Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bycie innym mylone jest z przekleństwem
Obrona własnych przekonań wymaga
Determinacji
Odwagi
Wrażliwości
Bycie innym wzbudza strach z
Niewiedzy
Zazdrości
Wygody...

Skrywam w sobie zło...
Czy da się je okiełznać?
Czy jestem w stanie przeobrazić mrok w cienie, które osłonią Cię przed niebezpieczeństwem?
Zbaczam ze ścieżki po której kroczyłam bezmyślnie.
Zawierzam swój los w swoje skaleczone ręce...

Gdybym chciała to uprościć napisałabym, że to historia opętanej zakonnicy. Wtedy obdarłabym te powieść ze szczypty odwagi, garści determinacji, worka odwagi. Wszak to opowieść o dziewczynie, która była zagubiona, nieszczęśliwa i połamana w środku, a mimo to los dał jej szansę, by odnaleźć siebie. Czy jej się to udało?

Mogłabym napisać, że ta powieść, jest fajna. Jednak wtedy wyglądałoby to tak, jakbym rysowała jednorożca węglem. Niby pięknie, jednak bez kolorów, to nie byłoby to samo. Dlatego powiem Ci coś, zanim zdecydujesz się sięgnąć po "Wespertnę" - krocząc za główną bohaterką można zacząć myśleć o tym, co determinuje zło. Czy można je ujarzmić? Czy nasz wewnetrzny mrok, który karmimy z dnia na dzień, jest głosem rozsądku czy sposobem na okiełznanie strachu? Czy to, co wpajają nam od dziecka jest prawem świata czy kajdanami, które sami zapinamy sobie na rękach?

Bycie innym mylone jest z przekleństwem
Obrona własnych przekonań wymaga
Determinacji
Odwagi
Wrażliwości
Bycie innym wzbudza strach z
Niewiedzy
Zazdrości
Wygody...

Skrywam w sobie zło...
Czy da się je okiełznać?
Czy jestem w stanie przeobrazić mrok w cienie, które osłonią Cię przed ...

Rozwiń

Zwiń

ZŁO POTRAFI MIEĆ DWIE TWARZE


Wydaję nam się, że już nic nie jest w stanie nas zdziwić.
A później stykamy się z kolejnym obliczem zła, które wstrząsa ścianami naszej moralnej bańki.

Czytając "Naśladowce" nie pierwszy raz zadawałam sobie pytanie czy nienazwane zło tkwi w nas od zawsze czy rodzi się z cieni okrutnych zdarzeń, które oplatały na przestrzeni lat kogoś, kto staje się mordercą.
Jak to jest, że jedni dostając batem od życia, stają na nogi i jeszcze bardziej pielęgnują swoją wrażliwość, podczas gdy drudzy decydują się na to, by zostać katem, dzierżąc w dłoniach własny bat...

Silnym punktem debiutu Nadine Matherson jest postać inspektor Anjelicy Henley. Ciężko jest być pełnoetatową matką, żoną i kobietą pracującą i na każdej z tych płaszczyzn dawać z siebie jak najwięcej...
Co wtedy, gdy w pewnym momencie nie jest się w stanie pogodzić wszystkiego?

"Naśladowca" to pierwszy tom otwierający nowy cykl kryminalny, który warto poznać. Będę wypatrywać kolejnego tomu.

ZŁO POTRAFI MIEĆ DWIE TWARZE


Wydaję nam się, że już nic nie jest w stanie nas zdziwić.
A później stykamy się z kolejnym obliczem zła, które wstrząsa ścianami naszej moralnej bańki.

Czytając "Naśladowce" nie pierwszy raz zadawałam sobie pytanie czy nienazwane zło tkwi w nas o...

Rozwiń

Zwiń

Powoli zdzieram te warstwy fałszu...
Brud skrywanych tajemnic odchodzi płatami.
Drobne grzeszki sypią się niczym kulki styropianu.
Niedopowiedzenia oblepiają dłonie cienkimi pajęczynami.
Daje sobie chwilę na złapanie oddechu.
Przede mną stoi niepozorna szafa pełna niewybaczalnych sekretów.
Mój głód pragnie ją otworzyć.
Jednak czy warto?

Druga książka, która była pierwszą, czyli przedstawiam Wam debiut Wojciecha Magiery.

Dlaczego warto ją poznać? A chociażby dla takiej Hardej. Kobiecej postaci, która nie irytowała. Nie okazała się głupia, naiwna, a na dodatek nie posiadała nerwów ze stali. Ba! Nie była kobietą kosą ani słodziutką babką, która zmiksowała komórki mózgowe z płynem z ameby. Harda jest NATURALNA. Mądra, bystra i przede wszystkim posiadająca miks dobrych i złych cech, które masz Ty lub ja. No i ma biuro na tyłach księgarni. Czy muszę dodawać więcej?

Rosner. Detektyw bez licencji, nie posiadający szóstego zmysłu podniesionego do kwadratu. Nie znajduje poszlak pod nogami. Nie śnią mu się. Krótko mówiąc - wszystko ma ręce i nogi. Te wszystkie "nie" przemówiły do mnie bardziej, niż gdyby był kolejnym geniuszem z ciałem wiedźmina.

Postacie drugoplanowe uzupełniają się z fabułą, jak ciepła pogoda z Twoim urlopem w wakacje. Nie mogło być lepiej.

Początek z lekka przydługi, ale wybaczam wszystko. Tutaj nawet złole są przedstawieni w taki sposób, że emocje buzowały we mnie tak, jakbym zobaczyła dobrą promkę na książki, gdy akurat je zamawiam.

Jest dobrze, a nawet lepiej.

Powoli zdzieram te warstwy fałszu...
Brud skrywanych tajemnic odchodzi płatami.
Drobne grzeszki sypią się niczym kulki styropianu.
Niedopowiedzenia oblepiają dłonie cienkimi pajęczynami.
Daje sobie chwilę na złapanie oddechu.
Przede mną stoi niepozorna szafa pełna niewybaczalnych sekretów...

Rozwiń

Zwiń

Ogień fascynuje
Jest niebezpieczny
Niszczycielski
Ryzykowny
I kuszący...
Czuję zapach dymu
Pojawiasz się
Czarne oczy utkane z czerni
Patrzą wprost na mnie

Jest kojący niczym woda
Delikatny strumień, który uspokaja
Jest życiem
Czasem przelewa się przez niego
Strach
Niepokój
Niezdecydowanie
Ale także czułość...

Nie wiem czy mam spłonąć czy dać się zatopić utartym schematom.

Jaga jest jedną z moich ulubionych kobiecych postaci. Jej złożoność emocji i decyzji wychodzących poza schemat sprawia, że stała mi się bliska. Mimo, że jest jedynie papierową postacią.

Czytając "Gniewę" można się pośmiać, podumać, zrelaksować się. Przenieść się do świata dawnych słowiańskich bóstw, które w książkach Katarzyny Bereniki Miszczuk potrafią pokazać okruchy ludzkiego odbicia.

Wierzę, że Jaga nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa i czeka nas niejeden spacer po wytartych, leśnych ścieżkach.

Ogień fascynuje
Jest niebezpieczny
Niszczycielski
Ryzykowny
I kuszący...
Czuję zapach dymu
Pojawiasz się
Czarne oczy utkane z czerni
Patrzą wprost na mnie

Jest kojący niczym woda
Delikatny strumień, który uspokaja
Jest życiem
Czasem przelewa się przez niego
Strach
Niepokój
Ni...

Rozwiń

Zwiń

MYŚLISZ NAJCZĘŚCIEJ O SOBIE CZY O INNYCH?

Samotność zamknięta jest w czterech pozłacanych ścianach.
Gdy nadejdzie czas, by je opuścić
Trzeba będzie podjąć wybory
Które zmienią wszystko...

Myślą, że mnie znają
Sądzą, że patrząc na moją twarz
Są w stanie wyczytać tajemnice serca
Nałożyli na mnie swoje półprawdy
Swój ukryty lęk
Własne kompleksy
Moja dzikość ich odpycha
A jednocześnie przyciąga...

Isla podobnie jak ja często podejmuje decyzje kierując się sercem. Bywa to naiwne, inni powiedzieliby wręcz, że niedojrzałe. Może jest w tym jakiś okruch prawdy. A jednak... Nawet złe decyzje podjęte porywami serca uczą. Sprawiają, że człowiek podąża za swoją intuicją, a nie zdaniem innych. Czuje bardziej. Nie zostawia siebie w tyle. Włączając serce, nie wyłącza rozumu.

"Lightlark" to walka, dobro, zło, podstęp, uczucia, akcja. To poszukiwanie siebie. To odpowiedź na pytanie, które zadałam Wam w pierwszym akapicie...

MYŚLISZ NAJCZĘŚCIEJ O SOBIE CZY O INNYCH?

Samotność zamknięta jest w czterech pozłacanych ścianach.
Gdy nadejdzie czas, by je opuścić
Trzeba będzie podjąć wybory
Które zmienią wszystko...

Myślą, że mnie znają
Sądzą, że patrząc na moją twarz
Są w stanie wyczytać tajemnice serca
Nałożyl...

Rozwiń

Zwiń

Pustka
Rozmyte emocje
Wypłukane uczucia
Głębiny ciemności...
Brakuję mi powietrza, choć oddycham
Stoję, rozmawiam, a jednak mnie tu nie ma
Patrzę, jednak widzę tylko przeszłość
Idę, chociaż cofam się z każdym krokiem...

Tylko łez mi już brakło
Wytarłam je o bluzę przesyconą resztkami twojego zapachu
Uśmiech starłam muskając blaknące fotografię
Sens zgubiłam znajdując pozostawione po tobie drobiazgi...
Mnożę tę tęsknotę dzieląc ją przez smutki
Brak mi Ciebie
I siebie też mi brak...

W moim prywatnym rankingu Ewa Przydryga znajduje się na podium, jeśli chodzi o pisanie najlepszych thrillerów. Trzecia książka, trzeci zachwyt, trzecie zaskoczenie.
Mistrzyni budowania napięcia. Rzuca plot twistami tak umiejętnie, że choćbyś chciał/a nie przewidzisz wszystkiego.

"Topieliska" to ból, rozpacz, poszukiwanie prawdy, strata, tajemnica.

"Topieliska" to książka, z którą powinnaś/powinieneś spędzić weekend.

UWIELBIAM!

Pustka
Rozmyte emocje
Wypłukane uczucia
Głębiny ciemności...
Brakuję mi powietrza, choć oddycham
Stoję, rozmawiam, a jednak mnie tu nie ma
Patrzę, jednak widzę tylko przeszłość
Idę, chociaż cofam się z każdym krokiem...

Tylko łez mi już brakło
Wytarłam je o bluzę przesyconą resztkam...

Rozwiń

Zwiń

Geniusz nie wyklucza wspinania się po mrocznych schodach
Samotności
Bólu
I nałogu

Zrobiłam sobie trochę krzywdę. Nie znając (a planując) poznać powieści o najbardziej znanym detektywnie na świecie, sięgnęłam po historię przesiąkniętą Sherlockiem Holmesem.
Tak, zrobiłam to świadomie.
Czy żałuję?
Ani trochę.

Błyskotliwość jego umysłu mnie odurzyła. Jednak nie na tyle, by nie wypatrywać zostawionych przez niego śladów, których tak skutecznie chciałby się pozbyć. Nietypowe śledztwo nie przysłoniło mi go. Wręcz wystawiło go na tace spostrzegawczego czytelnika, domagając się oceny.
Ciężko mi oceniać błędy innych, babrając się w tych realnych, swoich. Jednak stało się. Patrzyłam często krytycznym okiem na osobowość niewątpliwie błyskotliwą, inteligentną, a zarazem pozbawioną jakichś kawałków duszy, przez które była niekompletna. Nie wiem czy to pióro Simmonsa nakreśliło taki obraz detektywa, czy było jedynie kalką do opowieści napisanych przez Doyle'a. Wiem za to, że po lekturze "Piątego kiera" nastąpi to szybko.

To nie jest powieść na jeden wieczór. Raczej na kilkanaście długich, szarych wieczorów, które doprawią klimat wychodzący z kart tej opowieści. Język jest tak różny od dzisiejszych skrótowców i slangów. Tutaj bohaterowie dopełniają wydarzenia, a wydarzenia raz są jedynie tłem, by po chwili stać się centrum, wyjaśniającym dokąd zmierza akcja. Coś wspaniałego!

Geniusz nie wyklucza wspinania się po mrocznych schodach
Samotności
Bólu
I nałogu

Zrobiłam sobie trochę krzywdę. Nie znając (a planując) poznać powieści o najbardziej znanym detektywnie na świecie, sięgnęłam po historię przesiąkniętą Sherlockiem Holmesem.
Tak, zrobiłam to świadomie.
Czy ...

Rozwiń

Zwiń

Czas obdziera nas z posmaku nowości. Przyzwyczajamy się. Adaptujemy z otoczeniem. Przesiąkamy kolorami nie dostrzegając już ich piękna. Mijamy majestatyczne budowle, epickie obrazy, wykwintne dania. I nie czujemy nic...

"Niewidzialny człowiek" w swoich czasach musiał być innowacyjny. Smakował nieznanym. Jednak teraz? Sądzę, że gdybyśmy spotkali na swojej drodze osobę, która byłaby niewidzialna ekscytowalibyśmy się zaledwie chwile. Czytelnik dwudziestego pierwszego wieku jest przebodźcowany. Pewnie dlatego historia H. G. Wellsa nie wzbudziła we mnie większych emocji.

Główna postać zamiast mnie ciekawić, niestety wywoływała jedynie irytację. Akcja toczyła się bardzo spokojnym rytmem w czasach, w którym gościnność przegrywa moim zdaniem zbyt często ze zdrowym rozsądkiem. Nie mogłam patrzeć na bezmyślne decyzje i zachowania postaci drugoplanowych. Powieść nie na te czasy.
Za to szata graficzna, jak zawsze oddajaca klimat. Ale wiadomo, Vesper.

Czas obdziera nas z posmaku nowości. Przyzwyczajamy się. Adaptujemy z otoczeniem. Przesiąkamy kolorami nie dostrzegając już ich piękna. Mijamy majestatyczne budowle, epickie obrazy, wykwintne dania. I nie czujemy nic...

"Niewidzialny człowiek" w swoich czasach musiał być innowac...

Rozwiń

Zwiń

Śmierć pozbawia złudzeń
Jest definitywnym końcem
Kropką kończącą najpiękniejsze zdanie
Pustą filiżanką po espresso
Blaknącymi ubraniami tracącymi zapach...

Za to zaginięcie jest otwartą raną
Wbitym cierniem
Niewyjętą drzazgą
Nieustającym oczekiwaniem.
Stoisz w miejscu, gdy reszta świata pędzi
Ale Ty nie możesz ruszyć do przodu
Nogi utknęły Ci w niezamknietej przeszłości
Która została utkana z nitek nadziei.

Ona. Piękna, wręcz eteryczna. Kobieta sukcesu. Pracoholiczka. Osoba znana.
Nagle słuch po niej zaginął.
Jak to jest, gdy w jednej chwili oczywistość zmienia się w pustkę?
Patrzysz na danego człowieka każdego dnia lub widzisz co jakiś czas w przelocie. W Twojej świadomości jest nierozerwalną częścią wszechświata. I nagle nic... Zostawia po sobie puste pole na szachownicy życia. Nie odchodzi całkiem. Znika. Zostawia niedopowiedzenia. A niedopowiedzenia są przecież najgorsze...

Anna Górna wyświetla nam kadr niedopowiedzenia. Tajemnicze zniknięcie jej bohaterki wywołuje lawinę domysłów. Tym bardziej, że ktoś z jej bliskiego otoczenia ma nieciekawą przeszłość. Co się tak naprawdę wydarzyło?

Śmierć pozbawia złudzeń
Jest definitywnym końcem
Kropką kończącą najpiękniejsze zdanie
Pustą filiżanką po espresso
Blaknącymi ubraniami tracącymi zapach...

Za to zaginięcie jest otwartą raną
Wbitym cierniem
Niewyjętą drzazgą
Nieustającym oczekiwaniem.
Stoisz w miejscu, gdy reszta św...

Rozwiń

Zwiń

Tęsknota za nieosiągalnym
Nieuchwytnym
Niedostępnym...
Dotykasz czyjś cud jedynie wzrokiem
Własnego nigdy nie trzymając w rękach...
Świat odebrał Ci możliwości
Jednak nie zabrał Ci nadziei
Dokąd Cię ona zaprowadzi?

Los podarował Ci potargane karty
Starte kości
Potrzaskaną szklaną kule
A mimo to...
Nie poddajesz się.
Tylko ile można poświęcić dla tego
Czego się pragnie?

Początek nie zwiastował tego, że zaniemówię. Zacisnę palce na brzegach książki i z szeroko otwartymi oczami będę śledzić losy trójki osób, które zaskoczyły mnie niejednokrotnie. Zmieniała się sceneria i perspektywa wydarzeń, ale nie poziom napięcia, który szedł ze mną pod rękę w trakcie spaceru po błotnistych ścieżkach wydeptanych przez stopy bohaterów "Sroki".

Autorka poruszyła temat tak bardzo istotny, tak życiowy, tak dzisiejszy... Nie opakowała go w tanią sensacje. Nie rzuciła kontrowersyjnego, a zarazem pośledniego kadru rodzinnych tragedii niczym niewzruszony paparazzi. Nie. Pokazała problem, który dotyczy tak wielu. O którym mówi się niby otwarcie w mediach, a jednak wciąż po cichu w zaciszach czterech ścian. Rodzinne tragedię nie zawsze są krwawe. Niektóre przybierają postać ciszy. Część rodzin postanawia przerwać ten bezdźwięk. Tak, jak bohaterowie "Sroki". Tylko czy wyszło im to na dobre?

Przekonajcie się sami.

Tęsknota za nieosiągalnym
Nieuchwytnym
Niedostępnym...
Dotykasz czyjś cud jedynie wzrokiem
Własnego nigdy nie trzymając w rękach...
Świat odebrał Ci możliwości
Jednak nie zabrał Ci nadziei
Dokąd Cię ona zaprowadzi?

Los podarował Ci potargane karty
Starte kości
Potrzaskaną szklaną kul...

Rozwiń

Zwiń

Nie rozumieją, co stracili
Inwigilowani
Wciskani w ramy
Żyjący pod dyktando...
Może kiedyś zrozumieją
Że dłonie trzymające klucz
Są bezradne, gdy zniszczy się całą bramę...

Jak to jest móc wyjść gdzieś bez pozwolenia?
Spotykać się z kim się chce
Kiedy się chce
Wyjść na zakupy, kiedy ma się ku temu potrzebę...
Jak to jest żyć w wolnym świecie?

Nowe wyzwania w nowej rzeczywistości. Bohaterowie i bohaterki z poprzedniej części znów dokładają kolejne cegiełki w budowaniu namiastki wolności.
Ta odsłona jest nieco inna. Bardziej mroczna, z mocniejszymi zwrotami akcji.

W trakcie czytania ciężko stwierdzić kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Mnogość wątków nie przytłacza. Wręcz przeciwnie, dzięki nim można lepiej zrozumieć toczące się wydarzenia. Jedna z postaci szczególnie przypadła mi do gustu. Lubię bohaterów, którzy nie są ani dobrzy, ani źli, tylko po prostu ludzcy. I taka jest właśnie osoba wykreowana przez autorkę, która zdobyła moją sympatię.

Wnioskując po zakończeniu, to jeszcze nie koniec przygód.

Nie rozumieją, co stracili
Inwigilowani
Wciskani w ramy
Żyjący pod dyktando...
Może kiedyś zrozumieją
Że dłonie trzymające klucz
Są bezradne, gdy zniszczy się całą bramę...

Jak to jest móc wyjść gdzieś bez pozwolenia?
Spotykać się z kim się chce
Kiedy się chce
Wyjść na zakupy, kiedy...

Rozwiń

Zwiń

Sam upadek nie boli tak bardzo...
Bardziej urażona duma
Litościwy wzrok ukochanych osób
Zjadliwe słowa tych, którzy w Ciebie nie wierzyli
I mieli rację...

Puste słowa odbijają się od nicości mojego wnętrza
Wypowiedziane słowa stają się
echem przyszłych kłamstw
Zanurzam ręce w mętnej wodzie utworzonej z kropel podejmowanych przeze mnie decyzji
Upadłem
Zamiast wstawać
Mam ochotę stopić się w jedno z brudną podłogą...

Lepszego zakończenia serii nie mogłam sobie wymarzyć. Kasia zamknęła emocje w słowach. Czułam ból, rozgoryczenie, porażkę. Muskałam nadzieję, determinację, wiarę w drugiego człowieka. Opierałam się o siłę, która może stać się chaosem, jednak w odpowiednich rękach tworzy rzeczy trwałe i potrzebne.

Gdy ktoś nas urazi siłę naszego gniewu kierujemy w jego stronę. Co jednak, gdy własnych wrogiem jesteśmy dla siebie my sami? Co robić, gdy patrzymy na upadek osoby, która jest nam bliska? Jak wytłumaczyć jej, że na własne życzenie topi się w bagnie źle podejmowanych decyzji?
Tak wiele pytań...
Tak wiele pytań postawili przede mną bohaterowie "Upadku". Spędziłam z nimi czas trudny, a zarazem tak właściwy - nic nie cieszy mnie tak bardzo, jak powieści, które trzymają mnie w szponach niepewności przez cały czas ich czytania. A nawet dłużej. Zdecydowanie to moja ulubiona książka autorki.

Sam upadek nie boli tak bardzo...
Bardziej urażona duma
Litościwy wzrok ukochanych osób
Zjadliwe słowa tych, którzy w Ciebie nie wierzyli
I mieli rację...

Puste słowa odbijają się od nicości mojego wnętrza
Wypowiedziane słowa stają się
echem przyszłych kłamstw
Zanurzam ręce w mętnej wo...

Rozwiń

Zwiń

Rutyna
Dzień po dniu
Wciąż to samo
Powtarzalność zdarzeń
Rozmów
Czynów
Aż pojawiasz się Ty
Sprawiasz, że mój świat płonę

Brak jednego istnienia spala duszę tych
Którzy zostali i zamiast płonąć
Dogorywają...
Plamią się popiołem wspomnień

Lubię w thrillerach nieoczywistość. Te chwile, gdy wyostrzają mi zmysły. Gdy zaczynam szukać, drążyć, analizować... Dzięki autorowi zostałam przeniesiona w miejsca, które parzą. Realnością, brakiem tabu, kontrowersyjnością.

Jego bohaterów się nie lubi. Nie chce trzymać się za rękę. Nie ma się potrzeby ich wspierać. Pocieszać. Podawać pomocnej dłoni. Widzisz, jak płoną i zamiast biegnąc po wodę, lecisz po kanister z benzyną... A mimo to śledzisz. Nie jesteś w stanie odwrócić wzroku. Nogawki brudzą Ci się od kropli pryskających z bagna, w które wpadają... Ocierasz buty i idziesz dalej. Podążasz śladem fermentu podłości, który potrafi wydzielić tylko człowiek...

Rutyna
Dzień po dniu
Wciąż to samo
Powtarzalność zdarzeń
Rozmów
Czynów
Aż pojawiasz się Ty
Sprawiasz, że mój świat płonę

Brak jednego istnienia spala duszę tych
Którzy zostali i zamiast płonąć
Dogorywają...
Plamią się popiołem wspomnień

Lubię w thrillerach nieoczywistość. Te chwil...

Rozwiń

Zwiń

Czy tę partię dało się rozegrać inaczej❓


💬 "Albowiem melancholia to coś na kształt wewnętrznego krwotoku, to coś na kształt kanibalizmu, gdy niejako pożeramy się sami od środka."

Czerń stanęła naprzeciw bieli
Sękata dłoń wykonała pierwszy ruch
Jednak...
Czy nieuniknione da się przenieść w czasie?
Mówią, że kostucha dzierży w dłoni kości
Ale...
Przecież ostatecznie wszystkich czeka nas
Szach mat

Szukając cieni trzeba uważać, by nie stopić się z mrokiem. Edward Abramowski powinien wziąć sobie tę radę do serca. Dojrzały mężczyzna, który postawił swe stopy na transatlantyku płynącemu do Buenos Aires.
Chciałam go przejrzeć. Wyprzedzić Edwarda o trzy kroki. Przegrałam tę partię za to wygrałam udaną lekturę. Błędy moich myśli doprowadziły mnie do zakończenia, które bowiem mnie zaskoczyło.

Z "Półmistrzu" przebija się sarkastyczny humor ludzi, którzy przeżyli tak wiele, że ciężko ich czymkolwiek zadziwić. To dojrzała podróż, na którą decydują się ci, którzy liczą na przeżycie emocjonalnych światłocieni. Pasażerowie niczym pionki na szachownicy przesuwają się z precyzją, dążąc do realizacji własnych celów. Na dokładkę obyczajowości połączona z kryminalnym akcentem potrafi wywołać istny sztorm emocji.

Uwierz mi, to co wydarzyło się na tym statku, na długo zagości w porcie twojej pamięci.

Czy tę partię dało się rozegrać inaczej❓


💬 "Albowiem melancholia to coś na kształt wewnętrznego krwotoku, to coś na kształt kanibalizmu, gdy niejako pożeramy się sami od środka."

Czerń stanęła naprzeciw bieli
Sękata dłoń wykonała pierwszy ruch
Jednak...
Czy nieuniknione da się...

Rozwiń

Zwiń

Stoisz w ciasnym, ciemnym korytarzu. Początkowo biegłeś, starając się nie dotykać obskurnych ścian, które odzwierciedlają złe spojrzenia, nietrafione decyzje, toksyczne relacje, krzywdzące słowa, które padły nie tylko z twoich ust...
Nie widzisz jednak końca.
Widok drzwi wydaje się mżonką. Pragnieniem marzycielskich głupców.
Kroczysz coraz wolniej zastanawiając się czy to wszystko ma jakiś sens.
Z ponurych rozmyślań wyciąga cię dźwięk zbliżających się kroków.
Niebezpieczeństwo.
Uciekać czy może wpaść w jego ramiona?

W tym przypadku nie musisz wybierać. Kryminał łączy się w parę z thrillerem psychologicznym tworząc związek opierający się na budowaniu napięcia, morderczej zagadce, pokiereszowanych emocjonalnie bohaterach oraz rysie obyczajowym. Jak to w każdym związku bywa, nie wszystko jest jednak idealne. "Toksyna" kończy się zdecydowanie za szybko.

Kontynuacja "Sygnatury" to nieoczywistości, które z każdym kolejnym rozdziałem nabierają sensu. Zapewne się powtarzam, ale Sylwia Bies to autorka, która potrafi wzbudzić emocje w swoich czytelnikach. Doprowadza ich także do tego, czego zawsze, a przynajmniej bardzo często szukamy w książkach - zaskoczenia. Wrzuca nas w ciasny korytarz, namawiając do gonienia za bohaterami, którzy uciekają przed naszym oceniajacym spojrzeniem...

Stoisz w ciasnym, ciemnym korytarzu. Początkowo biegłeś, starając się nie dotykać obskurnych ścian, które odzwierciedlają złe spojrzenia, nietrafione decyzje, toksyczne relacje, krzywdzące słowa, które padły nie tylko z twoich ust...
Nie widzisz jednak końca.
Widok drzwi wydaje się mżonką...

Rozwiń

Zwiń

Dzieło stało się płótnem
Materiałowym tworem, który jest w moich rękach
Tylko ode mnie zależy, jakich farb użyje
Tylko ja zdecyduje
Kto i
Kiedy
Umrze...
Czy znajdzie się ktoś
Kto odkryje
Dlaczego?

Chciałam wiedzieć
Jeśli ciekawość wiedzie do piekła
Chciałabym być diabelskich przewodnkiem
Zbrodnia pomalowała moje miasto grozą
Przekreśliła czarną farbą spokój
Czerwienią zaś uwypukliła strach
Kim jesteś?
Co Cię do tego skłoniło?

Przewracałam stronę za stroną zastanawiając się dokąd tym razem zaprowadzi mnie Sylwia Bies. Czułam na plecach jej wzrok, któremu towarzyszył szeroki uśmiech. "Sygnatura" jest inna. Bardziej zbrodnicza. Kryminalna. Jednak czy zabrakło jej mocnego akcentu thrillerowego? A skądże! Autorka wycisnęła najlepsze owoce z dwóch gatunków, serwując mi najlepszy koktajl jaki dotąd piłam.

Jest ona. Rosie. Młoda kobieta, której ambicje są tak jest wielkie. Biorąc pod uwagę, że dziewczyna interesuje się niewyjaśnionymi zbrodniami, trup w jej rodzinnym mieście, jest dla niej nie tylko strasznym wydarzeniem, ale i... Szansą. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Główna bohaterka "Sygnatury" z radością skacze po pierwszym schodku...
Sylwia Bies ponownie nawija na igłę akcji nitkę z problemami międzyludzkimi. Niełatwa relacja na polu rodzic - dziecko skłania do refleksji nad tym, jakie praktyki wychowawcze są dobre, a jakie wywołują krzywdę, która przylepia się do dziecka na lata...

Dzieło stało się płótnem
Materiałowym tworem, który jest w moich rękach
Tylko ode mnie zależy, jakich farb użyje
Tylko ja zdecyduje
Kto i
Kiedy
Umrze...
Czy znajdzie się ktoś
Kto odkryje
Dlaczego?

Chciałam wiedzieć
Jeśli ciekawość wiedzie do piekła
Chciałabym być diabelskich przewodnkiem
...

Rozwiń

Zwiń