Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to doskonałe kompendium wiedzy dla rodziców, którzy otrzymują diagnozę autyzmu u swoich dzieci. Mogłaby nosić podtytuł 'Autyzm - i co dalej', ponieważ oferuje same konkretne informacje bez zbędnego przynudzania, czy rozwlekania. Nie jest to jednak wyczerpujące źródło wiedzy na temat spektrum autyzmu, ale zawiera mnóstwo praktycznych porad, ćwiczeń oraz propozycji wartościowej literatury, wsparte pokaźną bibliografią.

Autorka wskazuje również na profile, gdzie można znaleźć bezpłatne pomoce logopedyczne i propozycje ćwiczeń dla dzieci. Książka zawiera informacje od pierwszych symptomów, przez nietypowe zachowania, diagnozę, aż po porady dla rodziców, jak dbać o siebie. Dodatkowo, zamieszczono wywiady z ekspertami w dziedzinie autyzmu, a rozmowa z Kosmą - osobą ze spektrum autyzmu jest świetna i dająca do myślenia.

„Tymczasem życie w spektrum to ogromna różnorodność, są tam wszystkie barwy, jakie można sobie wyobrazić; również głęboka czerń i paląca w oczy biel'”(str. 239).

Książka podejmuje również kwestię szczepień, a 'zachorowalnością' na autyzm. Najbardziej wartościowe były dla mnie jednak informacje na temat tego, co trzeba zrobić po otrzymaniu diagnozy, jakie instytucje udzielają pomocy i o jakie dokumenty warto wnioskować dla dziecka z autyzmem. Rozdział o nietypowych wyzwaniach, z którymi boryka się rodzina z dzieckiem autystycznym, poszerza świadomość czytelnika. Książka również oferuje porady dotyczące wyzwań, z jakimi dzieci autystyczne mogą spotkać się w różnych sytuacjach, takich jak święta, restauracja, czy nawet kościół! Rozdział o tym, jak rozmawiać z dzieckiem o diagnozie, jest też niezwykle wartościowy, ponieważ każdy rodzic staje przed dylematem, czy, jak i kiedy powiedzieć dziecku o autyzmie.

Zdecydowanie polecam tę książkę każdemu zwłaszcza rodzicom, którzy szukają praktycznych i wartościowych wskazówek po otrzymaniu diagnozy autyzmu u swojego dziecka.

Ta książka to doskonałe kompendium wiedzy dla rodziców, którzy otrzymują diagnozę autyzmu u swoich dzieci. Mogłaby nosić podtytuł 'Autyzm - i co dalej', ponieważ oferuje same konkretne informacje bez zbędnego przynudzania, czy rozwlekania. Nie jest to jednak wyczerpujące źródło wiedzy na t...

Rozwiń

Zwiń

Żeby odmienić swoje życie nie wystarczy tylko podjąć decyzję, że chce się dokonać zmiany. Niezależnie od tego, jak mocno próbujemy, często się po prostu nie udaje nic zmienić. Istnieje wiele przyczyn przez które „utykamy” (od oryginalnego tytułu książki) i nie robimy żadnych postępów w jakiejś dziedzinie swojego życia. Sophie Mort, w przystępny sposób analizuje główne przeszkody stojące na drodze do realizacji celów. Podziwiam wspaniały talent autorki do przedstawiania skomplikowanych teorii w sposób prosty, lekki i zrozumiały.

Co ja sobie wzięłam z tej książki? Naturalnie płynącą refleksję, że faktycznie, zdarza mi się w życiu utknąć. Niezbyt chętnie patrzyłam na własne odbicie w lustrze moich zachowań, które autorka coraz podnosiła, abym mogła się w nim dokładnie przyjrzeć. Zaczęłam lepiej rozumieć, dlaczego czasem trudno jest mi ruszyć naprzód. Uświadomiłam sobie, że utknięcie jest normalne, ale nie każdy moment w życiu jest dobry na inicjowanie zmian. W rzeczywistości zmiany są złożone i trudne, a gdy tak się dzieje dobrze jest dać sobie więcej zgody na współczucie i bycie dla siebie dobrą, bo to buduje bardziej, niż ciągłe, mentalne dokopywanie sobie i powtarzanie że „stać cię na więcej”!

I tak sobie myślę, że czasami gdy gubimy się w życiu, schodzimy ze szlaku, zapominamy o budowaniu wspierających nawyków, zmagamy się z autosabotażem - możemy po prostu powrócić. Zatrzymać się, z ciekawością przyjrzeć się sobie, temu co się wydarzyło, zastanowić się z jakich powodów utknęłam, by następnie z nową gotowością wrócić na główny szlak pracy nad sobą.

Książka oferuje skuteczne porady i ćwiczenia, ale ich efektywność zależy od zaangażowania czytelnika w rzetelne wykonywanie ćwiczeń. To, co otrzymujemy w zamian, to nie tak oczywistą dla wszystkich refleksję, że to nie inni ludzie, nie sytuacje, nie wszechświat, tylko my sami jesteśmy odpowiedzialni za nasze życiowe zmiany. Ta perspektywa może zmienić podejście, a dzięki prostym korektom i ćwiczeniom pomoże zidentyfikować obszary, w których potrzebujemy jeszcze dalszej pracy.

Mocno polecam! ♥️

Żeby odmienić swoje życie nie wystarczy tylko podjąć decyzję, że chce się dokonać zmiany. Niezależnie od tego, jak mocno próbujemy, często się po prostu nie udaje nic zmienić. Istnieje wiele przyczyn przez które „utykamy” (od oryginalnego tytułu książki) i nie robimy żadnych postępów w jak...

Rozwiń

Zwiń

DDA (Dorosłe Dziecko Alkoholika). Jak na każdą etykietę, czy diagnozę – kręcę nosem, bo to nie jest moje. Kolejne określenie, które mam wrażenie próbuje mi opisywać zespół cech jakieś osoby ( w tym przypadku osoby, która dorastała w rodzinie, w której przynajmniej jedno z rodziców było uzależnione od alkoholu). W tej jednak książce wybrzmiewa bardziej jako „DDA miejsce, w którym…” Miejsce, w którym można kogoś/coś zrozumieć. Miejsce, w którym można się schronić. Miejsce, w którym można schować coś bardzo ważnego.

Dzieciństwo, czy dorastanie w rodzinie DDA bywa ogromnym ciężarem, który ciągnie się dalej w życie, inne relacje, czy własną rodzinę. Podkreślę tu słowo bywa, bo wcale nie musi tak być. Alkoholizm rodziców może być ciężarem, cieniem, ale również może stać się bodźcem do podjęcia decyzji o innej ścieżce życiowej, różnej od tej, którą wybrali rodzice.

Dla mnie DDA jest o nieustannej czujności, o walce i próbach wzięcia odpowiedzialności za uzależnionych rodziców, o opiece nad rodzicem, który sam przecież miał być opiekunem. O ciągłej mobilizacji. O strachu. O wstydzie. O niepewności. O wczesnej samodzielności. O zbyt wcześnie zakończonym dzieciństwie. O wołaniu, tęsknocie. O braku normalności i miłości. O rodzącej się kontroli i trzymaniu ludzi na dystans.

Mimo że książka jest krótka, została pięknie napisana. Moim zdaniem, bardziej przypomina notatnik terapeuty niż poradnik. Jak sugeruje tytuł jest o refleksjach autorki, ale pozostawia również wiele przestrzeni na własne refleksje. Jednocześnie jest dużo o nadziei – niezależnie od tego, jak trudne było/jest dzieciństwo, zawsze istnieje możliwość diametralnej zmiany życia i na taką zmianę nigdy nie jest za późno. DDA? To też o konfrontacji i świadomości tego, że to co piękne często rodzi się w bólu. DDA jest również o cierpliwej pokorze, która jest najlepszą szkołą życia. W rozumieniu autorki cierpliwość jest drogą do sukcesu - pozwala przetrwać upadki, z pokorą przyjmować wzloty, pozyskiwać to, co zaplanowane. To dzięki niej dowiadujemy się, że nagle posiadamy więcej, niż myśleliśmy niezależnie od tego z jakiej rodziny pochodzimy.

___Dysfunkcyjny dom nie musi stać się obciążeniem czy usprawiedliwieniem toksycznej przyszłości dorosłego człowieka, ale może być wielkim zasobem, który otworzy drzwi do pełnego życia___str.187

DDA (Dorosłe Dziecko Alkoholika). Jak na każdą etykietę, czy diagnozę – kręcę nosem, bo to nie jest moje. Kolejne określenie, które mam wrażenie próbuje mi opisywać zespół cech jakieś osoby ( w tym przypadku osoby, która dorastała w rodzinie, w której przynajmniej jedno z rodziców było uza...

Rozwiń

Zwiń