Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przede wszystkim, te książkę trzeba przeczytać od początku do końca. Definitywnie. Bez tego, ani rusz. Właściwie to z racji mojego wrednego, sadystycznego usposobienia najchętniej wyrwałabym 10 ostatnich kartek, żeby mieć pewność, że nikt nie zaczął od końca, ale to jest książka. Książkom takich rzeczy się nie robi.

A jestem gotowa zadać sobie w tym celu tyle zachodu po to, żebyście poczuli tę samą konsternację co do zamiarów autorki, co ja.

Przede wszystkim, te książkę trzeba przeczytać od początku do końca. Definitywnie. Bez tego, ani rusz. Właściwie to z racji mojego wrednego, sadystycznego usposobienia najchętniej wyrwałabym 10 ostatnich kartek, żeby mieć pewność, że nikt nie zaczął od końca, ale to jest książka. Książkom takich rzeczy się nie robi.

A jestem gotowa zadać sobie w tym celu tyle zachodu po...

Uwaga, uwaga! Ogłoszenia przedrecenzyjne! Ostrzeżenie! Poniższa recenzja może zawierać zbyt wiele superlatywów i być skrajnie subiektywnie optymistycznie pozytywna! Wpłynęły na to 3 główne czynniki:
- są Święta (no dobra, nie ma Świąt , ale jest 22 grudnia, pojutrze będzie Wigilia a popojutrze Boże Narodzenie, więc to prawie jakby były!)
- to jest książka o Świętach
- oblałam ją sokiem pomarańczowym
przy czym tego ostatniego nie mogę sobie wybaczyć, tym bardziej, że to książka z biblioteki, więc musiałam jej to jakoś wynagrodzić. Tak naprawdę to nie ja ją oblałam, sok wylał się w torbie, ale to była moja torba i mój sok pomarańczowy, więc się liczy.

Czas na zapowiedziane superlatywy. Dorwałam z głodem w oczach, pochłonęłam łakomie w 2 dni (stwierdziłam, że jeden byłby zniewagą) i... dochodzę do wniosku, że wcale nie znajduję tak wielu słów pochwały. Oczywiście opowiadania są świetnie napisane, mają w sobie więcej treści niż niektóre grube tomiszcza o niczym i czytało się cudownie, ale żadnej petardy nie było.

Chociaż trzeba przyznać, że skończyłam lekturę naładowana energią, pełna entuzjazmu i świątecznego nastroju - co w obecnych warunkach zakrawa na Cud Bożonarodzeniowy, nawet jeśli nie Pomponowy. Śniegu nie ma, ale Święta jak najbardziej, więc, mój Drogi Czytelniku, rusz szanowne cztery litery pod choinkę/ do księgarni/ biblioteki/ znajomego/ swojej półki z książkami/ Świętego Mikołaja/ jakiegokolwiek innego miejsca (lub osoby), gdzie możesz zdobyć ,,W śnieżną noc'', i poczuj Magię Świąt!

P.S. Dzyń, dzyń, dzyń!

Uwaga, uwaga! Ogłoszenia przedrecenzyjne! Ostrzeżenie! Poniższa recenzja może zawierać zbyt wiele superlatywów i być skrajnie subiektywnie optymistycznie pozytywna! Wpłynęły na to 3 główne czynniki:
- są Święta (no dobra, nie ma Świąt , ale jest 22 grudnia, pojutrze będzie Wigilia a popojutrze Boże Narodzenie, więc to prawie jakby były!)
- to jest książka o Świętach
-...

Hmmm, jak by to ująć... Może w najprostszy możliwy sposób, to znaczy wprost: uwielbiam WSZYSTKIE książki Ilony Andrews i jestem ogromną fanką tegoż duetu. No bo sami powiedzcie, małżeństwo, które się nie tylko dogaduje, ale razem książki pisze? W tym musiało maczać palce Niebo.
Nie jest to co prawda moja ulubiona część serii, ten zaszczyt przypada innemu tytułowi, ale stanowczo leży po tej bardziej lubionej stronie. Dialogi dowcipne, Curran wkurzający (co prawda w tym momencie, po lekturze reszty tomów, czytam o ich sprzeczkach raczej z rozczuleniem), a Kate nieprzewidywalnie rąbnięta, czyli wszystko na swoim miejscu.
Oczywiście nie można zapomnieć o Branie. Ten gościu jest wspaniałym przykładem przewrotności państwa Andrews.
To na koniec jeszcze najbardziej frustrująca rzecz: Dzwonki Morrigan. Tak, tak, wiem, że dla Kate to lepiej, że nikt nie wie o jej zdolnościach (jeszcze!), ale i tak stwierdzenie, że to łzy tej zimnej suczy, znanej również jako celtycka bogini Morrigan, nad Branem są źródłem tych ślicznych kwiatów to jedna z tych rzeczy, które sprawią, że zejdę z tego świata kilka lat przed czasem, na atak serca. I będę straszyć zza grobu.
W każdym razie, polecam! Miłego czytania życzyć raczej nie muszę - i tak was to dopadnie.

Hmmm, jak by to ująć... Może w najprostszy możliwy sposób, to znaczy wprost: uwielbiam WSZYSTKIE książki Ilony Andrews i jestem ogromną fanką tegoż duetu. No bo sami powiedzcie, małżeństwo, które się nie tylko dogaduje, ale razem książki pisze? W tym musiało maczać palce Niebo.
Nie jest to co prawda moja ulubiona część serii, ten zaszczyt przypada innemu tytułowi, ale...