Jesteśmy społecznością, która kocha książki

James Patterson powiedział o Rowling (Galbright) bardzo prawdziwą rzecz: ona jest po prostu bardzo dobrą pisarką. Mało jest autorów, którzy potrafią zmaterializować słowami praktycznie każde okoliczności przyrody i życia. W jej opisach zanurzam się jak w ciepłej wannie z bąbelkami. Akcja oczywiście trzyma za gardło do ostatniej chwili, nie będąc jednocześnie zadyszaną i chaotyczną.

James Patterson powiedział o Rowling (Galbright) bardzo prawdziwą rzecz: ona jest po prostu bardzo dobrą pisarką. Mało jest autorów, którzy potrafią zmaterializować słowami praktycznie każde okoliczności przyrody i życia. W jej opisach zanurzam się jak w ciepłej wannie z bąbelkami. Akcja oczywiście trzyma za gardło do ostatniej chwili, nie będąc jednocześnie zadyszaną i...

Nie zaczęłam lektury chętnie, ale pomimo skrajnej niezgodności estetyki Peszek z moją, książka głęboko mnie poruszyła. Język zgrzyta ze zgrzytem jej życia zanurzonego do cna w polskim bagienku intelektualno-artystycznym.
Podróż do źródeł fermentu sztuki polskiej.

Polecam na deszczową część polskiej jesieni.

Nie zaczęłam lektury chętnie, ale pomimo skrajnej niezgodności estetyki Peszek z moją, książka głęboko mnie poruszyła. Język zgrzyta ze zgrzytem jej życia zanurzonego do cna w polskim bagienku intelektualno-artystycznym.
Podróż do źródeł fermentu sztuki polskiej.

Polecam na deszczową część polskiej jesieni.

Czy to powieść łotrzykowska? Chyba tak! A nawet, powiedziałabym, w kolorze autobiograficznym. Rytm ma wartki, a zapach fantasmagoryczny. Mimo, że to nie moje pokolenie, jednak obejmuje klamrą doświadczenia kolejnego. No chyba, że jestem poniewczasie. To nie byłby pierwszy raz. Podoba mi się jak jest napisana ta na wskroś polska szamotanina z polskością. Trudno mi sobie wyobrazić, że ktoś nie nosi w sercu i nie traci na paralelne rozkminy żółci, to by było takie…niepolskie.
Jest kilka minusów. Np. zakończenie pędzi jak magisterka kończona na kacu, albo, co gorsza na karmieniu piersią. Ale, jak się uprę, to dostrzegam w nim mrugnięcie oczkiem.
Scena z klubu jakby czyjaś natomiast…ale to chyba jedyny nieautentycznie zajeżdżający element.
Polecam!

Czy to powieść łotrzykowska? Chyba tak! A nawet, powiedziałabym, w kolorze autobiograficznym. Rytm ma wartki, a zapach fantasmagoryczny. Mimo, że to nie moje pokolenie, jednak obejmuje klamrą doświadczenia kolejnego. No chyba, że jestem poniewczasie. To nie byłby pierwszy raz. Podoba mi się jak jest napisana ta na wskroś polska szamotanina z polskością. Trudno mi sobie...