Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kraina Popiołu to kolejna część po Cesarstwie Piasku - książce, która mnie pochłonęła. Nie było więc innej możliwości niż sięgnięcie po kolejną i ponowne zatopienie się w tej magicznej krainie.

Tym razem główną postacią jest Awra, siostra poprzedniej głównej bohaterki. Poznajemy ją gdy zostaje młodą wdową. Początkowo myślała, iż "oaza" dla wdów będzie dla niej odpowiednim miejscem. Chciała przeżyć żałobę na swój sposób. Jednak gdy tylko była możliwość wydostania się stamtąd, nie wahała się zbyt długo i wyjechała. Ta decyzja pośrednio zaprowadziła ją do bękarckiego syna cesarza. Wraz z nim zanurza się w Krainie popiołów by znaleźć popioły Mahy.

Książka nie była aż tak bardzo wciągająca jak pierwszy tom, lecz i przy niej spędziłam bardzo dobry czas. Jest to kontynuacja, ale wydaje mi się, że osoba sięgająca po nią w pierwszej kolejności nie powinna się czuć zagubiona. Polecam jednak czytać zgodnie z rozkładem, gdyż jest jednak przesunięcie czasowe, a niektóre szczegóły będą się wtedy bardzo ładnie łączyć ;)

Kraina Popiołu to kolejna część po Cesarstwie Piasku - książce, która mnie pochłonęła. Nie było więc innej możliwości niż sięgnięcie po kolejną i ponowne zatopienie się w tej magicznej krainie.

Tym razem główną postacią jest Awra, siostra poprzedniej głównej bohaterki. Poznajemy ją gdy zostaje młodą wdową. Początkowo myślała, iż "oaza" dla wdów będzie dla niej odpowiednim...

Gra to prawdopodobnie książka pełna krwi i akcji — Tak myślałam, jak zobaczyłam tę książkę. Moja pinia nie zmieniła się, gdy zaczęłam ją czytać.
Do gry w podchody zgłosiło się sześciu uczestników. Jednym z nich jest dziennikarka, która chce rozwiązać pewną zagadkę. Siostra jej przyjaciółki zaginęła rok temu. Jedynym tropem jest ulotka na grę w podchody, której rozgrywka zgrywa się z czasem z zaginięciem dziewczyny. Jednak w internecie nie ma ani śladu po grze. Teraz jednak znowu pojawiła się ulotka, a więc jest szansa, by dowiedzieć się, co się stało podczas podchodów.
Po dotarciu na miejsce zbiórki gra się rozpoczyna, jednak jeden z uczestników zauważył, że strona, na której się zgłaszali przestała istnieć. To chyba zły znak, jednak gra się zaczęła, więc nie ma wyjścia.

Gra to prawdopodobnie książka pełna krwi i akcji — Tak myślałam, jak zobaczyłam tę książkę. Moja pinia nie zmieniła się, gdy zaczęłam ją czytać.
Do gry w podchody zgłosiło się sześciu uczestników. Jednym z nich jest dziennikarka, która chce rozwiązać pewną zagadkę. Siostra jej przyjaciółki zaginęła rok temu. Jedynym tropem jest ulotka na grę w podchody, której rozgrywka...

Malibu plonie to książka, która niewątpliwie urzekła mnie swoją okładką. To właśnie za jej sprawą chciałam przeczytać tę książkę i sprawdzić, czy wnętrze dorównuje zewnętrzu.

Początkowo nie skupiałam sie za nadto na treści książki, nie wciągnęła mnie, i przez to nie zwróciłam uwagi na jeden drobny, ale istotny szczegół - czas akcji poszczególnych rozdziałów. Przez moją nieuwagę nie znalazłam relacji między bohaterami, lecz jak tylko dotaro do mnie, iż część rozdziałów jest z przeszłości, a część opowiada o teraźniejszości, wszystko zaczęło się układać w jedną i logiczną człość. Od tego momentu książkę zaczęłam czytać z przyjemnością i chęcią poznania dalszego ciągu.

Malibu płonie opowiada o losach pewnego rodzeństwa od samego ich początku- narodzin (a nawet nieco wcześniej). Poznajmy, co wpływało na kształtowanie się osobowości braci i sióstr. Nie było tam wielu pozytywnych chwil, raczej los rzucał im kłody pod nogi, lecz jednak przetrwali. W ostatnich opisanych dniach powychodziły jednak na światło dzienne serety, o których niekoniecznie chcieli by wszyscy się dowiedzieli.

Muszę szczerze przyznać, iż to wydarzenia z przeszłości bardziej mnie wciągnęły niż teraźniejszość i impreza jaką przyszykowało rodzeństwo. Podziwiam zwłaszcza Ninę, która jako najstarsza z nich musiała przejść najwięcej.

Książkę mogę z czystym sumieniem polecić. Jest to, może nie spokojna, ale na pewno przyjemna w czytaniu lektura.

Malibu plonie to książka, która niewątpliwie urzekła mnie swoją okładką. To właśnie za jej sprawą chciałam przeczytać tę książkę i sprawdzić, czy wnętrze dorównuje zewnętrzu.

Początkowo nie skupiałam sie za nadto na treści książki, nie wciągnęła mnie, i przez to nie zwróciłam uwagi na jeden drobny, ale istotny szczegół - czas akcji poszczególnych rozdziałów. Przez moją...