Bo proza Yuknavitch jest wściekła, pełna rozgoryczenia i gniewu. Autorka wraca wspomnieniami do okresu swojego dzieciństwa, życia w przemocowym domu, utraty dziecka i autodestrukcyjności, która towarzyszyła jej latami jak cień. Nienawidzi wszelkich instytucji, a najbardziej rodziny, która jej przypomina jedynie ciągły strach, wrzaski, niepewność i traumę. Brak pokory i autodestrukcja rosły w niej powoli, rosły wraz z pisarką, która wkraczała niepewnie w kolejne etapy życia. Yuknavitch prowadzi czytelnika za rękę powoli przez swoje życie, wskazując kolejne punkty na linii czasu, podczas których bardziej lub mniej walczyła, żeby utrzymać się na powierzchni.

Już pierwsze strony tej książki to ogromna fala, która zakrywa czytelnika od góry do dołu i podtapia. Później już razem z autorką walczymy z zaciekłym żywiołem, który wydaje się czerpać wściekłość z serca Yuknavitch. To proza pełna emocji, gniewu, wartka, momentami wręcz bezwstydna. Drażniąca, bolesna niczym morska sól na otwartej ranie, a jednocześnie dziwnie uzależniająca. Bo od opowieści Yuknavitch nie da się oderwać. A każde zdanie jest jak kolejna fala, która rzuca czytelnikiem od jednego brzegu do drugiego, nie dając mu szansy na to, by się czegoś złapać lub poszukać pomocy.

Autobiograficzna proza to bardzo specyficzny gatunek. Jedno nieostrożne zdanie i czytelnik odbierze ją za zbyt pretensjonalną i nikomu z wyjątkiem autorki niepotrzebną. Może odbiorcę po prostu znudzić. Yuknavitch uniknęła obu tych pułapek. Jeśli wam też umknęła ta książka, to koniecznie się nią zainteresujcie.

Kinga Kolenda