Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść zupełnie przeciętna. Do przeczytania i nic poza tym.
Nie wiem czy to wina tłumaczenia, czy osobiste piętno autora, ale do szału doprowadzało mnie coś, co na własny użytek nazwałam "punktowym uwzniośleniem stylu". Chodzi mi o to, że powieść napisana jest językiem który nie stanowiłby trudności dla rozgarniętego gimnazjalisty, ale w niektórych zdaniach pojawiają się uwznioślone warianty słów, które lepiej brzmiałyby w wersji "normalnej". To nawet nie burzy ciągłości narracyjnej, ale pasuje jak kwiatek do kożucha i jest po prostu śmieszne, bo przez to odnosi się wrażenie, że autor/tłumacz na siłę chciał "umądrzyć" tekst.

Powieść zupełnie przeciętna. Do przeczytania i nic poza tym.
Nie wiem czy to wina tłumaczenia, czy osobiste piętno autora, ale do szału doprowadzało mnie coś, co na własny użytek nazwałam "punktowym uwzniośleniem stylu". Chodzi mi o to, że powieść napisana jest językiem który nie stanowiłby trudności dla rozgarniętego gimnazjalisty, ale w niektórych zdaniach pojawiają się...

O „Mieście dusz” właściwie mogłabym napisać to samo, co napisałam o „Fausterii”.
Szyda jest inteligentnym i pomysłowym facetem, zmusza czytelnika do zrewidowania poglądów, wie o czym pisze i ma dar do opisywania/tworzenia przestrzeni. To tyle jeśli chodzi o plusy, bo wszystko psują dwa ogromne „ale”, które mam do jego pisarstwa:
- Dialogi… Szyda konstruuje rozmowy, które w żadnym wypadku nie mogłyby zdarzyć się w rzeczywistości. Wymiany zdań postaci są tak drewniane, że aż groteskowe i śmieszne.
- Bohaterowie stworzeni przez autora są do bólu stereotypowi. Bezduszni: obkolczykowani, z kolorowymi włosami, mroczni... Fabuła zyskałaby wiele, gdyby postaci nie były tak jednoznaczne i oczywiste.

O „Mieście dusz” właściwie mogłabym napisać to samo, co napisałam o „Fausterii”.
Szyda jest inteligentnym i pomysłowym facetem, zmusza czytelnika do zrewidowania poglądów, wie o czym pisze i ma dar do opisywania/tworzenia przestrzeni. To tyle jeśli chodzi o plusy, bo wszystko psują dwa ogromne „ale”, które mam do jego pisarstwa:
- Dialogi… Szyda konstruuje rozmowy, które w...

Mariusz Czubaj do tej pory był dla mnie niezłym antropologiem kultury. Teraz zaś jest niezłym antropologiem kultury i kiepskim autorem kryminałów.
Ta książka jest po prostu źle napisana, narracji brak lekkości i polotu, dialogi są drewniane, a postaci tak papierowe i odrealnione, że aż śmieszne. Rozumiem, iż założenie było takie, że mocną stroną tej powieści będzie realizm. Rzecz jednak w tym, że od założenia, do efektu końcowego jest cholernie daleka droga. Wiecie jak to jest, gdy ktoś, kto jest już nawet w moim wieku próbuje być wyluzowany i młodzieżowy. Zazwyczaj nie jest cool, tylko trafia kulą w płot i wywołuje uśmiech politowania. Tak samo jest z tą powieścią, miał być realizm, a wyszła marna parodia realizmu.
Mój pisarski wzór, Jerzy Pilch, twierdzi, że nie da się napisać dobrego utworu, jeśli nie czyta się dobrych utworów. Ta zasada działa jednak tylko w jedną stronę: jeśli nie jesteś oczytany, nie będziesz dobrym pisarzem, ale samo oczytanie nie zrobi z ciebie dobrego autora. Niestety właśnie tak jest w przypadku Czubaja. Korzystałam z jego opracowań, podczas pisania prac na studiach, facet ma ogromną wiedzę, to należy mu oddać. Jako antropolog kultury i pożeracz kryminałów dobrze wie, jakie chwyty należy zastosować, żeby "nakręcić" czytelnika. Gdyby do tego potrafił pisać, to byłoby świetnie. Niestety pisać nie potrafi, więc jest tylko przeciętnie.

Mariusz Czubaj do tej pory był dla mnie niezłym antropologiem kultury. Teraz zaś jest niezłym antropologiem kultury i kiepskim autorem kryminałów.
Ta książka jest po prostu źle napisana, narracji brak lekkości i polotu, dialogi są drewniane, a postaci tak papierowe i odrealnione, że aż śmieszne. Rozumiem, iż założenie było takie, że mocną stroną tej powieści będzie...