy odpoczynek będą w sam raz.

Naprawdę nie spodziewaliśmy się takiego odzewu! Moja skrzynka pocztowa została zasypana Waszymi zgłoszeniami. Dlatego ten weekend spędzam z Wami i Waszą twórczością. Może zachęcicie mnie do kolejnych tytułów.