Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielka amerykańska proza, którą znałem tylko z doskonałego tytułu (przynajmniej w oryginalnym brzmieniu) i podejrzewałem o bycie romansem. Tymczasem, Serce To Samotny Myśliwy to jedna z najsmutniejeszych powieści o samotności, jakie dane mi było przeczytać. Kameralne studium grupy ludzi skupionych wokół głuchoniemego bohatera, zmagających się z osamotnieniem, biedą i niesprawiedliwością. Wśród bohaterów znajduje się żeski odpowiednik Janka Muzykanta - inteligentna dziewczyna wkraczająca w wiek dojrzewania z naturalnym talentem muzycznym, który ze względu na biedę nigdy nie zdoła rozkwitnąć; czarny chory na gruźlićę doktor borykający się z rasizmem przedwojennego Południa, nadużywający alkoholu wędrowny przepełniony marksistowskimi ideami działacz związkowy, którego nikt nie chce słuchać czy wreszcie właściciel restauracji, który właśnie stracił żonę. Atmosfera powieści jest przygnębiająca od pierwszych stron i w miarę rozwoju akcji (akcja to w sumie za duże słowo na określenie przebiegu wydarzeń) czytelnik traci nadzieję w szczęśliwe rozwiązanie. Aż ciężko uwierzyć, że coś tak drastycznie realistycznego napsiała dwudziestotrzyletnia dziewczyna.

Wielka amerykańska proza, którą znałem tylko z doskonałego tytułu (przynajmniej w oryginalnym brzmieniu) i podejrzewałem o bycie romansem. Tymczasem, Serce To Samotny Myśliwy to jedna z najsmutniejeszych powieści o samotności, jakie dane mi było przeczytać. Kameralne studium grupy ludzi skupionych wokół głuchoniemego bohatera, zmagających się z osamotnieniem, biedą i...

Klasyka antyutopii, pierwsze dzieło pokazujące świat idealny, który po bliższym przyjrzeniu się napawa grozą zakamuflowanego totalitaryzmu. Ludzie to numery, dusza to choroba, uczucia zastąpiono zimnym wyrachowaniem. W takim miejscu miłość skazana jest na nihilację, poezja to tylko ozdobnik propagandy a jednostka to tylko nic nie znaczący klocek w wielkiej machinie kolektywu. Piękny zwiastun dwudziestego wieku...

Klasyka antyutopii, pierwsze dzieło pokazujące świat idealny, który po bliższym przyjrzeniu się napawa grozą zakamuflowanego totalitaryzmu. Ludzie to numery, dusza to choroba, uczucia zastąpiono zimnym wyrachowaniem. W takim miejscu miłość skazana jest na nihilację, poezja to tylko ozdobnik propagandy a jednostka to tylko nic nie znaczący klocek w wielkiej machinie...

Chyba najlepsza powieść mojej generacji. Napisana wyborną polszczyzną epopeja dekonstrukcyjna, losy autentycznego Franka przecedzone przez sito fantazji pisarki, wplecione w mikrokosmos umierającej I Rzeczypospolitej z jej bujnymi galaktykami, wielka wędrówka między Turcją, Grecją, Podolem, Polską, Morawami, Austrią i wreszcie Niemcami. Barwni bohaterowie, niektórzy już na zawsze wyryci w kanonie literatury, jak np. bajroniczny Moliwda czy mędrzec Nachman, że nie wspomnę o charyzmatycznym a zarazem ekscentrycznym tytułowym Jakubie. Aż się prosi o porządną ekranizację, taką na miarę Potopu!

Chyba najlepsza powieść mojej generacji. Napisana wyborną polszczyzną epopeja dekonstrukcyjna, losy autentycznego Franka przecedzone przez sito fantazji pisarki, wplecione w mikrokosmos umierającej I Rzeczypospolitej z jej bujnymi galaktykami, wielka wędrówka między Turcją, Grecją, Podolem, Polską, Morawami, Austrią i wreszcie Niemcami. Barwni bohaterowie, niektórzy już na...