Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka mocno średnia, jestem dość rozczarowany przedstawioną historią, liczyłem również na spotkanie większej ilości bohaterów z gier.

Dodatkowo Karpyshyn jest przeciętnym pisarzem, a jego styl znany mi z trylogii Bane'a zupełnie do mnie nie przemawia, jest taki... lakoniczny, powierzchowny.

Podsumowując, jest to czytadełko, którego chyba wolałbym nie czytać aby łudzić się że dalsze przygody Revana czy Wygnanej były jednak ciekawsze ;)

Książka mocno średnia, jestem dość rozczarowany przedstawioną historią, liczyłem również na spotkanie większej ilości bohaterów z gier.

Dodatkowo Karpyshyn jest przeciętnym pisarzem, a jego styl znany mi z trylogii Bane'a zupełnie do mnie nie przemawia, jest taki... lakoniczny, powierzchowny.

Podsumowując, jest to czytadełko, którego chyba wolałbym nie czytać aby łudzić...

Opowieść wciąga, może nie jest napisana jakimś wyszukanym językiem, narracja jest miejscami uboga i prosta a świat przedstawiony jest dość pobieżnie to Elantris jak na debiut jest powieścią bardzo dobrą.

Opowieść wciąga, może nie jest napisana jakimś wyszukanym językiem, narracja jest miejscami uboga i prosta a świat przedstawiony jest dość pobieżnie to Elantris jak na debiut jest powieścią bardzo dobrą.

Na pewno autorowi nie można odmówić wiedzy historycznej. Jednak wiedza historyczna to niestety nie wszystko, szczególnie gdy czytelnik bierze do ręki prozę.
Wiele jest w książce całkowicie zbędnych, przydługawych opisów. Czytając je miałem wrażenie jakoby pan Komuda chełpił się swoją wiedzą, wręcz się nią napawał i chciał ją jak najlepiej przedstawić nawet jeśli miało to znudzić czytelnika.
Dodatkowo czytując książki z okresu XVI wieku, mam wrażenie że szlachta jest tam bohaterem zbiorowym, naprawdę praktycznie nie ma róznic poomiędzy szlachcicami, niemal każdy zachowuje się tak samo. Dla mnie to wada bo lubię móc się z kimś utożsamiać czytając książkę, a trudno jest się utożsamiać z warchołami pana Komudy :)
W całej książce nie dzieja się praktycznie nic, chociaż początek (jakże podobny do początku Ogniem i Mieczem Sienkiewicza, z którego Komuda często szydzi) jest obiecujący. Mamy rozpoczęte dwa wątki, wątek Dymitra i jego marszu na Moskwę oraz wątek Dydyńskiego i przymuszonego spełnienia testamentu- problem w tym, że przez 450 stron oba wątki posuwaja się w iście ślimaczym tempie i nie żeby w tym czasie działo się cokolwiek ciekawego, pan Komuda w tym czasie uracza czytelnika "wspaniałymi" opisami, które jednak wolałbym czytać w książce historycznej (moze w tym kierunku autor powinien pójść?), a nie powieści.
Podsumowując, książka jest nudna, wartościowa pod względem wiedzy historycznej ale nie tego oczekiwałem. Dam jednak Komudzie szansę i sięgnę po drugi tom bo inne jego powieści (szczególnie te o Villonie) były znacznie ciekawsze.

Na pewno autorowi nie można odmówić wiedzy historycznej. Jednak wiedza historyczna to niestety nie wszystko, szczególnie gdy czytelnik bierze do ręki prozę.
Wiele jest w książce całkowicie zbędnych, przydługawych opisów. Czytając je miałem wrażenie jakoby pan Komuda chełpił się swoją wiedzą, wręcz się nią napawał i chciał ją jak najlepiej przedstawić nawet jeśli miało to...