Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezwykle piękna i poruszająca powieść, jednocześnie wieloaspektowa i nieodkładalna saga. To treść wypełniona umyślnymi kłamstwami i zawiścią dawnych spojrzeń, mocno intrygująca i niejednoznaczna. Emily Gunnis uderza w szalenie emocjonujący motyw zaginięcia dziecka – nie jednego, gdyż jak barwnie pokazuje, historia lubi się powtarzać. Tajemnica położnej skrywa w sobie zagadkową przeszłość, okazuje się przygodą charakterną i niepokojącą.

Chociaż pierwotnie nasuwa się tu myśl o angażującej powieści obyczajowej, z czasem fabuła ujawnia także swoje dramatyczne oraz kryminalne elementy. Dla odbiorcy to przede wszystkim niesamowita kompozycja zdarzeń, które za pomocą zmyślnie wplecionych retrospekcji, rozciągnięte zostają na wielu bohaterów oraz trzy kluczowe płaszczyzny czasowe. Tragiczna i niewątpliwie przejmująca przeszłość koreluje tu z równie szokującą teraźniejszością, prowadząc czytelnika śladami długoletnich sekretów i poświęceń rzutujących na życie potomnych, utrwala podłe zbrodnie, chce przywołać winnych, domaga się szczerości zachowanych wspomnień. Pamiętna noc sylwestrowa roku 1969, niewyjaśnione zaginięcie kilkuletniej córki gospodarzy, budząca dyskusje renowacja posiadłości, prace odkrywkowe w znamiennej plebanii i powtórne zniknięcie małego dziecka – tak zapętlona zostaje intryga, której korzenie sięgają trudnych czasów wojennych oraz dwóch istotnych dla tajemniczej historii rodzin, upamiętniając traumatyczne i z pewnością wzruszające sceny z udziałem tytułowej położonej. Wyobraźnia działa tu na wysokich obrotach, plastycznie obrazując coraz bardziej alarmujące zależności między kreacjami, w napięciu przedstawiając kolejne fragmenty zawiesistej w odczuciu układanki.

Fascynująca, brawurowa i zaskakująco kryminalna podróż po szczelinach mrocznej przeszłości. Brzemienna scena z okresu drugiej wojny światowej okazuje się zalążkiem wielowymiarowej i jednocześnie wieloletniej intrygi – staje się zarzewiem smutnych i niepokojących zdarzeń, zwiastunem dwóch dramatycznych ram czasowych, zalążkiem wstrząsającego i niespodziewanie powtórnego motywu zaginięcia dziecka, pamiętnym wstępem do utrwalenia goryczy ludzkiego poświęcenia. Emily Gunnis przekonująco wdziera się w cieniste powiązania między dwiema rodzinami, uwalnia instynkty ludzkiego zła i tuszowane latami tajemnice, mnogością twarzy natomiast, domaga się skupienia i atencji – właśnie w ten sposób dąży do sportretowania złożonej prawdy.

Niezwykle piękna i poruszająca powieść, jednocześnie wieloaspektowa i nieodkładalna saga. To treść wypełniona umyślnymi kłamstwami i zawiścią dawnych spojrzeń, mocno intrygująca i niejednoznaczna. Emily Gunnis uderza w szalenie emocjonujący motyw zaginięcia dziecka – nie jednego, gdyż jak ...

Rozwiń

Zwiń

Rewelacyjny thriller młodzieżowy. Miejscem zbrodni osadzony w starym letniskowym domku, myślami natomiast zagnieżdżony nie tylko w świadomie zaakcentowanej naiwności młodej dziewczyny, ale też w porywach jej zauroczonego serca, z pewnością tajemniczy i otwarcie wodzący czytelnika za nos. Natasha Preston tworzy charakterystyczną dla siebie aurę nastoletniej niepewności, krok po krok uwalniając skrywane przez przyjaciół fragmenty alarmującej układanki. Uwikłana okazuje się powieścią wielu znaków zapytania, dostarcza także romantycznych doznań.

Beztroski wypad z przyjaciółmi niespodziewanie zamienia się w iście makabryczny koszmar. Dla odbiorcy to przede wszystkim intryga wymagająca detalicznej obserwacji – ten morderczy spektakl ewidentnie bowiem rozegrał się w gronie zaniepokojonych bohaterów. Stary domek z widokiem na jezioro, zakrapiany alkoholem wieczór i wreszcie dwoje martwych uczestników w kałuży rozciągającej się widowiskowo krwi. Tak zainscenizowana zbrodnia pobudza wyobraźnię do działania, jednocześnie uruchamia czujność i zachęca do bacznego przyglądania się poszczególnym twarzom. Zastosowana narracja pierwszoosobowa pozwala śledzić wydarzenia oczami osiemnastoletniej Mackenzie – w jej postawie łatwo wychwycić nutę bezmyślnego zaufania, także specyficzną podatność na spontaniczne zakochanie, ale przede wszystkim niesamowitą dociekliwość w prowadzonym osobiście śledztwie. Każdy zmyślnie mija się tu ze szczerością własnych wyznań, każdy chowa znamienne sekrety przeszłości, każdy miał niejako powód do dokonania zemsty, każdy zatem w pewnej chwili, staje się obiektem rzeczowego podejrzenia. Sama fabuła z czasem przybiera wyraźnie neutralny ton, autorka skupia się na rozbudzeniu świeżej namiętności oraz aktach formalnego przesłuchania, ogniwo po ogniwie odkrywając kolejne elementy niebezpiecznej gry. Finał zaskakuje nie tyle samym sprawcą, a raczej jego dyskusyjną motywacją. Nie zmienia to jednak poziomu satysfakcji z lektury – ta niezaprzeczalnie dostarcza odpowiednio kryminalnych wrażeń.

Ten weekend pozostanie makabrycznym wpisem w pamiętniku ich nastoletnich wspomnień. Domek letniskowy nad jeziorem, zaprzyjaźnione grono młodych ludzi, paskudna w krwawym portrecie zbrodnia i wreszcie tajemnicze fragmenty układanki, które mogły stanowić pretekst do perfidnej zemsty. Natasha Preston niepokojąco wdziera się w otchłań zaintrygowanej wyobraźni, umyślnie prowokuje czytelnika i podsuwa scenariusze, jednocześnie zachęca do śledzenia rodzącej się naocznie namiętności. A wszystko w nieśpiesznej i zauważalnie naiwnej narracji, w której dociekaniu zaszyta zostaje potrzeba zdefiniowania sprawcy. Uwikłana to świetny thriller młodzieżowy – enigmatyczny, ale też zaskakująco uczuciowy.

Rewelacyjny thriller młodzieżowy. Miejscem zbrodni osadzony w starym letniskowym domku, myślami natomiast zagnieżdżony nie tylko w świadomie zaakcentowanej naiwności młodej dziewczyny, ale też w porywach jej zauroczonego serca, z pewnością tajemniczy i otwarcie wodzący czytelnika za nos. N...

Rozwiń

Zwiń

Przepiękna i niesamowicie budująca podróż po rodzinnych wartościach. Historia widziana oczami czterech spokrewnionych kobiet – mocno osobista i sentymentalna, przede wszystkim jednak naznaczona potrzebą znalezienia wewnętrznego szczęścia. Annette Chavez Macias wkrada się do wyraźnie niezaspokojonych serc, szkicuje fragmenty ich różnobarwnych codzienności, pozwala poczuć przenikliwą stratę, zdefiniować wątpliwości, zrozumieć pragnienia. Ten nad wyraz delikatny portret eksponuje ważne, może nawet fundamentalne emocje.

Przestrzeń tej powieści wypełniona zostaje delikatnością kobiecej wrażliwości. Autorka stawia na dogłębną narrację pierwszoosobową, odkrywając przed czytelnikiem intymność każdej z czterech kuzynek. Odbiorca chłonie poszczególne opowieści z dużym zaangażowaniem, wyczekując tego jednego trudnego momentu, który ponownie scali zaprzyjaźnione w młodości życiorysy. Zanim jednak wedrze się w rodzinną tragedię, spogląda na domagające się atencji uczucia zawiedzionej wyglądem własnego małżeństwa Mari, przenikając tlące się w niej rozczarowanie wybrzmiewającą nijakością dnia. Równolegle śledzi zakochaną w przystojnym szefie Ericę, obserwuje naruszoną niesprawiedliwością codzienność zawodową Seleny i podgląda pierwsze akty bliskości nieśmiałej nauczycielki Gracie. Każda z nich buduje ogniwo wspólnej, niezaprzeczalnie potrzebnej i fascynującej opowieści, każda mierzy się z własnymi przeżyciami, każda dąży do zdefiniowania siebie na nowo. Piętnaście lat życiowej rozłąki, morze wzruszających wspomnień i wreszcie traumatyczna chwila, która pozwala bohaterkom przedrzeć się tęsknotą przez najważniejsze lekcje, wyniesione niegdyś słowami ukochanej abuelity. Przeszłość okazuje się nie tylko cudowną pamiątką, ale też kluczem do zbudowania satysfakcjonującej przyszłości. Więzi rodzinne, siła przebaczenia, szczere rozmowy, przyjaźń, niespodziewane macierzyństwo, postawienie siebie na pierwszym miejscu – te motywy zdają się być zaakcentowane najbardziej, to w nich zaszyta zostaje prawdziwa refleksja.

Fotografia rodzinna wykadrowana czułością absolutnie wyjątkowych kobiet – zaprzyjaźnionych niegdyś kuzynek meksykańskiego pochodzenia, których serca domagają się szczęścia. Annette Chavez Macias zagląda do czterech wrażliwości z widoczną subtelnością, pozwalając odbiorcy nieśpiesznie wizualizować najpiękniejsze wartości. Każda z naruszonych twarzy czuje niewygodę nasyconej dorosłością prozy dnia, każda doświadcza uczuciowej samotności, każda pragnie naszkicować portret uśmiechniętego jutra. Odpowiedzią okazuje się tu właśnie rodzina – refleksyjne przypowieści abuelity, niezapomniane tradycje, sztuka przebaczania, wspólnie przeżywana strata oraz siła niesamowitej przyjaźni.

Przepiękna i niesamowicie budująca podróż po rodzinnych wartościach. Historia widziana oczami czterech spokrewnionych kobiet – mocno osobista i sentymentalna, przede wszystkim jednak naznaczona potrzebą znalezienia wewnętrznego szczęścia. Annette Chavez Macias wkrada się do wyraźnie niezas...

Rozwiń

Zwiń

Ta miłość potrzebuje strawić narzucone wojną poczucie winy, potrzebuje też zetrzeć się ze sprzeciwem bliskich. On stoi w kontrze z niemal całym miasteczkiem, ona dumnie otula go nieocenionym wsparciem. Ponieważ wierzę w ciebie to kolejna angażująca powieść niesamowitej Rebekki Yarros – w odczuciu nie tak smutna i nie tak przygnębiająca, a jednak nadal dramatyczna, uczuciowa i nieodkładalna. To niezaprzeczalnie piękna i wartościowa historia, to także lekcja pogodzenia się z bolesną przeszłością.

Tu nie ma przestrzeni na jednoznaczne emocje. Jedna decyzja wojenna przecina życiorys młodszego brata, wymusza też urwanie kontaktu i ucieczkę w nieznane. Brak przebaczenia ze strony bliskich, nieprzyjazne nastawienie mieszkańców, skrywane przez lata tajemnice – Camden przygnieciony zostaje wymownym ciężarem, w jego spontanicznym powrocie do rodzinnej Alby w Kolorado, zanurzona zostaje nie tylko osobliwa relacja miłosna, ale przede wszystkim chęć zderzenia się z niesprawiedliwym osądem innych, z porzuceniem przez ojca i niechętną postawą starszego brata. I chociaż to mężczyzna stanowczy i wyraźnie impulsywny, potrafi utrzymać się w ryzach, widać w nim także doskwierającą potrzebę akceptacji. Bo przecież nikt go nigdy tak naprawdę nie wysłuchał. Ta historia to karuzela różnobarwnych doznań – to charakterny klimat małego miasteczka, to smutne wspomnienia, to poszukiwanie ważnych kompromisów, to starcie z nieprzewidywalnością choroby Alzheimera, to poruszająca walka o zaufanie bliskich i zrozumienie lokalnej społeczności, to piękne relacje z dziećmi i wreszcie wyjątkowa więź z jedyną kochającą go osobą. Naprzemienna narracja pierwszoosobowa pozwala odbiorcy poznać przemyślenia obu zatroskanych bohaterów – pozwala wgryźć się w jego przenikliwe wątpliwości, jednocześnie poczuć jej otwartość na wspólne przeżycia. Ta namiętność wydaje się soczysta i niezwykle zmysłowa, a jednak zauważalnie potrzebuje przedrzeć się przez tuszowane latami sekrety. Niewątpliwie domaga się wrażliwej atencji czytelnika.

Piękna, absorbująca i niezaprzeczalnie uczuciowa konfrontacja z bolesną przeszłością. Ponieważ wierzę w ciebie to małomiasteczkowy romans z nieoczywistym wizerunkiem motywu drugiej szansy, to także przejmująca historia o charakterze obyczajowo-dramatycznym. Kreacja obciążona pokłosiem wojennej decyzji, druzgocące poczucie winy, walka o przychylność mieszkańców i akceptację bliskich, nierówna codzienność z chorobą Alzheimera, niejednoznaczna próba przywrócenia rodzinnej tożsamości i w tym wszystkim namiętność, domagająca się szczerej definicji. Rebecca Yarros nie zapomina również o dawnych tajemnicach, dba zatem nie tylko o ważne wartości, ale także o intrygującą stronę swojej powieści.

Ta miłość potrzebuje strawić narzucone wojną poczucie winy, potrzebuje też zetrzeć się ze sprzeciwem bliskich. On stoi w kontrze z niemal całym miasteczkiem, ona dumnie otula go nieocenionym wsparciem. Ponieważ wierzę w ciebie to kolejna angażująca powieść niesamowitej Rebekki Yarros – w o...

Rozwiń

Zwiń

Ta historia niepostrzeżenie wkrada się w mroczne korytarze ludzkiej duszy. Otulona aurą zabiegowej niepewności, naruszona dramatem rodzinnych wspomnień, spowija wyobraźnię niczym znakomity i z pewnością angażujący film. Leslie Wolfe plastycznie wdziera się do kobiecej perspektywy, przywołując znienawidzoną twarz z przeszłości i tym samym burząc nieskalaną opinię. Tajemnica lekarki to thriller medyczny z mocno zaakcentowaną warstwą psychologiczną – odczuwalnie zagadkowy i niepokojący.

Jedna chirurgiczna decyzja, która diametralnie zmienia życie głównej bohaterki. Przypomina niechciane fotografie, podważa kompetencje, wreszcie wywołuje lawinę medialnych pytań. Anne to profesjonalistka, która na stole operacyjnym, nie straciła dotychczas żadnego pacjenta. Ten nieskażony wizerunek zostaje przerwany roztrzęsionym medycznym głosem, aktywując splot intrygujących w swym przebiegu zdarzeń. Bo przecież to życie można było jeszcze uratować. Tak zainaugurowana zostaje zagadka fabularna, tak też rozpoczyna się mocno absorbująca gra psychologiczna. Dla odbiorcy tym bardziej ciekawa, iż prowadzona odczuwalnie intymną narracją rzuconej w krąg moralnych podejrzeń lekarki. Poruszająca rodzinna przeszłość, nienawiść, instynktowna próba rozprawienia się z ludzkim złem – podłoże tej sprawy zaszyte zostaje w przywołanych wspomnieniach, jednak ten labirynt ma w sobie także niespodziewane zwroty akcji. Czytelnik naprzemiennie wtapia się tu bowiem w sceny nasączone motywem zdrady, dostrzega kobiecą zazdrość, z zaangażowaniem śledzi prokuratorską chęć zniszczenia układnego w rozmowach małżeństwa. Ten osobisty charakter powieści, dodaje kreacjom wiarygodności, pozwala zajrzeć w ich ewidentnie zakłamane serca, każe spacerować po zaułkach alarmujących myśli. Złożona intryga niewątpliwie pobudza wyobraźnię, podobnie jak przystępnie wprowadzona terminologia medyczna, minusem okazuje się dość nużący wstęp i wielokrotne powracanie w myślach do tej jednej znamiennej sceny w szpitalu. Napięcie z czasem rośnie, prowadząc do finału, który bezsprzecznie spotka się z różnymi osądami – z jednej strony spodziewany, z drugiej szokujący, w odczuciu z pewnością otwarty.

Trzymający w napięciu i jednocześnie wzruszający thriller medyczny. Napełniona szpitalną niepewnością aura, przekonująca kobieca narracja, a także instynktowna decyzja o raptownym zwieńczeniu ludzkiego życia – ta zagadka intryguje od pierwszych stron, a jednak w pełni angażuje dopiero z czasem, przybierając nieobliczalny i niespodziewanie osobisty ton. Przejmujące zdarzenia z rodzinnej przeszłości, przenikliwe kłamstwa, nienawiść, prokuratorska dociekliwość i wreszcie niezrażona obsesyjna zazdrość – Leslie Wolfe prowadzi czytelnika po najczarniejszych szczelinach ludzkiego zła, zwodzi wyobraźnię, otwartym i nieco szalonym finałem natomiast, pozostawia myśl o możliwej kontynuacji.

Ta historia niepostrzeżenie wkrada się w mroczne korytarze ludzkiej duszy. Otulona aurą zabiegowej niepewności, naruszona dramatem rodzinnych wspomnień, spowija wyobraźnię niczym znakomity i z pewnością angażujący film. Leslie Wolfe plastycznie wdziera się do kobiecej perspektywy, przywołu...

Rozwiń

Zwiń

Tak trudno wpuścić chorobę do swojej barwnej codzienności... Z dnia na dzień otworzyć się na przenikliwy ból, na zmęczenie i zacieśniającą się w płucach duszność. Kristan Higgins ewidentnie nie szczędzi swojej bohaterki, każe jej skonfrontować się z najtrudniejszym pożegnaniem, każe pogodzić się z utratą wspólnej przyszłości, wreszcie każe przygotować miłość do łagodniejszego przejścia przez proces nieuniknionej żałoby. Zdejmij z nieba księżyc to powieść przejmująca w każdej dotkniętej niesprawiedliwością stronie, doszczętnie piękna, wartościowa i niepowtarzalna.

Jeden wzruszający list do zmarłego taty i czytelnik już wie, że nie ominie go lawina fabularnych wzruszeń. Bo przecież to nie jest zwykły list, to list ostatni w naruszonych brutalną chorobą latach, to podsumowanie minionego szczęścia i ważne wyznanie, ale przede wszystkim to narzucone umieraniem słowa, to absolutnie wymowny wpis do pamiętnika kończącego się zbyt szybko życia. Życia Lauren, która domyka swój krótki rozdział. Idiopatyczne włóknienie płuc – to właśnie ta diagnoza niszczy dalszą uśmiechniętą przyszłość, to w niej zakorzenione zostaje pragnienie afirmacji pozostałych chwil istnienia, to w niej zainaugurowana zostaje potrzeba listownego wsparcia męża w scenach zbliżającego się zderzenia z rozdzierającą pustką. Dla odbiorcy to doświadczenie skrajnie smutne, wręcz wstrząsające, z pewnością refleksyjne i boleśnie wrzynające się w wyobraźnię, ale też rozczulające i mocno romantyczne. Dla pogrążonego w rozpaczy Joshuy to swoista motywacja do przepracowania niewyobrażalnej traumy, do oswojenia boleści duszy, do przetrawienia kolejnych etapów trudnej żałoby, do pogodzenia się z niepodważalną stratą, wreszcie do akceptacji i otwarcia się na kolejne dni własnej przyszłości. W jego kreacji autorka zmyślnie zaszywa spektrum autyzmu, wielokrotnie utrwalając bezradność zanurzonego w tęsknocie mężczyzny. I chociaż ten na zewnątrz zdaje się być opanowany nawet w najbardziej gorzkich epizodach, wewnątrz naocznie trzęsie się z bezsilności. A czytelnik wtóruje mu w tym apatycznym żalu, nie potrafiąc opanować spływających nieprzerwanie łez.

Listy Lauren to niepowtarzalna forma pożegnania. To wdzięczność za słodkie i zmysłowe chwile razem. To szczere zakochanie. To kobieca troska i przezorność. To dobra znajomość potrzeb ukochanego męża. To swoiste przyzwolenie na nową miłość. Ten bezwzględny scenariusz życia staje się zatem nie tylko walką z dławiącym brakiem powietrza i nieodwracalną utratą kolejnych funkcji płuc, ale też sentymentalną podróżą po śladach najpiękniejszych wspomnień – tych wcześniejszych, pełnych czułości i rozczulających rozmów o wspólnych planach na rodzinną przyszłość. Ta jednostronna korespondencja to pokaz fundamentalnych wartości. Bo przecież najważniejsze chwile czekają w krótkich kadrach codzienności, w naturalnej chęci wspierania bliskich, czasami po prostu w samej obecności.

Ocierałam łzy wzruszenia, ale nie sądziłam, że będę chciała też krzyczeć z bezradności. To absolutnie wyjątkowa i rozczulająca powieść, w której przenikliwy smutek domyka rozdział najważniejszych wspomnień. Kristan Higgins eksponuje piękne chwile i daje nadzieję na uśmiechnięte jutro, ale przede wszystkim dotyka czułych strun i utrwala niepodważalną myśl – nikt nie jest gotowy na zbyt szybkie pożegnanie, nikt nie jest też gotowy na łamiącą tęsknotę za utraconą miłością. To życie niezaprzeczalnie ma zbyt krótką datę ważności. Ta niesprawiedliwość okrutnie boli, przygniata, nie pozwala zapomnieć. To jedna z tych historii, które na zawsze pozostaną w szczelinach mojego serca.

Tak trudno wpuścić chorobę do swojej barwnej codzienności... Z dnia na dzień otworzyć się na przenikliwy ból, na zmęczenie i zacieśniającą się w płucach duszność. Kristan Higgins ewidentnie nie szczędzi swojej bohaterki, każe jej skonfrontować się z najtrudniejszym pożegnaniem, każe pogodz...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka zaraża pięknymi wartościami! Po urzekającej powieści To nie może się udać, czas na miłosne perypetie niesamowitej przyjaciółki Alexis. Abby Jimenez zjawiskowo bawi się tu humorem, nieustannie budzi uśmiech na twarzy czytelnika, jednocześnie barwnie wkrada się w dwie zauważalnie pogubione perspektywy. Pozwala zatem dostrzec wewnętrzne dylematy, troski i potrzeby, skupiając się nie tylko na pragnieniach uczuciowych, ale też na życiu zawodowym, rodzinnym i tym przyjacielskim. Twój na zawsze niezaprzeczalnie wkradnie się do wielu nasączonych wrażliwością serc.

Fundamentem tej zjawiskowej znajomości okazuje się przede wszystkim praca w tym samym szpitalnym zespole. Briana to świeżo rozwiedziona młoda lekarka, w której spontanicznych gestach, autorka zmyślnie zaszywa przyjemną dozę narwanego charakterku oraz narzucony przeżytymi przykrościami brak zaufania do mężczyzn. Narracja Jacoba niewątpliwie wyróżnia się na rozbrajającym kobiecym tle, podyktowana zostaje bowiem skrajną wrażliwością na kontakt z innymi. To introwertyk wyczulony na zbyt natarczywe bodźce, każdą sytuację analizuje w myślach wielokrotnie, przeżywa, drąży, trawi. Nazywany doktorem śmierć – pierwotnie znienawidzony przez nią, równolegle wspaniały człowiek w oczach innych, przesłodki w relacji z najmłodszymi pacjentami. Zainicjowana przez niego wymiana listów, okazuje się strzałem w dziesiątkę, pozwala też rozwiać wątpliwości i przebić się strzałą do wzajemnych serc – to właśnie w ten kameralny sposób, ta urocza dwójka tworzy własną romantyczną historię.

Klimat tej powieści początkowo zdaje się być nieco poważniejszy niż pierwszy tom serii, ale autorka nie zapomina o przekomicznych akcentach – na dobre rozkręca się już po zaaranżowaniu motywu fake dating, dosłownie szalejąc w oczach zadurzonej wyobraźni. Pozwala też ponownie odwiedzić miasteczko Wakan, zajrzeć do Alexis i Daniela, podejrzeć świetnie wpleciony w ich towarzystwie one bed trop. To uczucie potrzebuje przepracować traumy, zmierzyć się z wrzawą dokuczliwych lęków oraz niewątpliwie trudnym słowem depresja – mimo bolesnych doświadczeń, mimo strachu przed przeszywającą samotnością. Na bazie rozwijającej się sukcesywnie więzi autorka pokazuje, jak ważna może okazać się sama obecność – nawet, jeśli druga osoba otwarcie jej unika, wręcz odpycha, może nawet próbuje zranić. Ten odczuwalnie refleksyjny charakter dopełnia także zainscenizowana tu przewlekła choroba nerek – istotna dla zdarzeń fabularnych, niezwykle osobista dla samej autorki. I podobnie, jak miało to miejsce w poprzedniej części, tu również na końcu pojawiają się pytania do czytelników – to w nich ukryta zostaje zachęta do szerszej dyskusji.

Absolutnie piękna i rozczulająca, zabawna, potrzebna i odurzająca – dla mnie po prostu powieść idealna. Uczucie tych dwojga domaga się delikatności, zrozumienia i przyjacielskiego wsparcia, wymaga też aktorskiego szaleństwa w ramach spontanicznie zaaranżowanego motywu fake dating. Twój na zawsze to historia zagnieżdżona w męskiej szlachetności, w skrajnie introwertycznej nieśmiałości oraz w świetnie sportretowanym tu lęku społecznym, ale też w kobiecym poczuciu bezradności, w ukrywanych przed światem ogniwach depresji oraz w uroczo kształtującym się pragnieniu wdzięczności. Abby Jimenez zaprasza na rozbrajającą konfrontację z ludzkimi słabościami – emocjami zanurzoną w przenikliwym strachu przed porzuceniem, tak bardzo życiową i inspirującą.

Ta książka zaraża pięknymi wartościami! Po urzekającej powieści To nie może się udać, czas na miłosne perypetie niesamowitej przyjaciółki Alexis. Abby Jimenez zjawiskowo bawi się tu humorem, nieustannie budzi uśmiech na twarzy czytelnika, jednocześnie barwnie wkrada się w dwie zauważalnie ...

Rozwiń

Zwiń

Ta powieść zauważalnie wymaga skupienia, ale odwdzięcza się absorbującym i z pewnością treściwym śledztwem. Most nad wzburzoną wodą to intryga zanurzona w otchłani ludzkiego zagubienia, w mrocznych szczelinach poruszającej przeszłości, krok po kroku uwalniająca nikczemne przywary człowieka. Marcel Woźniak tworzy fabułę na kanwie zasłyszanej niegdyś historii, wplata w nią także faktyczne wydarzenia medialne, niezaprzeczalnie dba również o mocno dramatyczny wydźwięk swojej kryminalnej propozycji.

Zagnieżdżona w sylwestrowym huku akcja zdaje się być początkowo nieznacząca, a jednak okazuje się zwiastunem najgorszego koszmaru. Jeden spowity zmierzchem strzał, brak dowodu na niewinność i wreszcie znaleziona w blasku fajerwerków śmierć – tak zapowiada się koniec policyjnej kariery Jana Sambora, tak zainaugurowane zostaje wieloaspektowe dochodzenie. Kreacja tego bohatera naznaczona zostaje nie tylko niewiedzą o pamiętnej nocy, ale też mocno przejmującymi wizjami, smutną, wręcz boleśnie wrzynającą się przeszłością, która niepostrzeżenie wkrada się w przygaszone, może nawet zrezygnowane zmysły. Dla czytelnika to zagadka przede wszystkim mglista i niejednoznaczna, wymagająca dokładnego przyglądania się mijanym twarzom, zdefiniowania przebiegu dawnej tragedii oraz czujnego rozglądania się po chaosie wyraźnie zaplątanych epizodów. Autor odczuwalnie dba o zawiesistą i nieprzeniknioną aurę, wyzwala ludzki strach i drażniące poczucie niepewności, jednocześnie pobudza wyobraźnię do szukania właściwego scenariusza. Układanka spisana na prawie siedmiuset stronach, składa się z wielu frapujących elementów – myśli przytłoczonych ciężarem narzuconej przez bezduszność mediów winy, także scen balansujących gdzieś na pograniczu brutalnych działań gangsterskich. Można się tu niewątpliwie zgubić, można też odpłynąć myślami w dal, odbiorcy tej powieści przyda się zatem zarówno szczera ciekawość, jak również żywa atencja.

Kryminał domagający się dociekliwego czytelnika. Ta intryga od początku zdaje się być odczuwalnie grząska, chaotyczna i niejednoznaczna – fabułą zawieszona nie tylko w brudach niebezpiecznej działalności przestępczej oraz nieprzejrzystych oparach ludzkiego zła, ale też w podkreślonej tu męskiej determinacji i dosadnej potrzebie doścignięcia własnej niewinności. Powietrze tej powieści okazuje się gęste i wyraźnie napełnione strachem, porośnięte też tajemnicą – trzonową sceną natomiast, osadzone w nieodgadnionej ciemności sylwestrowej nocy. Marcel Woźniak zaprasza na wyjątkowo obszerne przedstawienie, którego przejmujące akty, prowadzą do zaułków niezwykle bolesnej przeszłości.

Ta powieść zauważalnie wymaga skupienia, ale odwdzięcza się absorbującym i z pewnością treściwym śledztwem. Most nad wzburzoną wodą to intryga zanurzona w otchłani ludzkiego zagubienia, w mrocznych szczelinach poruszającej przeszłości, krok po kroku uwalniająca nikczemne przywary człowieka...

Rozwiń

Zwiń

Na Bliznę trzeba uważać, gdyż tajemniczo wdziera się do wyobraźni, domagając się nie tyle wyciszonej obecności, co raczej ostrożnego przeglądania nasączonych nieprzyjemną przeszłością stron. Tym tytułem Juan Gómez-Jurado tworzy solidny prequel do serii bestsellerowych thrillerów z Antonią Scott, pozwala też zajrzeć do dawnego życiorysu rudowłosej Iriny, twarzy znanej miłośnikom prozy hiszpańskiego mistrza sensacji, dokładnie z powieści Loba Negra. Czarna wilczyca.

Dla mnie to początek literackiego starcia z twórczością popularnego autora – początek zwiastujący mocną, enigmatyczną i jednocześnie frapującą treść. W tym konkretnym tytule wszystko zdaje się być owinięte wokół bezcennego algorytmu, który dla młodego bohatera stanowi z jednej strony klucz do finansowego sukcesu w otchłani międzynarodowej korporacji, z drugiej natomiast odpowiedź na delikatnie zaakcentowany tu lęk społeczny. Simon Sax to niezwykle inteligentny programista, ale też bardzo samotny mężczyzna – to właśnie chęć przełamania wewnętrznych słabości oraz usilna potrzeba nawiązania bliższej znajomości z ukraińską nieznajomą, okazują się tu zalążkiem niebezpiecznych w odczuciu zdarzeń. Pasjonujące szczeliny portalu randkowego, niespodziewana zbrodnia, szokujące podejrzenia i wreszcie naznaczona tytułową blizną przeszłość ukochanej – ta zagadka fabularnie rozciąga się w czasie, prowadząc czytelnika do boleśnie wrzynających się retrospekcji, do zatrważających, wręcz traumatycznych scen, do sukcesywnie odkrywanych kłamstw, do przepełnionych trudnymi emocjami fundamentów. Dla nowego odbiorcy to lektura niewątpliwie wciągająca, wieloaspektowa i odczuwalnie grząska, niezaprzeczalnie pozostawia chęć przedarcia się przez nieobliczalną przestrzeń słynnej trylogii.

Solidna dawka uderzającej traumą tajemnicy. Blizna zaraża dosłownie od pierwszych wstrząsających stron, przyciąga zagadkową aurą i kobiecą niewiadomą, pozwala nieustanne spekulować. Dramatyczna przeszłość poznanej algorytmem Iriny oraz dostrzegalnie enigmatyczna konfrontacja z samotnością, stają się tu podłożem dla złożonego i z pewnością mocno angażującego dochodzenia. Piętrzące się warstwami kłamstwa, fascynacja pozbawiona szczerości, niepokojąca zbrodnia i wreszcie prawda zaszyta pod całunem mrocznej prowokacji – tu nie ma przestrzeni na łagodne zachowania, pozostaje jedynie dynamiczna chęć doścignięcia prawdziwych intencji.

Na Bliznę trzeba uważać, gdyż tajemniczo wdziera się do wyobraźni, domagając się nie tyle wyciszonej obecności, co raczej ostrożnego przeglądania nasączonych nieprzyjemną przeszłością stron. Tym tytułem Juan Gómez-Jurado tworzy solidny prequel do serii bestsellerowych thrillerów z Antonią ...

Rozwiń

Zwiń

Trzymająca w napięciu powieść sensacyjna i jednocześnie niezbędny tom mocno absorbującej serii Czas zapomnienia. Joanna Jax świetnie wtapia się w niepokojące, odczuwalnie szpiegowskie tło, wiarygodnie przedstawia nastroje historyczne, pozwala też zagłębić się w konspiracyjną i niezaprzeczalnie zagadkową otchłań przedwojennego Kairu. Do tego szczypta dawnej intymności, przeżyta niegdyś strata i niezwykle frapujące śledztwo, osadzone w gruzowisku powojennego Berlina. Kair. Czwarta rana to odpowiedź na ważne pytania, to także klucz do enigmatycznej i przede wszystkim znamiennej przeszłości.

Autorka fabularnie zabiera czytelnika w nieznaną, choć zauważalnie niebezpieczną przestrzeń. Urwane wcześniej fragmenty znajdują wreszcie swoje rozwinięcie, pozwalając odbiorcy wgryźć się w tajemnice zmyślnie tuszowane przed oczami świata. Przesiąknięte wojną pogorzelisko Berlina nadal tworzy zatrważającą scenerię dla brutalnych zbrodni, jednak to przedwojenna afrykańska rzeczywistość, okazuje się fundamentalna dla przebiegu intrygującego dochodzenia. Przywoływane naprzemiennie retrospekcje, stają się zapisem boleśnie wrzynających się wspomnień, odtwarzają bowiem sceny rodzinnych zawiłości, podkreślają nadzieję pokrywaną w diamentach, przybliżają instynkty ludzkiego zła, upamiętniają też traumatyczną stratę, której żniwo przesądza o wieloletnich uczuciach głównej bohaterki. W kreacji dziennikarki wyczuwa się już jednak nie tylko rozdzierający duszę strach oraz nutę pożądanej przebiegłości, ale także zadziorny tupecik oraz usilną potrzebę doścignięcia prawdziwej wersji zdarzeń. Tylko ona może przynieść ukojenie dla złamanego serca, tylko ona może wskrzesić iskry urwanej bezdusznie namiętności. Ta układanka składa się z nieprzeniknionych warstw, każe mierzyć się z pozornie zamkniętymi rozdziałami, otwiera stare rany i scala sekrety kamuflowane w szczelinach pamięci. Wrażeniowo okazuje się historią niezwykle kryminalną, porywającą i niejednoznaczną, spisaną z myślą o miłośnikach złożonych zagadek.

Fenomenalna kontynuacja mocno sensacyjnej serii Czas zapomnienia. Zagnieżdżona w ogniwach egipskiej tajemnicy sprzed lat, przepełniona niepewnością i uwierającą nutą czającego się w zgliszczach Berlina niebezpieczeństwa, w odczuciu wielowymiarowa, grząska i nieobliczalna. Kair. Czwarta rano to mroczna i jednocześnie fascynująca konfrontacja z brzemieniem zawieszonych w powietrzu kłamstw, to przerażające fotografie ludzkiego okrucieństwa, to przerwana traumą namiętność dwojga zasnutych przebiegłością bohaterów, to szereg enigmatycznych zbrodni i angażujące w swym zawiłym procesie śledztwo, to złoża diamentów, podejrzane działalności i barwnie oddana sceneria – tak bardzo duszna, złowieszcza i niepokojąca, nieprzerwanie domagająca się prawdy.

Trzymająca w napięciu powieść sensacyjna i jednocześnie niezbędny tom mocno absorbującej serii Czas zapomnienia. Joanna Jax świetnie wtapia się w niepokojące, odczuwalnie szpiegowskie tło, wiarygodnie przedstawia nastroje historyczne, pozwala też zagłębić się w konspiracyjną i niezaprzecza...

Rozwiń

Zwiń