Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako laikowi sci-fi bardzo mi się podobała. Bobów nie da się nie lubić. Zamysł na humor i podbój kosmosu za ich pomocą - genialny. Miejscami nużące robiły się kwestie polityki ziemi, ale pozostałe podboje i odkrycia w galaktykach bardzo interesujące. Lekko napisane.

Jako laikowi sci-fi bardzo mi się podobała. Bobów nie da się nie lubić. Zamysł na humor i podbój kosmosu za ich pomocą - genialny. Miejscami nużące robiły się kwestie polityki ziemi, ale pozostałe podboje i odkrycia w galaktykach bardzo interesujące. Lekko napisane.

Dawno nie przeczytałam tak merytorycznej i konkretniej psychologicznej książki typu self-help. Bardzo adekwatne przykłady pacjentów i ich sytuacji, ale opisane krótko, treściwie - mają wspomóc zrozumienie sytuacji, a nie zagłębiać się w czyjąś historię. Bardzo dobrze opisane zagadnienia, bez zbędnych powtórzeń, świetne kwestionariusze i ostatni rozdział o dojrzałości emocjonalnej - niesamowity. Czuję, że będę często wracać do wielu aspektów, ponieważ bardzo często utożsamiałam się z opisami. Co ciekawe, wiele cech osób niedojrzałych emocjonalnie można odnieść do innych bliskich nam osób, niekoniecznie rodziców, i to również sprawia, że ta książka zyskuje na użyteczności. Polecajka stuprocentowa!

Dawno nie przeczytałam tak merytorycznej i konkretniej psychologicznej książki typu self-help. Bardzo adekwatne przykłady pacjentów i ich sytuacji, ale opisane krótko, treściwie - mają wspomóc zrozumienie sytuacji, a nie zagłębiać się w czyjąś historię. Bardzo dobrze opisane zagadnienia, bez zbędnych powtórzeń, świetne kwestionariusze i ostatni rozdział o dojrzałości...

Wiele osób w recenzjach mówi o tym, jak autorka jest pełna sprzeczności, sama ocenia innych i nie szuka pomocy, a od innych wymaga zrozumienia.
A ja Wam powiem, że totalnie ją rozumiem. Właśnie o tym jest jej choroba i tak wygląda jej życie - nie może sobie poradzić z tym, jak inni ją oceniają, więc jej naturalną (co nie znaczy, że zdrową) reakcją jest szukanie uprawiedliwień dla siebie, wytykanie problemów innym, obwinianie ich. Kolejnych kilka stron i jest obrót sytuacji, bo Roxane mówi o tym, jak wie, że to tak naprawdę jej wina, jej problem, jak nienawidzi siebie niepotrafiącej się kontrolować. Ta książka jest o borykaniu się z problemem - czyli właśnie o natłoku myśli, o sprzecznościach, o nieuporządkowanym umyśle przechodzącym od skrajności w skrajność.
Roxan Gay uświadomiła mi trudy codzienności osoby otyłej, o których nie miałam pojęcia. Nie znajdziemy tutaj wielkiej przemiany i happy endu, czy też echa ciałopozytywności. Jest to opis życia z ogromnie zakorzenioną chorobą, która jest niemiłosiernie widoczna, paląca dla chorego, ale też kłująca w oczy dla społeczeństwa. Warto przeczytać. A Roxane życzę udania się na terapię i zaznania błogiego mentalnego i cielesnego spokoju.

Wiele osób w recenzjach mówi o tym, jak autorka jest pełna sprzeczności, sama ocenia innych i nie szuka pomocy, a od innych wymaga zrozumienia.
A ja Wam powiem, że totalnie ją rozumiem. Właśnie o tym jest jej choroba i tak wygląda jej życie - nie może sobie poradzić z tym, jak inni ją oceniają, więc jej naturalną (co nie znaczy, że zdrową) reakcją jest szukanie...