Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna książka o wybitnym człowieku, którego koncepcje polityczne są, jak często u nas bywa w przypadku wielkich ludzi, zapomniane i niedoceniane.

Świetna książka o wybitnym człowieku, którego koncepcje polityczne są, jak często u nas bywa w przypadku wielkich ludzi, zapomniane i niedoceniane.

Pierwszy raz z prozą Orbitowskiego zetknąłem się w 2004 r., czytając opowiadanie "Pacześniak" w "Nowej Fantastyce". Każde kolejne przyjmowałem z zainteresowaniem, najbardziej ceniąc w nich nie wątki fantastyczne, ale umiejętność oddania atmosfery codziennego życia w polskim mieście lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych. Orbitowski jest realistą, aż po naturyzm, doskonale oddając to, co określa się słowem "atmosfera", tworząc ją z na pozór powierzchownych rzeczy, szczegółów, słów.
Fabuła jego twórczości w większości oscylowała wokół niespodziewanej grozy, strachu, tkwiącego w codzienności, ale zawsze mającego podłoże fantastyczne. Zmieniła to "Inna dusza" i kontynuacją tego trendu jest "Exodus". Chociaż akcja dzieje się w większości poza Polską z równoległej narracji ciągle przebija ów typowy dla Orbitowskiego "sentyment" za niedawną przeszłością. Autor jednak najwyraźniej poszukuje nowych pomysłów, co rzecz jasna dodatnio o nim świadczy. Stąd też bierze się chyba owo połączenie historii człowieka dojrzewającego w III RP z typową powieścią drogi, wzbogaconą już o, tym razem, europejskie wątki naturystyczne.
Główny bohater to człowiek, którego nie da się polubić. Naiwny, zbyt wcześnie zmuszony do dorosłości, cechujący się słomianym zapałem, podejmuje niezrozumiały wybór, którego geneza zostaje stopniowo odkrywana. Jedyny niedosyt pozostawia zakończenie, ale może takie właśnie miało być - pełne niedopowiedzeń, a więc zmuszające do refleksji.
Czytelnicy, którzy znają bliżej twórczość Orbitowskiego wiedzą, że większość jego bohaterów, czyli dwudziesto-, trzydziestoletni mężczyźni, mają problemy ze snem. Siedzą do późna, budzą się nad ranem, w dzień snują się wyczerpani. "Exodus" może spowodować podobne kłopoty - od tej książki trudno się oderwać, dlatego lepiej zacząć czytać ją rano.

Pierwszy raz z prozą Orbitowskiego zetknąłem się w 2004 r., czytając opowiadanie "Pacześniak" w "Nowej Fantastyce". Każde kolejne przyjmowałem z zainteresowaniem, najbardziej ceniąc w nich nie wątki fantastyczne, ale umiejętność oddania atmosfery codziennego życia w polskim mieście lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych. Orbitowski jest realistą, aż po naturyzm, doskonale...

Książka gorzka, smutna, mądra. Pokazuje, że dylemat polskiej polityki zagranicznej schyłku lat trzydziestych nie dotyczył tylko tego, czy należało iść z Niemcami na Rosję, ale także samej koncepcji relacji z Niemcami,których istniało kilka, a nie dwie opcje. Cat zarzuca Beckowi wiele, w tym najważniejsze: sprawił, że Polska weszła do wojny pierwsza, ściągając na siebie najpotężniejsze uderzenie Hitlera, wbrew wskazaniom Piłsudskiego, który przestrzegał przed takim scenariuszem. Podobnie Marszałek przestrzegał przed wojną na dwa fronty, do tego zaś doprowadziła polityka pułkownika artylerii konnej w fotelu szefa polskiej dyplomacji. Emocje i ambicje - tym, zdaniem Cata, kierował się przede wszystkim Beck w swojej polityce, nie potrafiąc, wbrew temu, co wielu historyków o nim sądzi, realizować spójnej koncepcji polityki polskiej. Miotał się od antyfrancuskich uczuć i nieodwzajemnionej sympatii do Anglii do prób porozumienia z Niemcami, które w końcu przekreślił, dając się złapać w pułapkę bezlitośnie cynicznej polityki Londynu, chcącej wywołać wojnę niemiecko-sowiecką poprzez ściągnięcie pierwszego uderzenia Wehrmachtu na Polskę. Takie są tezy historyczne tej publikacji. Ale ma ona charakter ponadczasowy, jasno wskazując, do czego prowadzi bezgraniczna wiara w sojuszników, ignorowanie geopolityki oraz przekonanie, że symboliczne gesty cokolwiek znaczą w brutalnej grze interesów narodowych, jaką jest światowa dyplomacja. Obowiązkowa lektura dla wszystkich, którzy mają jakikolwiek wpływ na politykę Rzeczypospolitej. A posiadają go wszyscy, którzy wybierają rządzących.

Książka gorzka, smutna, mądra. Pokazuje, że dylemat polskiej polityki zagranicznej schyłku lat trzydziestych nie dotyczył tylko tego, czy należało iść z Niemcami na Rosję, ale także samej koncepcji relacji z Niemcami,których istniało kilka, a nie dwie opcje. Cat zarzuca Beckowi wiele, w tym najważniejsze: sprawił, że Polska weszła do wojny pierwsza, ściągając na siebie...