Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozczarowująca książka. Mimo mojego zainteresowania tematem kolonizacji Marsa nie mogłem przymknąć oczu na płaskie, często irytujące postaci odgrywające ciągle ta samą rolę, często nudny i słabo napisany tekst, czy mało zadowalający finał. Zachowano też w tym wydaniu raczej marne tłumaczenie na polski z lat 90-tych, które nie pomaga w odbiorze. W Czerwonym Marsie było kilka lepszych momentów i pomysłów które ratują książkę w moich oczach od bycia tragiczną, przestarzałą wizją i przez które nadal trochę chce zobaczyć czemu w drugim tomie Mars jest zielony, ale trudno ją komukolwiek polecać.

Rozczarowująca książka. Mimo mojego zainteresowania tematem kolonizacji Marsa nie mogłem przymknąć oczu na płaskie, często irytujące postaci odgrywające ciągle ta samą rolę, często nudny i słabo napisany tekst, czy mało zadowalający finał. Zachowano też w tym wydaniu raczej marne tłumaczenie na polski z lat 90-tych, które nie pomaga w odbiorze. W Czerwonym Marsie było kilka...

To moje pierwsze podejście do Wellsa i tak bardzo na nowo sobie uświadomiłem, jak inna jest literatura dawna od współczesnej. Ta odmienność mi się podobała i czuję chęć sięgnąć po inne książki, która położyły podwaliny pod współczesne, rozliczne nurty fantastyki. Sama powieść nie jest lekka, nie tylko ze względu na dawny język, który tłumacz starał się oddać, ale też na zupełnie inną mentalność ludzi z końca XIX w., czy zadawanie poważnych i myślę do dziś aktualnych pytań o to dokąd może posunąć się nauka nim zostanie uznana za niemoralną oraz o to co czyni nas ludźmi. Myślę, że to klasyka, którą warto znać.

To moje pierwsze podejście do Wellsa i tak bardzo na nowo sobie uświadomiłem, jak inna jest literatura dawna od współczesnej. Ta odmienność mi się podobała i czuję chęć sięgnąć po inne książki, która położyły podwaliny pod współczesne, rozliczne nurty fantastyki. Sama powieść nie jest lekka, nie tylko ze względu na dawny język, który tłumacz starał się oddać, ale też na...

Rok temu postanowiłem poszukać sobie książek z bitwami okrętów, które nie poruszają się po wodzie i doszedłem do wniosku, że nada się do tego lektura militarnego science fiction i za sprawą polecenia trafiłem na tą pozycję.
Okładka od razu krzyczy o swojej militarno-fantastyczno-naukowej zawartości. Jest kosmos, jest planeta i są okręty, a z tle coś wybucha. Trudno ją nazwać przepiękną, ale wygląda estetycznie oraz spełnia swoje zadanie informacyjne.
Początek powieści jest spokojny. Poznajmy wtedy główną intrygę, ważne osoby związane z tym światem oraz oczywiście główną bohaterkę, Emily Tuttle i jej najbliższych towarzyszy i moim zdaniem ekspozycje fabularne wypadają naprawdę porządnie, a wraz z nimi upchano dość fabuły, by nie czuć nudy. Postaci jest dużo, ba, na kartach książki padają dziesiątki imion i nazwisk, w tym żołnierze, technicy, czy oficerowie poszczególnych stron konfliktu, ale śmierć zbiera wśród nich krwawe żniwo. Niemniej konstruowanie bohaterów oceniam na plus, bo nie wydaje się, by ktokolwiek był nad wyraz doskonały, nawet Tuttle popełnia błędy i przy okazji miałem wrażenie, że wszyscy zachowują się raczej po ludzku, a nie jak konstrukty literackie. Główną obsadę szczerze polubiłem.
Sama opowieść jest wartka i szybko wzrasta napięcie, a po jego wyładowaniu rozpoczyna się wir pełnych akcji oraz dramatów bitew kosmicznych, zarówno między okrętami, jak i na ich pokładach, przerywanych chwilami na złapanie oddechu oraz przeanalizowanie sytuacji. Należy przy tym nadmienić, że autor mocno się skupia na wątkach militarnych, niewiele zostawiając miejsca na przedstawienie losu cywilnych mieszkańców swojego kosmosu, ale tyle się działo, że nie bardzo mi to przeszkadzało. Poziom detali w opisach wydał mi się wystarczający, by wiedzieć co jak działa, jak poruszają się i walczą podczas bitew okręty oraz jakie są stosunki polityczne.
Jeśli idzie o słowa „science fiction” to tutaj dominuje ten drugi wyraz, z czego ja byłem zadowolony. Tak jak oczekiwałem Zgiełk Wojny skupia się na bitwach, więc nie wymyśla żadnych niesamowitych technologii, ani nie zrzuca na umysł ciężkich tematów, poza tragedią wojny. Są za to statki bombardujące się laserami oraz rakietami i wspomagające dronami, które autor musi bardzo lubić, bo mają sporą listę funkcjonalności w tym uniwersum.
Reasumując, powieść naprawdę mnie wciągnęła i nie mogłem się oderwać, bo jak zaczynała się bitwa, to chciałem się dowiedzieć jak się skończy oraz kto w niej zginie. Osobiście polecam.

Rok temu postanowiłem poszukać sobie książek z bitwami okrętów, które nie poruszają się po wodzie i doszedłem do wniosku, że nada się do tego lektura militarnego science fiction i za sprawą polecenia trafiłem na tą pozycję.
Okładka od razu krzyczy o swojej militarno-fantastyczno-naukowej zawartości. Jest kosmos, jest planeta i są okręty, a z tle coś wybucha. Trudno ją...