Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest grubo po północy, kiedy próbuję zasnąć. Upragniony sen nie przychodzi, za to w głowie trwa w najlepsze gonitwa różnych myśli. Zagłusza je tylko szelest pościeli i ciche odgłosy nocnego miasta, które sączą się delikatnie przez uchylone okno. Mój mózg niestrudzenie wyświetla mi przed oczami kolejne obrazki. To wspomnienia z różnych momentów życia. Radosnych i dojmująco smutnych, pełnych euforii i szczęścia, a także ubranych w żal, cierpienie i strach. Staram się być jak Yunjae i przeżyć te chwile raz jeszcze, bez śladu jakiejkolwiek emocji. Karkołomne zadanie. Niewykonalne.

"Almond" to książka niespodzianka, która opowiadając o życiu bez zdolności odczuwania emocji paradoksalnie buzuje od tych emocji na niemal każdej stronie. Jakież było moje zaskoczenie gdy się dowiedziałam, że można żyć i nie odczuwać kompletnie nic. Nie wiesz co to strach, smutek, zakłopotanie, żal, szczęście czy zadowolenie. Za ten stan rzeczy odpowiada zaburzony rozwój ciał migdałowatych w mózgu, powodujący aleksytymię. Taki los spotyka Yunjae, głównego bohatera, który nawet w sytuacji brutalnego napadu na mamę i babcię patrzy na wszystko oczami bez wyrazu. Nie wie, co powinien poczuć i jak się zachować. Nikt mu tego nie powiedział. Nie wie też, jak reagować na Gona, chłopaka pojawiającego się w jego życiu nieoczekiwanie, który jest jego przeciwieństwem na emocjonalnym gruncie.

Ta niewielka objętościowo powieść dała mi do myślenia. Pokazuje, jak ciężko funkcjonować w społeczeństwie i pełnić w nim różne role, nie odczuwając emocji. Poprzez sylwetkę Gona zwraca z kolei uwagę na to, że pod wybuchową, gniewną i głośną osobowością kryje się coś więcej niż krnąbrność i bunt. Ciekawy był również wątek matki Yunjae, która znalazła swój sposób na poradzenie sobie z innością syna.

To moim zdaniem książka warta uwagi. Autorka świetnie oddała bezemocjonalność Yunjae sposobem, w jaki się wypowiada. Poruszyła kilka ważnych kwestii, które do tej pory krążą mi po głowie. I choć zakończenie jest zaskakujące, to ja uroniłam na nim łezkę i uważam to za plus, bo bez emocji nie umiałabym jednak żyć.

Jest grubo po północy, kiedy próbuję zasnąć. Upragniony sen nie przychodzi, za to w głowie trwa w najlepsze gonitwa różnych myśli. Zagłusza je tylko szelest pościeli i ciche odgłosy nocnego miasta, które sączą się delikatnie przez uchylone okno. Mój mózg niestrudzenie wyświetla mi przed oczami kolejne obrazki. To wspomnienia z różnych momentów życia. Radosnych i dojmująco...

Tańczę i tańczę, kręcę się w szalonym tłumie wirujących par, a przed oczami przelatują mi błyski kolorowych świateł. Elegancka orkiestra gra żywiołowo i bez wytchnienia. Z każdej strony czuję zapach drogich perfum, słyszę pobrzękiwanie kryształowych kieliszków i szelest wytwornych sukien, przeplatany dźwiękiem odpalanej zapalniczki. Jestem wariatką, tak zadecydowali inni. Dziś mi to nie przeszkadza. Dziś chcę tylko, by w moich żyłach płynęła melodia, w uszach rozbrzmiewał śmiech, a na ustach gościł uśmiech. W końcu to bal szalonych kobiet!

Debiutancka powieść Victorii Mas to doskonała okazja do tego, by poznać ciemniejszą stronę XIX-wiecznego Paryża. Jest nią wspomniany szpital psychiatryczny Salpêtrière, w którym rządzą mężczyźni, a pacjentki poddawane są eksperymentalnym terapiom. Szpital budzi grozę, a także fascynację tym przedziwnym miejscem, w którym pod jednym dachem zbierane są odstępstwa od zdrowia psychicznego. Jednocześnie historie pacjentek bezlitośnie obnażają fatalną sytuację kobiet w tamtym okresie.

Muszę przyznać, że czuję niedosyt po lekturze. Losy trzech głównych bohaterek są naprawdę fascynujące i angażujące emocjonalnie. Aż się prosiły o to, by pociągnąć je dalej lub mocniej rozbudować. Mam silne poczucie, że temat nie został wyczerpany, a to wielka szkoda, bo na przykładzie Eugenie, Genevieve i Louise autorka bezbłędnie ukazała najczęstsze mechanizmy uprzedmiotowienia kobiet, z którymi się w zasadzie nie liczono.

"Bal szalonych kobiet" to zręcznie i płynnie napisana powieść, która trzyma w napięciu. Pomimo małej liczby stron autorce udało się przykuć moją uwagę od samego początku i utrzymać ją do końca. Co prawda mroczniejszy i bardziej niepokojący klimat szpitala znajdziecie w książce Very Buck "Runa", ale to nie sam szpital jako instytucja i tytułowy bal są w tej powieści najważniejsze. Jej clue to zwrócenie uwagi na dyskryminację, wykluczenie i łatwość z jaką ludzie potrafią zmienić życie innych ludzi w koszmar. Bardzo żałuję, że Pani Mas nie stworzyła z tej historii bardziej rozbudowanej, pełniejszej powieści. Pomimo tego i tak ją Wam polecam.

Tańczę i tańczę, kręcę się w szalonym tłumie wirujących par, a przed oczami przelatują mi błyski kolorowych świateł. Elegancka orkiestra gra żywiołowo i bez wytchnienia. Z każdej strony czuję zapach drogich perfum, słyszę pobrzękiwanie kryształowych kieliszków i szelest wytwornych sukien, przeplatany dźwiękiem odpalanej zapalniczki. Jestem wariatką, tak zadecydowali inni....

Czy w Wasze ręce trafiają czasem książki, których czytanie idzie jak po grudzie? Czy zdarza się Wam czytać książkę, przy której macie wrażenie jakbyście czytać nie umieli i z trudem odczytujecie kolejne zdania, bo w tekście brakuje rytmu i płynności? Jeśli nigdy tego nie doświadczyliście, to szczerze zazdroszczę.

Ja niestety miałam pecha, bo dokładnie takie trudności mnie spotkały przy czytaniu "Terapii" Klaudii Muniak. To było moje pierwsze spotkanie z autorką, moje oczekiwania i nadzieje były więc ogromne. Pomysł na fabułę też spoko, tajemnice z przeszłości, traumy, problemy psychiczne - lubię to! Mój zapał do czytania wypalił się jednak tak szybko, jak zimne ognie przy choince. Przyczyn tego stanu rzeczy upatruję w stylu autorki, który kompletnie do mnie nie przemówił. Brakowało w tej narracji płynności i rytmu, który kazałby mi gnać do kolejnego rozdziału. Niby wszystko się kleiło, pomysł na fabułę zacny, ale wiało nudą. Do tego główna bohaterka, która nie wzbudziła żadnych moich emocji. Było mi tak bardzo wszystko jedno jak potoczą się jej losy, że nawet na końcówce brewka mi nie pykła. Pozostali bohaterowie też utonęli w masie im podobnych, których nie raz nie dwa spotykałam na kartach różnych książek.

Niestety jestem zawiedziona. Wiadomo, jeśli już się sięga po jakiś thriller to człowiek by chciał, żeby go pozamiatało, zjeżyło wszystko co się da i na koniec jeszcze wywaliło szczękę z zawiasów. Tutaj tego nie było. Widziałam jednak dużo pozytywnych opinii poświęconych tej książce, więc jak zawsze dodam, że trzeba osobiście sprawdzić co w trawie piszczy i czym jest tytułowa terapia.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję @wydawnictwo.kobiece.

Czy w Wasze ręce trafiają czasem książki, których czytanie idzie jak po grudzie? Czy zdarza się Wam czytać książkę, przy której macie wrażenie jakbyście czytać nie umieli i z trudem odczytujecie kolejne zdania, bo w tekście brakuje rytmu i płynności? Jeśli nigdy tego nie doświadczyliście, to szczerze zazdroszczę.

Ja niestety miałam pecha, bo dokładnie takie trudności mnie...